ALLEEN BIJ BELISOL
20 JAAR GARANTIE
8 ZEELAND
DE RAMP MARTEN KLOP HERDENKT WATERSNOOD MET DUIK IN ZEE
Hartje winter de Noordzee inplonzen klinkt niet heel aanlokkelijk.
Maar Marten Klop (51) uit Kamperland doet dat zaterdag met een speciale
reden. Hij duikt het ijskoude water in als steunbetuiging aan iedereen die de
watersnoodramp meemaakte. In het bijzonder zijn grootouders uit Kats, die
op die februaridag in 1953 een hachelijk avontuur beleefden. „Ik wil voelen
hoe zij zich voelden."
Het contrast kan
bijna niet gro
ter", zegt Mar
ten Klop. Zijn
blik dwaalt af
naar de tuin
van zijn ouderlijk huis in Kort
gene, waar de zon schijnt. Een vo
gel baddert in de dakgoot en kale
boomtakken wiegen zachtjes in de
wind. „In 1953 was het weer alles
behalve vriendelijk. Het was guur,
koud en donker. De meeste men
sen hadden geen auto of telefoon.
Ze waren vooral op elkaar aange
wezen in die onheilsnacht. Dat is
waar ik zoal bij stilsta als ik zater
dag in het water lig."
Het idee om zijn grootouders en
andere slachtoffers van de Ramp te
herdenken met een duik in de
Noordzee, ontstond vorig jaar.
Marten loopt een paar keer per
week hard met een groepje vrien
den en als het even kan, sluiten ze
hun training af met een nat pak.
„Vorig jaar trainden we toevallig
op 1 februari. Voor mij een dag die
onlosmakelijk verbonden is met de
Ramp en het verhaal van mijn ou
ders en grootouders. Het leek mij
een mooie gedachte om vanuit het
water te herdenken. Dat doen we
dit jaar weer, en hopelijk nog veel
vaker."
Bezinning
Marten maakte speciaal voor zijn
oma een gedicht, maar aan de her
denking is verder geen ceremonie
verbonden. Het is vooral een mo
ment van bezinning. Liggend in
het koude water komt de angstige
ervaring van opa en oma Steendijk
tot leven.
ïfebruari
ik lig in de zee
ik voel de stroming
de golven
de wolken kijken mee
ik voel de kracht
het zoute water
het prikken van de kou
en ik denk aan mijn oma
waar ik zoveel van hou
je vertelde over toen
over de dijk, in het donker, een gat
over de sterke stroming
de beslissing
samen met opa je allerliefste schat
het moest
hand in hand
dreven jullie mee
de kracht van overleven
waarnaartoe, je had geen idee
de golven, het zoute water
het prikken van de kou
een huis, natte kleren
warm onder de dekens
opa, samen met jou
1februari
ik lig in de zee
ik voel de stroming
de golven
misschien kijk je mee
Hij heeft het verhaal vaak genoeg
gehoord. Van zijn (inmiddels over
leden) grootouders zelf, maar ook
van zijn moeder, Lydia Klop-
Steendijk (76), die zich weer even
dat 9-jarige meisje van toen voelt
wanneer zij vertelt over de ramp
nacht. Haar stem breekt al na één
zin. „Ik kan er helemaal niet over
praten joh, dan ga ik huilen. Die
sfeer van toen... Alle spanning en
zorgen voel ik weer."
Ze veegt haar tranen weg en
haalt een dikke ordner tevoor
schijn. 'Watersnood 1953' staat
erop. De map zit vol met persoon
lijke verslagen en foto's van de
rampnacht op Noord-Beveland.
Veel van die verhalen tekende Ly-
dia zelf op om ervoor te zorgen dat
de herinneringen aan die tijd niet
verloren gaan. Lydia pakt een brief
van 8 februari. Het is het epistel
dat haar vader schreef aan de eige
naar van het land waarop hij
boerde. Hierin doet Kees Steendijk
uitgebreid uit de doeken wat hem
en zijn vrouw Marie in de vroege
ochtend van 1 februari is overko
men.
Ongerustheid
Kees Steendijk (44) en Marie
Steendijk-de Regt (35) wonen in
1953 in een boerderijtje aan de
Kerkstraat in Kats, samen met hun
kinderen Bram (15), Lydia (9) en
Piet (7). „De ongerustheid sloeg
toe op het moment dat mijn vader
's ochtends vroeg ontdekte dat de
Leendert Abrahampolder vlakbij
ons dorp was ondergelopen", ver
telt Lydia. Haar hand zoekt die van
Marten en hun vingers strengelen
zich ineen.
Kees belt naar zijn ouders en zus
in Kamperland om te vragen of zij
ongedeerd zijn, maar krijgt geen
gehoor. Hij vreest voor slecht
nieuws en stapt de auto in. Marie
staat erop met hem mee te gaan.
Lydia en haar broers blijven achter
bij het 17-jarige dienstmeisje. „Ik
weet nog goed dat Sientje huilde
vanwege de zorgen om haar twee
broers op zee", zegt Lydia. „Ze was
altijd heel flink, dus we hadden
wel door dat er buiten iets vrese
lijks aan de gang was. Ik ben sa
men met mijn broertje Piet bij de
schoorsteenmantel geknield om
aan God te vragen of hij papa en
mama alsjeblieft veilig wilde
thuisbrengen."
De Oost Westweg is er in die
tijd nog niet, dus Kees en Marie
rijden met hun Hillman over pol
derdijken richting Kamperland.
Daar zullen ze nooit aankomen,
want op de Prinsendijk doemt in
het schemerdonker plotseling een
Belisol. Al meer dan 40 jaar
kozijnen en deuren zonder zorgen.
BELISOL
donderdag 30 januari 2020
'Ik wil voelen hoe mijn o
Ellen Smaardijk-Jobse
Kortgene
De Hillman van Kees Steendijk wordt uit het dijkgat getakeld.
'Dit verlies is niets vergeleken bij dat van duizenden anderen',
schrijft Steendijk in zijn brief aan de eigenaar van het land
waarop hij boert. foto privécollectie lydia klop-steendijk
De familie Steendijk in 1948 met vader Kees, moeder Marie en
hun drie kinderen Piet (links), Bram en Lydia.
FOTO PRIVÉCOLLECTIE LYDIA KLOP-STEENDIJK
Nieuwe kozijnen en deuren koopt u niet dagelijks. En die moeten lang meegaan.
Wij plaatsen met trots al meer dan 40 jaar kwalitatieve en innovatieve kozijnen
en deuren. En omdat we zeker zijn van die kwaliteit, krijgt u maar liefst 20 jaar
garantie op onze kunststof en aluminium kozijnen en deuren.
Maak een afspraak voor een vrijblijvend adviesgesprek op www.belisol.nl.
Belisol Goes - Nobelweg 2-24,44Ó2 GK Goes, T 0113-211.811
