'Salsa zit in
mijn lijf. Ik
adem die
muziek. Ik liet
zien dat
Colombia
meer is dan de
serie NarcoS
zoals ze het zelf noemt, standaardgezellig
heid. ,,Ik had dit jaar voor het eerst een
kerstboom, gewoon omdat het kon, omdat
ik niet op tournee was. Deze nieuwe ma
nier van leven, met vrije avonden en week
ends, is voor mij ongelooflijk luxe. Ook
Adinda was eraan toe. Ze heeft een heftig
tourleven achter de rug, reisde de hele
wereld over. We hebben allebei een kinder
wens. Daar wordt nu aan gewerkt.'' Lacht.
,,Nee, meer valt daar niet over te zeggen.''
,,Mijn fans zijn voor een groot deel conser-
vatief-katholiek. Als ik hand-in-hand met
Adinda over straat liep, voelde ik de blik
ken. Soms vond ik het zo awkward dat ik
haar hand liever losliet. Maar Adinda zei:
'Het is belangrijk dat je dit wél laat zien, dat
deze liefde er ook mag zijn. Hierin kun je
een rolmodel zijn voor andere homoseksu
ele stellen'. Dus zette ik me er af en toe
overheen.''
,,Dan kom ik uit bij al die clichés: thuis
komen, jezelf kunnen zijn. Rust. Zij ként
mij gewoon, en ik haar. We zijn allebei voor
het eerst met een vrouw, en het is een soort
liefde die ik niet eerder heb ervaren. Adinda
heeft ook heel goed voor me gezorgd tij
dens mijn burn-out. Ik had negen jaar zo
hard gewerkt dat ik het mezelf niet meer
toestond te relaxen. Adinda liet me
zien hoe je op de bank kunt liggen binge-
watchen zonder je schuldig te voelen.''
Dat ontspannen ging niet zonder slag of
stoot. Er was ook veel onzekerheid en angst
om de controle los te laten. „Behalve het
conservatorium heb ik verder geen oplei
ding. Ik dacht: als ik mijn trompet opgeef,
wat dan? Waar leef ik dan voor, wat is mijn
bestemming? Ik was mijn houvast kwijt en
had constant het gevoel dat ik viel, zonder
te weten waar de bodem was. Doodeng.
Maar ook noodzakelijk, want dat ik zo hard
viel, gaf ook aan hoe ver ik verwijderd was
van mezelf, van mijn verlangen.''
Een verlangen waaraan ze nu eindelijk
toekomt met haar vrouw: zich settelen in
een kalmer bestaan. Een huisje met tuin,
's ochtends samen ontbijten, de krant lezen
met Bach op de achtergrond. Ze houdt van,
,,Als vrouwelijke trompettist was ik in
Colombia een vreemde eend in de bijt.
En ook nog een heel exotische, met mijn
lengte, haarkleur en Nederlandse nationali
teit. Maar de salsa zit in mijn lijf, ik adem
die muziek. Daarvoor kreeg ik alle respect.
Sterker nog, ik werd ontvangen als een hel
din die de Colombiaanse cultuur vertegen
woordigde, die liet zien dat het land meer
is dan de serie Narcos over Pablo Escobar.
Daarmee kon ik een voorbeeld zijn voor
andere vrouwen. Ik kreeg steeds vaker be
richtjes van meisjes die zich door mij had
den laten inspireren om trompet te spelen.''
Haar eigen trompet staat al sinds haar ver
huizing in de opslag. Hontelé voelt voorals
nog geen aandrang hem tevoorschijn te ha
len. ,,Als-ie eruit komt, stel ik me voor dat ik
even voel of de ventielen het nog doen. Dat
ik 'm aan mijn mond zet om te kijken wat
er gebeurt. Maar zelf muziek maken, daar
heb ik nu geen behoefte aan. Misschien wel
nooit meer.''
Het is nogal een uitspraak voor iemand
die zich een leven lang manifesteerde via de
trompet. Hontelé heeft een nieuwe manier
gevonden om haar creativiteit te uiten. Ze
werd artistiek leider van het Music Meeting
Festival, dat de grenzen oprekt tussen jazz,
improvisatie, traditionele muziek en an
dere genres. In de eerste editie onder lei
ding van Hontelé ligt de focus - niet geheel
toevallig - op Cuba. ,,Hierin kan ik mijn
expertise en ambities kwijt. In deze baan
ben ik ook dagelijks bezig met muziek, ik
verbind lijntjes tussen muzikanten en stij
len, kan een podium geven aan artiesten die
zelden in ons land te zien zijn. Dat geeft me
net zo veel voldoening als zelf muziek ma
ken, alleen heb ik er nu wél een leven naast.''
En dan is er nog het sluitstuk van haar
salsacarrière, het album dat ze maakte voor
dat ze afscheid nam van de trompet. Op
Cuba Linda komt alles samen, zegt ze, het is
de plaat waarop ze volledig tot haar recht
komt. ,,Het is echt mijn persoonlijke pro
ject, ik heb alles zelfbedacht en voorgepro-
duceerd, en met mijn band opgenomen op
Cuba, waar mijn muzikale roots liggen.''
,,Nee. Het is nu een mooi afgerond verhaal.
Cuba Linda is een heel oud nummer dat
altijd met me is meegereisd. Mijn moeder
danste erop met mijn vader toen ze zwan
ger was van mij. Het is een hommage aan
Cuba, waar de oorsprong van salsa ligt, en
bevat de essentie van waar het om gaat in
muziek: dat je een verhaal vertelt waarmee
je mensen raakt. Ik heb me laten inspireren
door de versie van Grupo Folklórico y Expe
rimental Nuevayorquino, met trompettist
Chocolate. Die is voor mij de leidraad ge
worden. Hij laat zien hoe je op een waar
achtige manier muziek maakt, hoe je met
één noot alles kunt zeggen. Dit album, met
deze titel, is de perfecte punt achter mijn
carrière.''
,,Helaas, maar de nominatie was al erken
ning genoeg. En winnen had ook allerlei
verwachtingen gewekt. Wéér al die
interviewaanvragen, wéér verzoeken om op
te treden - alleen het idee al geeft me een
gejaagd gevoel. Die tijd ligt nu achter me. Ik
kijk graag YouTube-filmpjes terug van op
tredens die ik heb gedaan, videoclips die we
hebben opgenomen, artiesten met wie ik
heb gespeeld. Dan denk ik: wow, dit is echt
wel bijzonder. Maar ook: wat heerlijk dat
het niet meer hoeft.''
Hoe reageerden je fans toen je een
relatie kreeg met een vrouw?
Wat vind je bij haar?
Je was al een rolmodel voor meisjes die
trompet willen spelen.
Doet het pijn dat er hierna geen album
meer komt?
Net als je vorige album won Cuba Linda
nét geen Latin Grammy Award.
ZATERDAG 11 JANUARI 2020 13
