Rondhangen
MONICA
Oudste Dochter gaat naar een nieuwe school.
Na de zomer pas, maar het is nu al spannend.
lukken. Nog altijd kon alles goedkomen.
Die twee streepjes. Mijn toekomst af te le
zen op een stukje plastic van het Kruidvat.
Die test werd een doel op zich. Als ik maar
eenmaal zwanger ben, dacht ik, dan komt
de rest vanzelf. Dan ben ik pas echt geluk
kig. Tot ik doorhad dat het een excuus was.
Een handige mat om alle andere problemen
onder te vegen.
Les 7
Er is licht in de duisternis
Toen ik nog maar drie eicellen over had,
riep ik dat ze zich er maar een omelet van
moesten bakken, en dat meende ik. Ik be
gon te aanvaarden dat ik nooit zou weten
hoe het was om een kindje in mijn buik te
voelen, te bevallen en dan een klein, vurig
gewenst hoopje mens te verzorgen en lief te
hebben. Een eeuwig gemis. Maar ik was ook
op het punt gekomen dat ik er niet meer
alles voor over had.
En toen was daar ineens licht in de duis
ternis: pleegzorg. Adoptie hadden we al
lang van tafel geveegd; dat is geen optie
voor mensen met ons inkomen. Maar
pleegzorg, dat zou misschien kunnen. Hoe
langer we erover dachten, hoe meer we er
over lazen, hoe beter we het idee vonden.
Waarom zoveel tijd en moeite steken in een
kindje maken, als er zoveel kinderen op
zoek zijn naar een warm nest? Na onze laat
ste mislukte poging schreven we ons in als
aspirant-pleegouders. Tijdens de intake
gesprekken bleek dat het ivf-traject ons
had gevormd tot twee mensen die goed
met elkaar kunnen communiceren, als geen
ander verdriet en pijn aanvoelen en door
alle oppaskindjes al redelijk handig met
kinderen zijn. Met glans doorliepen we de
voorbereidingscursus.
Afgelopen kerst was het vier jaar geleden
dat we kort zwanger waren. En of het zo
moest zijn: vanochtend ging de telefoon.
Een kindje van nog geen jaar heeft ons
nodig. En wij zijn er klaar voor.
21
Ze staan al maanden net
jes in mijn agenda. Alle open
dagen van scholen in de buurt
met een havo-afdeling en de
proeflessen die er worden
gegeven. 2020 wordt bij ons thuis
Het Jaar van de Middelbare
School. Oudste Dochter moet
binnenkort haar keuze maken
en na de zomervakantie gaat ze
echt op de fiets dwars door de
stad haar nieuwe leven tegemoet.
Of we wel alsjeblieft een paar
keer kunnen proeffietsen, heeft
ze al gevraagd, anders verdwaalt
ze straks nog. Graag zelfs, de
krantenartikelen die vertellen dat
september de maand is met de
meeste fietsdoden ken ik uit mijn
hoofd.
Ze had een favoriet. De school
waar we verleden jaar al een keer
zijn langs geweest, toen ze nog in
groep 7 zat. Stralend liep ze door
de gangen. Maar de proefles viel
tegen. Het was saai, vond mijn
prepuber. Ze liet haar schouders
er slap bij hangen om duidelijk te
maken hóe saai precies. Dat de
komende jaren minstens de helft
van de lessen niet veel anders zal
zijn, heb ik achterwege gelaten.
Maar nu weet ze
het dus niet meer. Duidelijk is dat
ze bepaalde zaken heel belangrijk
vindt. Hoeveel trappen er zijn. Of
de kluisjes openen met een sleu
tel, een keycard dan wel cijferslot.
Of de gangen genoeg ramen heb
ben. Hoeveel buitenlandse reisjes
er op de planning staan. En welke
vriendinnen de school ook op
hun lijstje zetten.
Zorgen, die heeft ze ook. Aan
doenlijke zorgen. Hoe je op tijd
van het ene lokaal naar het an
dere moet komen, vroeg ze laatst.
Want zo'n gebouw is echt heel
groot. En wat er dan gebeurt als je
niet op tijd bent. Of deze: waar je
op de middelbare school je jas
laat tijdens de les? Vast gewoon in
de klas, zei ik. Maar het gekke
was, ik wist het eigenlijk ook niet
meer. Een terugkerend onder
werp is de invulling van de pau
zes. Mag er nog gespeeld worden
op de middelbare? Er is geen
verbod op verstoppertje, leg ik
uit. Maar een beetje rondhangen
is een stuk cooler dan buiten
rondrennen, probeer ik haar
alvast wat brugpieperschaamte
te besparen. Ze trekt haar neus
op. Rondhangen? Wat is daar
nou leuk aan?
Ik voorspel dat ik aan het eind
van dit nieuwe jaar een heel
andere dochter heb.
ZATERDAG 11 JANUARI 2020
Monica Beek (42) is jour
nalist. Ze woont samen
met haar dochters van 11
en 9 en heeft een vriend.
