Blijven glimlachen
Niels Harthoorn (21) heeft
Het is net of het over iemand anders gaat als
de dokter zegt: ,,Je hebt longkanker en we
kunnen niets meer voor je betekenen."
Maanden later zit Niels (21) op kamers in
Hengelo en studeert hij technische
bedrijfskunde aan de Universiteit Twente.
Beter wordt hij niet, maar dankzij de
medicijnen die zijn genmutatie remmen, lijken
zijn longen voor nu weer gezond.
hij, maar nu overal. Een oudere
dame in het bed naast me vraagt
heel voorzichtig aan me; 'zeg, bent
u bewust kaal?'' Als ik haar uitleg
dat dit door de chemo komt, zucht
ze zachtjes. ,,O, ik dacht al. Mis
schien horen jullie tot een sekte
omdat die meneer daar ook kaal
is.'' Ik probeer niet te hard in de
lach te schieten en glimlach even
naar haar.
Triest genoeg is mijn stadsge
noot inmiddels overleden. Net als
de vrouw die later op de kamer
komt. Vol plannen, een nieuwe
liefde en net gestopt met werken.
Ik lees haar overlijdensadvertentie
drie weken later. Dan komen de
tranen en denk ik 'ja, zo kan het
ook aflopen'. Maar ik houd me
voor; 'ik ben er nog. Niet denken
aan hoe verder. Leef en probeer de
mooie dingen te zien en te voelen'.
Niet toegeven aan het gevoel 'laat
maar, het hoeft van mij niet meer.
Zo wil ik niet verder'.
De dagen zijn langer dan ik aan
kan. Na een paar uur is het op. Ik
moet dus een knop omzetten. An
ders houdt het inderdaad op. Ac
cepteren dat het is zoals het is en
kijken naar wat ik wél kan, levert
me meer op dan daartegen te
vechten. Daar oefen ik nu nog
steeds op.
Na de chemo volgt vrijwel direct
de bestraling. Dagelijks bij het
ZRTI in Vlissingen. Een raster
werk van inktlijnen op m'n lijf
geeft het te bestralen gebied aan.
Een bizarre ervaring, je voelt niets
en ziet ook niemand meer als je
eenmaal in de juiste houding bent
gelegd. De apparaten rondom je
bewegen en je hoort een geluid als
de straling 'komt'. Heel futuris
tisch.
Inmiddels ben ik klaar met be
handelingen. Probeer weer werk
uren op te bouwen. Maar wat ik
niet had verwacht, is dat mijn lijf
en hoofd redelijk 'stuk' zijn. 'Kom
op joh', roep ik hele dagen 'laat je
niet kennen'. Maar zo zit het niet
in elkaar merk ik gaandeweg. Mijn
'oude ik' is er niet meer. Deels
niet meer althans. En dat is hard.
Pijn, een gebrek aan energie en
concentratieproblemen blijven
me parten spelen. Mijn handen
en voeten gaan soms een andere
weg dan ik wil door zenuw-
schade veroorzaakt door de
chemo. Van de trap lazeren om
dat je even geen gevoel hebt in je
voetzolen, doet op meerdere
fronten pijn.
Verdriet schuurt
De weemoed steekt nog steeds
regelmatig de kop op. Het stil
verlangen naar hoe het was. Het
verdrongen verdriet schuurt. Er
hangt een enorme huilbuidon
derwolk boven me, maar die
barst niet los. Vaak biggelen
slechts enkele tranen over mijn
wangen, meestal op de meest on
gelukkige momenten.
Positief denken
'Kanker krijgen is een kwestie
van pech hebben', houdt de on
coloog me voor. 'Dit is niet je ei
gen schuld' troost hij. Ik geloof
ook niet in diëten om kanker te
voorkomen en zeker niet om die
te genezen. Gezond eten is altijd
goed en bepaalde voedingsmid
delen kunnen bijvoorbeeld de re
actie op de chemo wat verzach
ten. Maar ik heb geen kanker ge
kregen omdat ik verkeerd gege
ten of 'fout' geleefd heb. 'Of de
chemo wel of niet aanslaat is ook
een kwestie van geluk of pech
hebben', houdt de oncoloog me
voor. Ook daar heb je geen in
vloed op. Positief denken zal on
getwijfeld je herstel bevorderen
of toch op zijn minst makkelijker
maken. Dat geloof ik zeker, maar
ik loop desondanks toch niet hele
dagen te jubelen. Verdriet, onze
kerheid en angst zijn er ook. Net
als pijn.
Ik probeer nu wel bewuster te
leven, te genieten. Van mijn
zoon. Van vrienden, die me zo
ongelooflijk gesteund hebben.
Dingen doen waar ik nooit tijd
voor kon of wilde vrijmaken. Zo
maar even een stukje fietsen.
Yoga en daarna lekker koffieleu-
ten. Of lekker lui op de bank ge
nieten van de malle fratsen van
mijn maffe kater Moose.
En blijven glimlachen.
Het hele gezin Hart-
hoorn kijkt uit naar
de vrijdagmiddag.
Het is de dag dat moe
der Annemieke en va
der William hun studerende kin
deren weer in de armen kunnen
sluiten. Zowel Niels als zijn zusje
Elise (18) heeft in september het
nest verlaten, maar in het weekend
komen ze graag terug naar Ove-
zande. Aan de keukentafel gaat het
dan over de gerechten die Niels
zijn huisgenoten heeft voorge
schoteld of over het bezoekje aan
oma dat voor de volgende dag ge
pland staat. Maar al snel merkt het
gezin dat de treinreis van ruim
vier uur er behoorlijk inhakt bij
Niels. Hij ziet er niet ziek uit en
zijn longen mogen er dan goed
uitzien, van binnen moeten de
kankerremmers wel keihard aan
de bak.
Medische molen
Afgelopen zomer merkte Niels dat
hij kortademig was. Bij de fysio
therapeut, waar hij liep voor pro
blemen met zijn knie, was hij bin
nen vijf minuten al volledig bui
ten adem. Hij dacht aan een koutje
en bracht een bezoek aan de huis
arts. Nog diezelfde dag werd hij
opgenomen in het ziekenhuis en
bleek er vier liter vocht achter zijn
longen te zitten. De boosdoener?
De zogenoemde ALK-mutatie die
DAG XX MAAND 20XX WW
VERVOLG VAN PAGINA 3
Van haar zoon kreeg Annema-
rie een sweater omdat ze zich
zelf vergeleek met G.I. Jane.
Vlak voor de chemo liet Anne-
marie haar vlechten afknippen
voor de Stichting Haarwensen.
Chemotherapie.
Ik noem
het zelf
dikke
vette
pech
WENDY DE JONG
