OFFICIEEL
ZIJN WE
NU DE
OUDERS
VAN DRIE
KINDEREN
Marloes (38) en Ben (34)
Wierckx-Paulussen,
ouders van Berber (5),
Fedde (8 april 2016) en
James (2)
20
#1»-mi«ta_2#ö##ö14
51-
2
2#2#
E 2#
Marloes: ,,Pas nadat we
Fedde vorig jaar op 8 april
hebben laten registreren,
merkte ik hoeveel dat met Ben
en mij deed. Officieel zijn we nu
de ouders van drie kinderen.
Door de drukte van het gezin
voelde het alsof Fedde
wegebde, er niet bij hoorde.
Door de inschrijving in de BRP
is dat veranderd: we zijn een
gezin van vijf! Al scheelde het
niet veel of Ben en ik waren
elkaar onderweg kwijtgeraakt.
Ik had er nooit bij stilgestaan
dat je een kindje na ruim 39
weken zwangerschap nog kunt
verliezen. In de laatste weken
lukte het weliswaar niet Feddes
groei nauwkeurig te meten,
maar zijn hartslag was te horen.
Dus het zat goed, dachten we.
Onze dochter is geboren met
een ernstige hartafwijking. Ze
onderging na tien dagen een
operatie. Kun je je voorstellen,
zo'n hartje is zo groot als een
kleine walnoot. Ik zag dat Ben
moeite had met een doodzieke
baby en een vrouw die 72 uur
over de bevalling had gedaan.
Hij blokkeerde. Ik snap het ook
wel, opeens is er dat kindje en
vraagt je vrouw er onvoorwaar
delijk van te houden. Zo'n man
denkt: waar heb je het over?
We zagen in die weken in het
ziekenhuis een andere kant van
het ouderschap. Kinderen
liggen er dood te gaan, hun
ouders teren weg. Als gebleken
was dat wij een gen voor deze
hartafwijking droegen, dan had
den we het bij Berber gelaten
en waren we gelukkig geweest.
Maar dat was niet zo.
Zwanger van Fedde, kochten
we een huis. Ik stond de eerste
twintig weken onder begelei
ding in het Erasmus MC. We
dachten dat we erdoorheen
waren gerold, ook in onze rela
tie. Die dinsdagochtend in april
had ik bij de verloskundige een
afspraak. Zij hoorde zijn hartje
niet. De aarde schoof onder me
weg - dat gevoel van verdoving
bleef maandenlang.
Ik heb mijn schoonvader gebeld
en gevraagd of hij het Ben kon
vertellen. Ik kón het niet. Hij had
zich zo op Fedde verheugd.
De bevalling - twee dagen later
- was het laatste wat ik voor
mijn kindje kon doen. Tot het
laatste moment hoopte ik op
een wonder. Toen was hij daar.
Stil. De verloskundige huilde.
Zelf zweefde ik door de pijn
bestrijding tussen hemel en
aarde. Ben heeft hem met de
verloskundige gewassen en
aangekleed.
Het was zo'n raar idee een
dood kindje in de maxicosi
mee naar huis te nemen. Hij
is later met een lijkwagen
gebracht. Dat was een heftig
moment. Het voelde goed
Fedde thuis te hebben. Mijn
lichaam zocht hem. Ik vond
het verschrikkelijk mijn kind
te begraven. Net als dat beeld
van een rouwkrans in zijn box.
Ik weet echt niet meer hoe die
daar nou kwam.
Ik kon niet eens mezelf berei
ken. Mijn hart deed fysiek pijn.
Ik dacht zo vaak: waarom zag ik
niet dat het misging? 's Nachts
ging ik al mijn gangen na. Het
was loodzwaar, ook voor onze
relatie. We waren met onszelf
bezig. Als ik wilde praten, begon
Ben te zuchten en te steunen.
'Dood is dood', zei hij, 'wen er
maar aan'. Ja, dacht ik, maar
Fedde heeft wel fn mij geleefd.
Toen James werd geboren, viel
er zo'n last van me af. Ik kan
een gezond kind op de wereld
zetten! Hij heeft ons bij elkaar
gebracht. Ben en ik moesten
ons afvragen of we zo door wil
den modderen. Allebei zochten
we naar openingen. In plaats
van te huilen en weg te lopen,
ben ik Ben gaan vragen: leg het
me uit, hoe kan ik er dan over
heen stappen? Hij zette spon
taan de televisie uit. Dat gaf
vertrouwen. Pas sinds een half
jaar verdwijnt de stress en
waakzaamheid uit mijn lichaam
en komt ons gezin langzaam
tot rust.''
;'2
•'"'>2
