'Het klinkt
pathetisch,
maar ik voel
zoveel
dankbaarheid
voor gewone
dingen'
Het raakt u echt.
,,Ik begin bijna te ratelen, dat hoor ik zelf
ook, maar ik voel zoveel dankbaarheid voor
gewone dingen. Dat ik 's morgens zelf een
plasje kan doen, mijn eigen koffer kan in
pakken, mijn eigen kippensoep kan opwar
men. Het klinkt allemaal pathetisch mis
schien, maar ik sta nu eindelijk in bloei.
Ook dankzij de kinderen, die allemaal een
fantastische partner hebben, het heel goed
doen in het leven en mij prachtige klein
kinderen hebben gegeven. Ik grap weleens:
ik ben mijn hele leven in de luiers geweest
en dat zal altijd wel zo blijven.''
Ze staat op en gaat voor naar de keuken.
Roosje ligt er vaak op haar troon, een spe
ciaal hondenbankje. Ze pakt de pan uit de
koelkast en zet het vuur hoog.
Hoe viert u uw verjaardag eigenlijk, met
koffie en taart?
,,Nou, niet speciaal. Taart is er sowieso. Ik
heb niets gepland, maar als de kinderen en
kleinkinderen willen langskomen, dan het
liefst op zondag. Dan kunnen de kleinkin
deren 'omi' feliciteren. Ja, omi
noemen ze me. Niet allemaal hoor, sommi
gen zeggen gewoon oma. De kleinkinderen
waren hier altijd op donderdag, ik heb hier
een zwembad en daar kregen ze zwemles.
Maar ze hebben nu bijna allemaal hun
diploma. Ik heb nog wel een speelkamer
voor ze, en in de tuin staat een klimrek.''
Kunt u uw dierbaarste plekje in huis
laten zien?
,,Dat is in een gang, waar allerlei foto's han
gen. Er is daar een speciaal muurtje met
mensen die er niet meer zijn. Mijn ouders,
collega's als Albert Mol en Anneke Grönloh
en Marijke, die 21 jaar mijn steun en toever
laat was. Zij regelde alles voor me, kocht
cadeautjes, regelde dat de koffie klaarstond."
Aarzelend: ,,Maar dat plekje is heel privé,
dat laat ik niet aan iedereen zien. Bovendien
moet ik het veranderen, het muurtje is he
laas te vol geraakt. Ik heb onlangs ook weer
een vriend verloren, dat is in deze fase van
mijn leven helaas onvermijdelijk.''
De soep, eerder al bereid door nichtje
Vonne, is opgewarmd. Ze schept de kom
men vol - ook voor Arie en Wil, die even
snel Roosje heeft uitgelaten - en neemt
plaats aan de keukentafel. Na een paar hap
pen: ,,Daar was ik echt aan toe.''
Alberti is gewend aan de mensen om zich
heen - ze is niet graag alleen. ,,Dat is mijn
Jordaanse afkomst, ik ben echt een mens
van de gezelligheid. Het is hier altijd druk.''
Degenen die ze dichtbij laat komen ver
trouwt ze volledig. Van haar visagiste, Arie
en Wil tot haar trouwe begeleidingsband,
kantoormedewerkers en de tuinman. ,,Ik
ben als mens en als artiest kwetsbaar en het
duurde wel even voordat ik wist: dit zijn
mijn vriendjes. Bij hen voel ik me veilig.''
De bel gaat. Schoondochter Hannah, ge
trouwd met Kaj, komt langs met Finn (7),
Mila (5) en Mats (4). ,,Wat een verrassing",
roept Alberti blij uit als de kinderen zich
op omi storten. Ze straalt weer. Mila komt
dicht tegen haar aan zitten, ze eet een halve
tompoes. Mats wijst naar een tekening van
Cars aan de muur, Finn plukt ondertussen
verrukt een stapeltje voetbalplaatjes van
het aanrecht. Oma heeft alle aandacht voor
de kleinkinderen. Even later, half veront
schuldigend: ,,We waren wel klaar met het
interview, toch? Kom, dan laat ik je toch
nog even mijn fotomuurtje zien.''
14
