Een homo
past niet in het
plaatje van de
Chinese
migrant
suf op een pop waarvan je weet dat die toch
nooit tot leven komt. Met haar gespeculeer
over de juiste vrouw voor mij, hield mijn
moeder kunstmatig een fantasie in leven
die ik nooit zou kunnen waarmaken. En
dus liet ik, om aan mijn lot te ontsnappen,
buitenstaanders toe in mijn leven; vrien
den, relaties, andere wolven die mij wel nog
zagen als goud.
Maar vandaag, bij mijn ouders, praat ik
daar niet over. Zo is het misschien om ie
mands kind te zijn: dat je je er constant van
bewust bent dat de prioriteiten van je vader
of moeder niet altijd stroken met die van
jou. En dat je je schikt, aanpast, stengelvezel
voor stengelvezel, als een veld zonnebloe
men dat meedraait met de laatste hape
rende zonnestraal; voed me met leven, als
jeblieft.
Mijn moeder had me eerder op de avond,
toen de gasten er nog niet waren, gevraagd
- of, nou ja: bevolen - het tijdens het feest
niet te hebben over mijn boek. In De bana-
Pete Wu
nengeneratie vertel ik hoe mijn ouders mijn
wereldbeeld slepen, vormden en sloegen,
als ware ik een bal van deeg. Mijn moeder
weet dat mijn boek ook gaat over mijn co
ming-out - en een homo past niet in het
conservatieve ideaalplaatje van de Chinese
migrant. Ik zet de schone glazen op een
dienblad en denk aan alle dingen die ik
sinds mijn coming-out niet meer vertel.
Toch is het dit keer anders. Werd het
spaarzame aantal familiebijeenkomsten
vroeger gedomineerd door het gejengel van
eindeloos veel neefjes en nichtjes, op het
feest van vanavond blijken diezelfde neefjes
en nichtjes ineens volwassen. Ik schuif bij
ze aan de lange tafel met ongetrouwde
mensen. Nichtje Christy zoekt en vindt een
drinkmaatje in mijn zusje Dewi, en kletst
honderduit over de K-popzangers die ze
adoreert. Uiteindelijk vragen mijn nichtjes
naar mijn boek; via social media heeft het
nieuws ook hen bereikt. Ik beantwoord al
hun vragen en vraag me af: zullen zij later
ooit terugverlangen naar een avond als
deze?
Ik ben weleens bang dat ik nooit de per
soon zal zijn aan wie mijn ouders hun ge
woontes willen overdragen. Ze laten hun
tradities los, ze vieren al geen Chinees
Nieuwjaar meer - wat volgt?
Maar vanavond, hier in hun snackbar, zie
ik het begin van een nieuwe traditie. Want
dat mijn Chinese migrantenouders zoiets
universeels als een oudejaarsavond zomaar
een dag kunnen verplaatsen zodat ze de
komst van een nieuw jaar kunnen vieren
met hun eigen roedel, zegt dat niet iets? Iets
over nostalgie misschien, iets over terug
willen naar vroeger, maar ook iets nieuws?
Pete Wu (34) is
schrijver en journa
list. Onlangs kwam
zijn boek De bana-
nengeneratie uit,
een speurtocht
naar het leven van
Chinese migranten
en hun kinderen in
Nederland.
ZATERDAG 25 JANUARI 2020 27
