uithoeken
Ik heb geleefd
Herman leeft nu van een
uitkering. 'Maar ik ben de
rijkste man die er is'
I
11
Wmè,
keihard gewerkt X-Stam
vanuit de
gedachte datje
succes zelf in de
hand hebt'
19
ISIP''
tenlandse bezoekers, op een levens
gevaarlijke plek ligt: onder zeeni
veau! De Italiaanse delegatie
vraagt zich hardop af hoe de
bewoners hier 's nachts rustig
kunnen slapen. Bij een voor
malig kerkje staat wadloop-
gids Harm Jan Wilbrink te
wachten. Voor vertrek zoekt
iedereen passende wadloop-
schoenen uit en daarna vol
gen we het spoor van Harm
Jan. Stappen door de modder.
Afhankelijk van de water
stand worden we tot onze en
kels of tot aan de heupen nat.
Onwennig maken de jour
nalisten en influencers hun
eerste passen op de droogge
vallen zeebodem. Voor de
meesten een onwerkelijke er
varing. De Italianen wordt op
het hart gedrukt zich geen
zorgen te maken. De zee zal
hen niet wegspoelen.
De Belgen zijn direct en
thousiast. „I Ieel bijzonder",
vindt blogger Bart Melis. „Bij
ons vind je zoiets niet, wij hebben
ook geen eilanden. En het is maar
vier uurtjes rijden, hè." Collega-
blogger Sylvie van Nieuwerburgh
vult aan dat veel Belgen hun buur
land al vrij aardig kennen en daarom
juist gevoelig zijn voor het ontdek
ken van nieuwe plekken. „Iedereen
in België kent plaatsen als Sluis,
Maastricht en Breda, maar de Wad
denzee? Dat is echt nieuw."
Gebakken scholekster
Tijdens de tocht scharrelen de jour
nalisten en influencers zelf een deel
van hun maaltijd bij elkaar: kokkels,
mosselen, alikruiken, zeekraal. In een
voormalig kerkje aan de dijk wordt
de vangst schoongemaakt en bereid
met andere producten uit de streek.
Harm Jan: ,,Wij denken altijd dat we
in Nederland geen eetcultuur heb
ben. Maar ik vind de regionale keu
ken hier juist superinteressant. Ik
heb laatst nog een oud recept gevon
den: scholekster gebakken in zee-
hondenvet. Dat kun je tegenwoordig
niet meer serveren.''
Buiten op de dijk giert de wind.
Het is gaan regenen. Schapen zoeken
beschutting bij elkaar en het droog
gevallen wad vult zich weer met wa
ter. De sporen van de groep worden
langzaam uitgewist.
Nee, dit is geen Grand Canyon. Het
is hier niet overdonderend of adem
benemend. Pas als je met je voeten in
de modder hebt gestaan, je gezicht
gloeit van de zilte wind en je geniet
van de maaltijd die je zelf bij elkaar
hebt gezocht, dringt de echte
schoonheid van de Wadden tot je
door. De Franse influencer Cindy
Mollaret is naar de dijk gewandeld.
,,Dit is bijna een spirituele ervaring",
zegt ze. ,,Het water, de polders, de
wind, die oneindige verte. Ik kom
hier los van het dagelijkse leven en
voel me weer verbonden met de
aarde. Zoiets overkomt me niet vaak."
Annemarie Haverkamp praat met mensen over hun leven en het einde dat nadert.
erman de Jong (62) was als kind zo
mager dat hij een koprol in een tl-
buis kon maken. Op doktersrecept
mocht zijn moeder in de Jordaan
soms een stukje paardenbiefstuk
halen, want daar zat ijzer in. Om aan te ster
ken ging 'bleekneusje' Herman in de zomer
naar een pleeggezin in Friesland. ,,Zat ik
opeens aan een tafel die vol stond met eten.
De eerste drie dagen heb ik achter de stal
staan spugen, mijn maag kon dat bruine
brood met boter niet aan. Melk kende ik niet.
Thuis hadden wij he-le-maal niks."
Moet je nagaan hoe genereus zo'n familie
was, mijmert Herman. Dat ze zo'n vreemd
kind uit Amsterdam zomaar in hun huis op
namen.
Later verhuisde hij met zijn ouders naar
Alphen aan den Rijn, waar zijn vader, schip
per, kon werken op de scheepswerf. Herman
was negentien toen hij trouwde en als tim
merman in zijn eigen levensonderhoud be
gon te voorzien. ,,Ik heb altijd keihard ge
werkt vanuit de gedachte dat je succes zelf in
de hand hebt. Ik leefde voor het geld, volgde
opleidingen in de avonduren en wilde altijd
maar méér."
Tot hij een paar jaar geleden ziek werd,
toen veranderde alles. Achtereenvolgens
kreeg hij nierstenen - ,,het waren grindbak
ken waar Jos Verstappen jaloers op zou zijn"
- en een hartinfarct. Als klap op de vuurpijl
vertelde de dokter hem dat hij de ziekte van
Kahler had, een ongeneeslijke vorm van kan
ker die het beenmerg aantast. Levensver
wachting: een jaar of acht. Inmiddels leeft
Herman van een uitkering. ,,Maar ik ben de
rijkste man die er is."
Voor hij zal uitleggen hoe hij dat precies be
doelt, geeft hij een rondleiding door zijn
winkel Loods4Wood in Boskoop. Hier in de
hoek staan de zelfgemaakte houten tafels en
daarnaast tweedehands meubels die mensen
doneren. In het kantoortje zet hij thee. Laat
zijn grote lichaam - die koprol in een tl-buis
redt hij niet meer - zakken in de bank en ver
telt over zijn tijd in het ziekenhuis. ,,In au
gustus 2017 ben ik het Haga ingegaan voor
een stamceltransplantatie. Gelukkig had ik
geen afstotingsverschijnselen. Drie weken la
ter liep ik weer naar buiten. Ik ben eerst een
uur op een paaltje voor het ziekenhuis gaan
zitten, al die tijd had ik niets meegekregen
van weerswisselingen en geen buitenlucht
geroken."
Hij voelde zich fysiek goed, maar raakte
daarna psychisch in de war. Hij kon de tv niet
aanzetten of begon te huilen. Herman be
zocht een psycholoog en kwam erachter dat
hij zich schuldig voelde omdat hij fit het zie
kenhuis was uitgewandeld, terwijl hij andere
patiënten had zien creperen van ellende. Met
zijn vrouw begon hij te fietsen. Lastig, want
de kanker tast zijn botten aan. ,,Als houtwor
men die gaatjes maken. Ik viel regelmatig van
de fiets." Hij ontkwam niet aan een scootmo-
biel. God, wat voelde hij zich afgeschreven
toen hij voor het eerst met dat ding reed. De
afgekeurde voormalig aannemer werd ook al
overal geweigerd als vrijwilliger. ,,Alsof ik
besmettelijk was. De mensen wilden me niet
in de buurt hebben, zo hard... En dat terwijl
ik juist zo'n behoefte had aan contact."
Herman had nog een paar jaar te leven, hoe
moest hij zijn dagen zin geven?
,,In het Algemeen Dagblad las ik een artikel
over een gezin met twee kinderen met een
stofwisselingsziekte, Pip en Teun. Ze zouden
niet oud worden.
Ik wilde die familie
Ik heb altijd alles wel geven,
hij op het idee een
stichting op te zet
ten. Hij zou zelf
meubels maken
van hout en de op
brengst doneren
aan zieke kinderen.
Sindsdien is Her
man de Jong gelukkiger dan ooit. Hij werkt
weer met zijn handen en mensen komen in
de winkel voor een praatje. Zijn lieve vrouw
steunt hem altijd en overal. Bij het woord
bucketlist schiet zijn gezicht in een kramp.
,,Die term zal ik nooit gebruiken! Ik denk aan
Pip en Teun die alle dingen die ik heb meege
maakt, nooit zullen beleven. Gewoon naar
school gaan, feestjes vieren, verliefd wor
den... Dat maakt mij heel nederig."
Herman is zelf inmiddels opa. Met 'meer,
meer, meer' is hij al lang niet meer bezig. Vo
rig jaar ging hij terug naar Friesland om de
familie te zoeken die hem als bleekneusje
had opgevangen. ,,Ik herkende meteen de
kerk in het dorp, maar verder kwam ik niet,
ik wist niet waar te zoeken."
Mocht het pleeggezin dit verhaal lezen:
Herman maakt een diepe buiging en zegt
dankjewel.
GO ZATERDAG 11 JANUARI 2020
Wadden!'
- saOf
xNi
j
>-
/-:
FOTO KOEN VERHEIJDEN
Wilt u ook uw verhaal vertellen in deze rubriek? annemarie@dpgmedia.nl
