HOE
KOMEN
WE HIER
DOORHEEN,
DACHT IK
019_GOV4QU_20200215_AWM51_00.qxp_MAGAZINE 2/7/2020 2:41 PM Page 21(^)
Ben: ,,In 2016 leek alles tege
lijk te komen. Ik kreeg een
andere baan bij Defensie, ons
kindje overleed en we verhuis
den. Ik had geen idee hoe ik
ermee moest omgaan. We had
den voor mijn gevoel net de
hartoperatie van Berber achter
de rug en toen kwam het over
lijden van Fedde daarbovenop.
Bij Defensie ben ik een vechter
en zodra er iets gebeurt met
mijn kinderen handel ik meteen,
maar ik kan er niet tegen Mar-
loes ongelukkig en verdrietig te
zien. In het ziekenhuis, rond de
bevalling en operatie van Ber
ber, kon ik haar niet helpen. Ik
liep ervoor weg. Ik vond het zo
erg om haar op de intensive
care aan al die slangetjes te
zien liggen - ze had wat heet
'transpositie van de grote
vaten'. Toen ik Berber voor het
eerst mocht vasthouden, viel ze
weg. Traumatisch! Ze werd uit
mijn armen gegrist en op bed
gelegd, meteen zes artsen
eromheen die haar leken te
reanimeren. Daarna durfde ik
niet meer: ik was zo bang dat
het weer zou gebeuren.
Marloes wilde praten over wat
er was gebeurd. Zij snapte niet
dat ik Berber niet meer in mijn
armen durfde houden. Ik was
bang dat haar leven door mijn
handen zou glippen. Als ik het
mocht overdoen, zou ik het
zeker anders aanpakken.
Later, toen ik op mijn werk
werd gebeld dat het hartje van
Fedde niet meer klopte, stortte
ik in. Een collega heeft me
thuisgebracht. Eigenlijk weet ik
weinig meer van die uren. Wel
dat ik in de regelstand terecht
kwam: begraven of cremeren?
Kist of mandje? Mandje, dat is
lief. Regelen dat Fedde thuis
komt, dat familie en vrienden
afscheid kunnen nemen. Dan
komt de dag van de begrafenis.
Marloes kon zo vlak na de be
valling amper staan, ze hing op
mij en ik dacht: hoe komen we
hier met z'n tweeën doorheen?
Marloes heeft voor mijn gevoel
heel lang gehuild. Het mocht
van mij wel wat minder. Dan
kwam ik thuis en hing er zo veel
verdriet. We begrepen elkaar
ook niet als we praatten. Goed
bedoeld zei ik lompe dingen.
Zoals: je wordt toch niet zoals
al die vrouwen die op het kerk
hof socializen met andere
bezoekers? Dat viel natuurlijk
verkeerd. Ik bedoelde dat ze
niet moest wegkwijnen.
Als we naar bed gingen, voelde
zij de ruimte voor een gesprek,
terwijl ik mijn hoofd neerleg en
slaap. Luisterde ik half, dan
werd zij boos. 'Vertel het me
eerder op de dag', zei ik, maar
dan was zij te druk. Nu pakken
we dat beter aan. Nu weet ik
ook dat ik Marloes te weinig
aandacht gaf, dat ik meer had
moeten luisteren in plaats van
mijn 'we moeten verder, rakel
het niet steeds op'. Nu besef
ik dat ik mee had moeten gaan
naar zo'n middag voor lot
genoten, voor haar. Het heeft
ons bijna onze relatie gekost.
Marloes heeft me duidelijk
gemaakt dat ik 180 graden
moest draaien, anders zou ons
huwelijk kapotgaan. Dat wilden
we allebei niet. We hebben
ervoor geknokt elkaar te
begrijpen. Ze heeft me veel
laten lezen. Toen we Fedde
in de BRP inschreven, hebben
we er samen een dag van
gemaakt.
Na de geboorte van James
keerde de rust langzaam terug.
James was een kind zonder
iets, en dat was zo'n opluchting!
Marloes leefde op in de kraam
tijd, wat ze bij Berber en Fedde
zo had gemist. Ik vond het fan
tastisch om te zien. Toen pas
kreeg ik door dat ze haar
moedergevoelens al die tijd
nergens had kunnen laten.''
ZATERDAG 15 FEBRUARI 2020 21
