'Al jaren wilde
ik een verhaal
schrijven dat de
realiteit zo nu
en dan loslaat'
,,Niet een heel andere, denk ik. Het zijn
echt myn verhalen, met mijn handteke
ning, mijn manier van schrijven. Maar korte
verhalen bieden wel de kans iets nieuws uit
te proberen qua stijl of genre, me te ont
wikkelen als schrijver, zoals ik heb gedaan
in het titelverhaal. Al jaren wilde ik een
verhaal schrijven dat de realiteit zo nu en
dan loslaat. Volgens mij wordt dat 'urban
fantasy' genoemd: een verhaal dat zich in de
reële wereld afspeelt, maar elementen bevat
die de werkelijkheid overstijgen. Ik hield
altijd al van films als Fantastic Beasts and
Where to Find Them en Sleepy Hollow of de
verhalen van Stephen King, maar nooit had
ik zelf zoiets geschreven. Bij mij was een
muur een muur: gestuukt of opgetrokken
uit baksteen, geen doorgang naar een
andere dimensie. Toen ik Labyrint aan het
schrijven was, kwam ik op een punt dat de
hoofdpersoon zelf niet helemaal meer wist
of wat ze zag en meemaakte écht was of
niet. Ze liep op een muur af en ineens be
sefte ik: hé, die kan ik ook laten verdwijnen.
Die scène was zo waanzinnig leuk om te
schrijven - breedlachend zat ik achter mijn
laptop.''
,,Zo voelt dat wel, ja. Dit was nieuw, had
ik nog niet geprobeerd. Het leverde meteen
ideeën voor nieuwe boeken met surrealisti
sche elementen. Die muur in Labyrint zie ik
als een metafoor voor de grenzen waar ik
als schrijver tegenaan liep. Die grenzen zijn
verder opgerekt.''
,,Ik denk niet in termen van 'moeilijker of
makkelijker', ik houd van afwisseling en
een andere Esther Verhoef kennen?
Heeft die stap een grotere betekenis
voor je schrijverschap? Ben je een
vrijere schrijver geworden?
Is het moeilijker om een goed kort ver
haal te schrijven? Je hebt minder ruimte
om iets geloofwaardig te maken, of de
lezer op het verkeerde been te zetten.
ZATERDAG 8 FEBRUARI 2020 35
