Vlogger Romy Thuy
1
Ruim een jaar maakte Romy Thuy (22) uit Goes wekelijks video's over haar
eetstoornis. Het leverde haar een nominatie op voor de Vrouw in de Media
Award 2019. ,,Ik heb iets kunnen betekenen voor anderen die niet meer wisten
hoe ze verder moesten. Die doodsbang waren. Die zagen dat hun lichaam al aan
het afsterven was; net als het mijne, op het dieptepunt van mijn ziekte. Van vrijwel
allemaal weet ik dat ze zich hebben laten opnemen en met zichzelf aan de slag
zijn gegaan. Dat ik die award niet gewonnen heb, maakt me niet uit. Ik heb mijn
doel bereikt."
Ik was doodongelukkig
in die klas, maar op die
school wilde niemand
het weten
,,Alles wat ik wilde delen, heb ik gedeeld. Ik
vlog niet om het vloggen. Dus ik zei: dank je
wel voor het kijken, ik stop ermee, want ik wil
niet meer met één been in de wereld van de
eetstoornissen staan. Bovendien had ik geen
tijd meer. Ik heb nu een geweldige baan bij de
Jumbo Foodmarkt in Goes."
,,Zes jaar lang, van mijn 14e tot mijn 20e, ben ik
grotendeels opgenomen geweest in instellin
gen. Vanwege anorexia; jezelf uithongeren.
Emergis in Goes en Rintveld in Zeist zijn ge
specialiseerd in eetstoornissen. Je zit in een
groep met lotgenoten. Aan de ene kant krijg je
daar steun van, aan de andere kant stimuleert
het je eetstoornis. Onderling is er een soort
wedstrijd: wie is de dunste? Ik zeg niet hoe
weinig ik toen woog. Daar kunnen anderen een
uitdaging in zien. Je bent voortdurend bezig
met je gewicht en je eetpatroon. Maar de thera
pie gaat meer over wat je van jezelf en je li
chaam vindt. En wat er in je leven speelde toen
je de eetstoornis ontwikkelde. Een eetstoornis
is in zekere zin vergelijkbaar met elke andere
verslaving: een ongezonde manier om met je
frustraties en emoties om te gaan. In die thera
pie leer je hoe het anders kan."
,,Op De Schakel, mijn basisschool in Vogel
waarde, werd ik gepest. Ik was te dik, zeiden ze.
Ik verborg mijn figuur met wijde kleding, om
dat ik hoopte dat er dan geen opmerkingen
kwamen. Dat pesten was de trigger. Ik wil de
schuld niet alléén bij anderen leggen. De da
ders weten niet wat ze aanrichten. En ik was er
blijkbaar erg gevoelig voor. Mijn ouders werk
ten allebei; die wisten niets, ik wilde hen er
niet mee belasten. Het gebeurde altijd in de
pauzes en buiten schooltijd. Toen ik naar het
atheneum ging op Zeldenrust-Steelant College
in Terneuzen dacht ik: nieuwe klas, nieuwe
kans. Maar de verse start die ik hoopte te kun
nen maken, kreeg ik niet. Het begon allemaal
weer. Ik werd in een klas gezet met alleen jon
gens, met wie ik totaal geen klik had. Ik las
graag, ik leerde graag: dat werd belachelijk ge
maakt. Zij hielden van gamen, van hardrock. Ze
waren in de fase dat ze het leuk vonden met
denkbeeldige geweren te schieten. Ik was de
schietschijf, natuurlijk. Mijn ouders gaven aan
dat ik doodongelukkig was in die klas, maar
niemand die het wilde weten op die school."
,,Een maand na de zomervakantie begon ik met
lijnen. Mijn doel: nu eens binnen de marges
voor een normaal gewicht vallen. Eerst ver
ving ik koekjes en snoepjes door fruit. Dat ging
niet hard genoeg. Dus besloot ik maaltijden
over te slaan. 's Avonds aten we samen, daar
kon ik niet onderuit. In de pauze deed ik altijd
of ik nog iets moest vragen bij een leraar, of ik
deed of ik at en gooide het daarna weg. School
was 12 kilometer fietsen, twee keer per week
gym, drie keer per week voetballen. Dus het
ging hard. Toen eenmaal bleek dat ik een eet
stoornis had en welke rol dat pesten daarin had,
is mijn school hard aan de slag gegaan om dit
soort situaties te voorkomen. Er zijn ouderra
den gekomen, pestprotocollen ingesteld en er
zijn speciale plekken gekomen waar kinderen
in de pauze kunnen zitten als ze zich niet veilig
of buiten de groep gesloten voelden. Voor mij
was dat te laat. Niet lang daarna werd ik voor
het eerst opgenomen. Jarenlang ben ik de kli
niek in en uit gegaan."
,,Je raakt eraan gewend. De wereld van de eet
stoornis is op een gegeven moment het enige
wat je kent: therapie, medepatiënten, kliniek.
Wat moest ik daarbuiten? Ik had geen idee.
Maar op een dag werd ik weggestuurd. Ze zei
den zoiets als: 'Niets werkt. Niets slaat aan. Je
gaat de kliniek uit en valt meteen weer af. Je
komt terug en komt aan. Je gaat weg en valt af.
Jaar in, jaar uit. We kunnen niets meer voor je
betekenen. Vaarwel. Je bent uitbehandeld."
,,Inderdaad. Veel patiënten die dat te horen
krijgen, ervaren het zo. Het wordt niet begre
pen dat ze bedoelen: op déze plek. Ze zouden
alternatieven moeten aandragen. Dat gebeurt
lang niet altijd. Ook ik werd gewoon naar huis
gestuurd. Ik stond er verder alleen voor. Dat
woordje 'uitbehandeld' kwam echt binnen. Je
hoorde dat van anderen: 'die is uitbehandeld'.
Ik dacht: o, dus ik ook? Is het dan toch zo erg
met me? En toen begon ik wéér af te vallen. Het
werd zo erg dat ik onder de grens zat waarop ik
normaal weer toegelaten zou worden tot de in
stelling, Rintveld. Alles ging mis. Ik heb hier
een foto, die wil jij echt niet zien. Mijn lichaam
begon af te sterven. Ik kreeg overal blauwe
plekken, mijn voeten waren opgezwollen en
kapot. In mijn huid vielen gaten en scheuren.
Mijn lichaam accepteerde geen voedsel of drin
ken meer. Als ik een slok nam, moest ik direct
naar de wc rennen omdat het er aan de andere
kant weer uit kwam."
,,Die hadden zich erbij neergelegd. Hun doch
ter was thuisgekomen om daar te overlijden,
daar waren ze van overtuigd. Mijn moeder had
de kleren die ik in de kist zou dragen al klaar
ZATERDAG 15 FEBRUARI 2020 GO
'Ik wilde weg uit
de wereld van
de eetstoornissen'
ONDINE VAN DER VLEUTEN
Op 31 december 2019 kwam de laatste vlog.
Waarom ben je gestopt?
Hoe zag 'de wereld van de eetstoornissen' er
voor jou uit?
Waarom kreeg jij die eetstoornis?
Hoe was dat, om in klinieken te leven?
Uitbehandeld. Klinkt als een doodvonnis.
Hoe was dat voor je ouders?
