der dat ik het wil, voel ik het. Eenzaam
heid, zwaarte, gemis. Tranen stromen
over mijn wangen. Ik gooi mijn armen
omhoog en denk: kom naar me toe, man,
als je bestaat.
Anderhalve maand later schrijf ik me
met tegenzin in op datingsite E-matching,
waarop ik vorige zomer ook actief was,
maar waarmee ik was gestopt na een stel
oninteressante dates. Opnieuw valt het niet
mee. Mannen komen niet opdagen op een
afspraak of sturen idiote filmpjes van hun
auto in de wasstraat, ze pakken me op date
nummer twee bij mijn borsten, ze vinden
mijn beroep als schrijver en dichter interes
santer dan mij of ik vind ze hoogst onaan
trekkelijk.
Na de zoveelste date waarvoor ik me
zorgvuldig heb opgetut, vind ik het tijd
voor een andere aanpak. Ik pas mijn profiel
tekst aan en laat weten dat ik een eerste
afspraak graag kort en informeel houd, en
in jeans en op gympjes verschijn. Ik spreek
met mezelf af dat er niets van afhangt, dat
ik ga oefenen. Zoals je leren autorijden en
pianospelen ook moet oefenen.
Ondertussen denk ik na over mannen.
Wat als mijn leven zo blijft? Is dat genoeg?
Ja. Ik heb een leuk leven en ik ben blij met
mezelf. Mijn relaties tot nu toe waren
onrustig, met veel hoogte- en dieptepun
ten. Daar heb ik geen zin meer in. Ik wil
de veroverde innerlijke rust niet op het
spel zetten voor een partner. Dus als ik al
iemand tegenkom, dan moet dat iemand
zijn met wie ik in harmonie kan leven.
Plotseling nemen de contactverzoeken
toe, worden de mannen leuker, de dates
minder vervelend, al is het nog zonder seri
euze klik. Ik doe er een schepje bovenop en
zoek wat actiever. Ondertussen volg ik op
internet een cursus bij datingcoach Carla
Ketelaar ('voor hoogopgeleide, alleen
staande en zelfbewuste vrouwen') en lees
haar boek Vind je eindman waarin ze onder
meer schrijft dat zelfvertrouwen, integri
teit, verantwoordelijkheidsgevoel en zelf-
reflexie bij een man belangrijker zijn dan
uiterlijk en of iemand sportief is.
Half juni. Het is vlak voor de vakantie en ik
heb het moordend druk. Mijn betaalabon-
nement bij E-matching is afgelopen, maar
dat is geen punt want ik heb de komende
periode toch geen tijd om te daten. Pas over
twee maanden meld ik me weer aan. Nog
even, uit gewoonte of uit nieuwsgierigheid,
kijk ik wie mijn profiel hebben bekeken.
Vijf mannen. Als ik de bovenste zie krijg
Wie?
ik een schok. Een fysieke schok. Waarom?
De foto's zijn belabberd en van zijn profiel
tekst word ik niet heel warm. Hij heeft me
geen bericht gestuurd, is blijkbaar niet in
mij geïnteresseerd of denkt dat we niet bij
elkaar passen.
Maar die schok. Ik vind het een signaal,
al kan ik niet precies uitleggen hoe dat zit.
Toch denk ik dat het iets betekent. Weet je
wat? Ik word weer één maand betaald lid en
stuur hem een berichtje.
Mijn vorige relatie is vriendelijk geëin
digd, ik heb geen zware mannentrauma's,
ik houd van seks maar heb geen zin daar
voor uren in een café met vreemde types
te moeten ouwehoeren en ik ben makkelijk
in de omgang. Waarom dan tien jaar lang
nauwelijks mannen? Simpel. Alleen zijn
beviel me.
Daarnaast had ik iets uit te zoeken met
mezelf. Iets onderhuids, waarvan ik nauwe
lijks wist wat het was. Dat duurde behoor
lijk lang, zodat mijn omgeving zich soms
afvroeg: waarom is die vrouw zo lang
single? Een punt werd het nooit, ik sprak af
met vriendinnen en vrienden, werkte hard,
ging overal alleen op af en genoot van zon
dagmiddagen alleen met krant en kat op
de bank. Vakanties met de bergsportvereni
ging kun je ook als single boeken, en zijn
altijd gezellig.
Soms duurden die zondagmiddagen op
de bank weleens lang, ook al had ik er nog
zo veel behoefte aan na een drukke werk
week. Ik debuteerde als dichter, publiceerde
vijf boeken en schreef een bestseller, ik
kreeg een burn-out en ging in therapie.
Mijn kelders opruimen noemde ik dat. Niet
iets waarbij ik een man kon gebruiken. Het
was goed om op mezelf aangewezen te zijn,
om niet bij iemand te kunnen uithuilen.
30
Diet Groothuis is
schrijver, dichter,
columnist en stads
dichter van Zeist.
Haar nieuwste boek
Het Ei, 'een spette
rend poëtische versie
van het oerknalver-
haal', werd door NRC
gekozen tot tweede
beste prentenboek
van 2019.
