(wil je nog een keer afspreken?)
Diet Groothuis is de 50 gepasseerd en al weer
tien jaar alleen. Tot haar tevredenheid, want het
leven is vol en goed. Maar dan begint het toch
weer te kriebelen: een man, zou dat niet leuk zijn?
De wind giert om mijn hoofd. Het is
bijna donker, half november en ik ben op
een Waddeneiland. Ik heb zojuist in de
vogelhut smienten, wulpen, kieviten en
blauwe kiekendieven zitten kijken en heb
een dik uur fietsen tegen de storm in voor
de boeg. Teruglopend naar mijn fiets denk
ik aan wat een collega gisteravond tegen me
zei: 'Visualiseer wie je zoekt. Doe dat heel
precies.' Ik moet haar vrij dom hebben
aangekeken want ze begon te lachen en
legde me haarfijn uit hoe zoiets 'energe
tisch' werkt. Ik kan het alleen niet navertel
len.
'Visualiseer een man.' Waarom? Het klopt
dat ik, na ruim tien jaar single te zijn, het
eindelijk wel weer leuk zou vinden te kij
ken hoe een relatie me zou bevallen. Ik zit
er niet om te springen, mijn leven is vol
en goed, maar ik mis soms een 'tegenover'.
En ik mis seks. In hitsig gedoe in de kroeg
heb ik geen zin meer, dus op dat vlak is het
behelpen.
Wat wil ik, denk ik. Wat wil ik nu echt?
Of beter: wie wil ik? Een rustig type, vrien
delijk, tenger en slim, stevig op de benen,
liefdevol en met een groot, warm hart. 'Dat
kan wel wat preciezer, Diet', zeg ik.
Nou vooruit. 'Van mijn leeftijd, iets jonger
mag. Niet te lang of te kort, leuke ogen,
lekkere kont. Iemand met wie ik Mer, op
een waddeneiland, zou kunnen lopen. Die
vogels leuk vindt, een verrekijker heeft. Die
graag knuffelt en vrijt, veel buiten is, open
van geest, die van zijn familie, vrienden
en werk houdt, financieel onafhankelijk,
attent, grappig en emotioneel rijp is. Een
man, geen half kind.'
Ik beeld me in dat we daar samen lopen,
de fictieve man en ik. Ik beeld het me zo
nadrukkelijk in dat het heel even lijkt of
iemand mijn hand pakt. En opeens, zon-
Ik. Vind.
Jou. Leuk.
TEKST DIET GROOTHUIS ILLUSTRATIES STUDIO VONQ
ZATERDAG 11 JANUARI 2020 29
