II 9 Afgelopen nacht regende het. De kinderen hebben uren liggen huilen hij weet dat anderen het ook al ge probeerd hebben bij de reguliere grensovergangen. Maar bij ieder een is het kwartje inmiddels ge vallen: de Grieken peinzen er niet over om ook maar één vluchteling binnen te laten. Sterker nog: je schrikt ervan als je hoort hoe ze zijn behandeld door de grens wachten aan de overkant. ,,We moesten alles inleveren", zegt een vrouw uit Afghanistan die een il legale poging waagde. ,,Geld, pa pieren, zelfs onze schoenveters, en toen werden we Turkije weer in- geschopt." Er zijn meer van dit soort verha len. Ze zijn niet te controleren, omdat er geen journalisten meer worden toegelaten in de buurt van de officiële grensposten. Maandag is er een tiental verslaggevers op gepakt, omdat ze zich 'op verbo den terrein' hadden begeven. Wel is duidelijk dat er deze week een jongetje is verdronken in de Mid dellandse Zee. Hij was met zijn fa milie op weg naar een Grieks ei land, toen hun bootje kapseisde. Ook is er om vage redenen een Sy rische man neergeschoten. Door de Grieken, zeggen de Turken. Door de Turken, zeggen de Grie ken. Ook zijn er verhalen van men sen die woedend zijn. Op de Tur ken, omdat ze lekker zijn gemaakt niks van Europa", zegt hij. ,,Maar ik hoop dat ze mij ook snappen." Hij vluchtte met zijn gezin 2,5 jaar geleden uit het zuiden van Idlib naar Turkije, ergens in centraal- Anatolië, en verdiende daar de kost met allerlei dagelijkse klusjes. Het was soms net genoeg om zijn gezin te onderhouden, maar soms ook niet. Toen hij vorige week pre sident Erdogan hoorde, pakte hij alles en iedereen bij elkaar en ver trok naar die verre grens in het westen. ,,Ik wil dat mijn kinderen vrij zijn en naar school kunnen gaan. Ik wil dat hij (hij wijst naar zijn ene zoon) elektricien kan worden als hij wil, en hij (zijn an dere zoon) een professor." Maar nu zit hij hier, al een paar dagen. Ze zijn met negentien mensen, zijn eigen gezin en die van twee neven. Ze hebben hun toevlucht gezocht tussen de bo men, in de hoop dat de wind er wat minder hard waait, maar dat is helaas niet het geval. Ze zitten op de grond, op meegebrachte dekens en hebben zeildoek gespannen om nog een beetje beschutting en pri vacy te hebben. De kleintjes heb ben net wat snoep gekregen van hulpverleners, een vrouw eet koude bonen in tomatensaus uit een blikje, en een jonge moeder heeft een pak luiers gekregen. Ze zijn helaas niet de goede maat, maar dat moet dan maar. 's Nachts is het koud, zegt Merdan, dus ze proberen overdag te slapen. Als het donker wordt, kruipen ze met z'n allen rond een vuurtje, net als alle andere gezinnen hier, en ze hopen dat de allerkleinsten dan toch indutten. Maar niet de afgelo pen nacht. ,,Toen regende het. Ze hebben uren liggen huilen." Natuurlijk heeft Merdan over wogen om de oversteek te maken, de rivier is hier niet al te diep. En met een heel bittere pil. ,,Ze brach ten ons tot de grens", zegt een Sy rische man verontwaardigd. ,,En toen zeiden ze: zoek het verder zelf maar uit." Op de Grieken, om dat die met alle middelen de poort dichthouden. Op Europa, want 'waarom zien ze daar niet dat we geen kant meer op kunnen?' De mensen die zich dit laatste afvragen, klinken overigens meer wanhopig dan boos. Een grote Oeigoerse familie, ze zijn met twintig, bivakkeert ook al een paar dagen in Doyran. Zij komen uit Afghanistan, zoals de meesten hier. ,,Wij zijn al negen jaar in Tur kije", zegt een van de mannen, die zijn naam niet wil zeggen. ,,We kunnen niet terug naar Afghani stan, want daar ben ik gemarteld." Hij laat zijn littekens zien. ,,We willen niet terug naar Samsun (een Turkse stad aan de Zwarte Zee), want daar zijn we al een paar keer belaagd door mensen die ons niet willen. En nu mogen we ook niet naar Europa. Ik weet het niet meer." Bushalte En ja, het kan zelfs nog erger. Als je echt helemaal verloren bent, dan zit je op de stoep naast een bus halte, ergens in de buitenwijken van Edirne. Je vertelt je hele ver haal in een paar minuten, want als het over oorlog en bommen gaat, dan ben je het liefst heel snel klaar. Enes Haiz (38) komt uit Idlib, dat zegt genoeg. Hij zit hier met drie families, onder wie vijf kleine kinderen en drie zwangere vrouwen. Ze zagen Islamitische Staat komen, de Ame rikanen, het Syrische leger en de Russen. ,,Onze stad ziet eruit als de maan." Zijn twee broers en zijn vader zijn dood, zegt hij, en zijn moeder verloor beide benen. Een jaar, twee maanden en 24 dagen geleden kwam hij naar Turkije. En nu zit hij hier, bij deze bushalte, in de volle wind, naast de ruïne van een badhuis. Als hij van ons hoort dat er bij de grenspost van Pazar- kule niemand meer doorheen komt, zegt hij: ,,Ik ga er ook niet meer heen." Geheim Plots stopt er een brommertje met twee Turkse jongemannen. Of ze een lift willen naar Pazarkule. Kost maar 600 lira per persoon. En ja, gegarandeerd dat ze de grens over kunnen, de twee weten een ge heim weggetje. Enes vertrouwt het niet. Hij overlegt met zijn neef. ,,Dit zijn jagers", zegt die. ,,Niet doen. Ze zetten ons ergens af, pak ken het geld en gaan er dan van door." Enes schudt zijn hoofd naar de jongens. ,,Nee we doen het niet." Maar wat dan? ,,Misschien komt er iets uit het overleg met de Euro pese Unie. Dat is al eerder gebeurd, toch? Dat ze dan toch weer wat mensen toelaten?" Maar als ook dat niet gebeurt? ,,We wachten hier nog een paar dagen." Maar hier is niks. Wat doen jul lie daarna? ,,Dan gaan we naar Istanboel." Maar wat gaan jullie daar dan doen? woensdag 4 maart 2020 GO TURKIJE GRIEKEN Istanboeb BULGARIJE Doyran -Merdan Mohamed, Syriër Overdag zit ten de vluchte lingen wat te dommelen, 's nachts hou den ze zich warm bij een vuurtje. FOTOS ad, REUTERS EN AFP ®Kijk op de site bij /video Mark van Assen vertelt over de grensvluchtelingen.

Krantenbank Zeeland

Provinciale Zeeuwse Courant | 2020 | | pagina 9