Docente stapt uit leven en wijst postuum naar schooldirectie
L efe Jif
STBfhAun
r\
HgTM/fT
P*T "to
O K
D«op B ttiT
De Rotterdamse juf Stephanie Berger-Debast (55)
maakte een einde aan haar leven, nadat het werk haar te
veel werd. Ze liet op haar uitvaart tien A4'tjes voorlezen
met punten om het onderwijs te verbeteren.
15
ELLEN VAN GAALEN EN HANNEKE VAN HOUWELINGEN
tephanie was ervan
overtuigd dat het
druk zou worden
op haar crema
tie. Familie, vrien
den, collega's,
misschien een
paar ouders
van leerlingen,
maar ze hoopte
vooral op de
komst van het school
bestuur. Na al die jaren niet ge
hoord te zijn, zouden ze vandaag
wel móeten luisteren. Al was het
maar uit respect voor de overle
dene. Dus toen echtgenoot Hanno
achter de microfoon plaatsnam,
verstomden de stemmen en be
gon hij aan de tien handgeschre
ven blocnotevellen die ze voor
hem had achtergelaten. Een agent
had Stephanies afscheidsrede ge
vonden in de kelderbox van hun
flatwoning. Daar stond een grote
boodschappentas vol cadeautjes
en afscheidsbrieven voor haar
man, familie, vrienden en colle
ga's. Maar ook een compleet draai
boek voor haar crematie, inclusief
een rouwkaart waarin ze haar
werkgever verantwoordelijk stelt
voor haar dood. ,,Als jullie deze
kaart lezen, ben ik
niet meer op deze
wereld. Ik heb zelf
een einde aan mijn
leven gemaakt, omdat
mijn werksituatie
niet meer houdbaar
was. Ik voelde mij de
laatste jaren door de
directies van mijn
werkgever de RVKO
niet meer gewenst en
ben zwaar onder druk
gezet'', schreef ze. De
juf wilde geen toe
spraken op haar cre
matie, behalve per
soonlijke woorden
van haar zus en man.
Kinderen uit
Stephanies
klas maakten
tekeningen na
haar dood.
Stephanie wilde vooral aandacht
voor haar eigen afscheidsrede over
het vak, waar ze dag en nacht mee
bezig was. Haar man spreekt de
zinnen uit:
Er wordt te veel bezuinigd op de
meest basale zaken zoals goed lesma
teriaal, woordenschatmateriaal, lees
boeken, computers, koptelefoons, in
houdsmaten, maar ook op de basale
inrichting van een klaslokaal zoals
bezems, kasten, meubilair, etc.
Terwijl de aanwezigen elkaar ver
baasd aankijken, blijft Hanno haar
punten voorlezen. Twaalf in totaal.
De kritiek die zij verwoordt, is niet
vreemd. Vaak genoeg hebben ze
hierover samen gesproken.
Voor het kleine klassenbud-
get had ze inmiddels een op
lossing gevonden. Elke
zomervakantie struinde ze
kringloopwinkels af, op zoek
naar goedkope boekjes voor
haar nieuwe klas. Thuis
plukte ze kussens van de
bank, zodat ze een knus
leeshoekje achterin de klas
kon inrichten. Op vrijdag
trakteerde ze vaak op thee
met koekjes, op hete zomer
dagen kocht ze ijsjes.
Stephanie, opgeleid als
bedrijfsarts, komt vijftien
jaar geleden als zij-instro-
mer in het onderwijs te
recht. Ze is afgeknapt op de harde
sfeer in het bedrijfsleven, waar ze
werknemers soms onder druk van
de werkgever naar hun werk moe
ten sturen terwijl ze nog over
spannen zijn. Korte tijd werkt ze
in de kinderpsychiatrie. Te veel
bureauwerk. Ze wil iets betekenen
voor kinderen, het liefst de groep
die de minste kansen krijgt in de
maatschappij. Dus solliciteert ze
in een achterstandswijk in Rotter
dam-Zuid. Eerst in de onderbouw,
later in groep zes bij de Rotter
damse onderwijsstichting RVKO.
Ze staat onder collega's bekend
als een goede leerkracht. Lief voor
de kinderen, hard voor zichzelf.
Elke dag om 8 uur komt ze aanfiet
sen, om twaalf uur later vaak als
laatste te vertrekken. Als echtge
noot Hanno er naar vraagt, zegt ze:
,,Het werk moet af. En ik heb zulke
lange vakanties. Dat staat daar te
genover.''
Stephanie is perfectionistisch,
legt de lat hoog. Die hoge eisen
stelt ze ook aan haar leidinggeven
den. Haar directeur krijgt ge
vraagd en ongevraagd advies. Vaak
met lange mails in het weekend
van vier a vijf kantjes, inclusief li
teratuurverwijzingen. Over de les
methodes die voor haar allochtone
leerlingen te moeilijk zijn. Over
haar collega's die hun voorbereide
lessen verplicht in een centrale
computer zouden moeten opslaan,
GO ZATERDAG 18 JANUARI 2020
FOTO'S PRIVÉARCHIEF
LEES VERDER OP PAGINA 16
