Charlotte Simons: journalist, Afrikanist en
feminist
Volgens haar Wikipedia-pagina is ze journalist, Afrikanist en feminist. Maar
Charlotte Simons uit Renesse staat vooral bekend om haar scherpe tweets en
ontzaglijk lange glitternagels.
In een mooie vrijstaande woning achter
de duinen van Renesse stort een Quoo-
ker water in een theemok. De regen tikt
zachtjes tegen de ramen, de kerstboom
twinkelt, de zwaargeschapen chihuahua
Truffel nestelt zich in zijn dekentje. In
de tuin hupst een konijntje.
En toch. ,,Ik ben echt doodongelukkig als ik
dit zie. Die kale bomen, die regen. Dat donkere.
In de zomer gaat het wel, maar in de winter heb
ik echt last van een zware dip. Elk jaar weer. Dit
land, ik vind het gewoon niet fijn. Het weer,
maar ook het individualistische. Iedereen die
zo is gericht op zijn carrière. Presteren, preste
ren, presteren. Dat gedoe van leven om te wer
ken. In Afrika is dat anders. Begrijp me niet
verkeerd, veel van de Afrikanen die ik tot mijn
vrienden reken zijn de meest hardwerkende
mensen die ik ken. Maar er is meer. Toen we
klein waren, namen mijn ouders ons vaak mee
op reis. Mijn ouders hebben ons altijd aange
spoord om verder te kijken dan Nederland. Al
leen is dat een beetje uit de hand gelopen."
Charlotte Simons (27) heeft de afgelopen ja
ren, vanwege haar studie Afrikaanse Talen en
Culturen, gewoond in Kenia, Uganda en Zuid-
Afrika. Haar jongere zusje Myrthe zit in Dallas.
En dan is er nog een broer die eigenlijk geen
broer is (,,Bernardo komt uit Nieuwerkerk, hij
bleef een keer logeren en is nooit meer wegge
gaan"), die belandde op de Britse Maagdenei
landen.
,,Toen ik zeventien was, kreeg ik verkering met
Philou. Hij had een achtergrond in Congo-
Brazzaville, Nigeria en Sierra Leone en woonde
in Burgh-Haamstede, waar hij was opgevoed
door de vrouw die ooit zijn moeder had ge
adopteerd. Hij was één van de weinige zwarte
mensen op ons eiland. Ik was alternatief en hij
was zo'n guy die altijd achterin de bus verve
lend zat te doen. Afijn, uiteindelijk kregen we
verkering en ik stelde hem vaak vragen over
zijn afkomst. Maar hij had geen antwoorden. Ik
was heel serieus met hem, we zijn uiteindelijk
ook negen jaar samen geweest, en ik dacht: als
we later misschien aan kinderen beginnen, wil
ik toch meer weten over zijn achtergrond. Dus
ben ik zelf maar gaan lezen over de landen
waar zijn ouders vandaan kwamen. Ik raakte
geïntrigeerd door de omvang van het conti
nent, de diversiteit aan culturen, mensen en ta
len, de invloed van de oude koloniale mach
ten
„Inderdaad. Philou niet, trouwens. Hij had eer
der een soort schaamte. Dat kwam omdat hij
hier op het eiland veel te maken heeft gehad
met racisme. Dus hij voelde die behoefte niet
zozeer. Maar ik ging toch, en uiteindelijk ging
hij mee. Via een Nederlandse organisatie ben
ik in de zomer van 2011 een maand naar Malawi
gegaan om vrijwilligerswerk te doen bij een lo
kale organisatie die hiv/aids bestreed in de om
ringende gemeenschap."
,,Malawi was een fijne eerste kennismaking,
maar over het vrijwilligerswerk was ik na een
week al compleet gedesillusioneerd. Je betaalt
gewoon duizenden euro's om veren in je eigen
reet te steken. Op dat moment was die hele
vrijwilligersindustrie nog niet eens op gang ge
komen en was er nog nauwelijks kritiek. Later,
toen ik inmiddels Afrikaanse Talen en Cultu
ren studeerde in Leiden, ben ik naar Uganda
gegaan. Daar ging ik als vrijwilliger werken in
een kindertehuis. Eenmaal daar brak de hel los.
Ik zag allemaal dingen die niet klopten. Geld
dat binnenstroomde maar nergens werd gedo
cumenteerd, een meisje met hiv wier gezond
heid zo zwaar werd verwaarloosd dat ze uitein
delijk overleed, seksueel misbruik onder kin
deren, de Belgische eigenaren die daar niets te
gen deden en in dikke auto's terugreden naar
hun dikke huis. Ik begon te lezen en kwam er
achter dat wereldwijd tachtig procent van de
weeskinderen helemaal geen wees is. Dat kin
deren worden geronseld, dat soms baby's wor
den gestolen uit ziekenhuizen omdat weeshui
zen nu eenmaal veel geld opleveren. Omdat de
stroom vrijwilligers zo groot is, dat er een te
kort is ontstaan aan kinderen."
,,Ik dacht, heel naïef, oprecht dat ik iets zou
doen om de wereld een beetje beter te maken.
Dat ik nuttig zou zijn. Toen ik ontdekte dat dit
niet zo was, heb ik dit direct uitgesproken. Wie
denk je wel dat je bent, zeiden ze. We hebben
zo veel kinderen gered, we doen dit werk voor
God. Maar ik wist inmiddels beter. Het is niet
per se slecht om vanuit een christelijke over
tuiging iets goeds te doen in de wereld, maar ik
ben wel tegen weeshuizen. Daar wil ik iets te
gen doen, ook al weet ik dat ik dan een hoop
gezeik over me heen ga krijgen."
Het kan Charlotte niks schelen. Ze is gewend
taboes te doorbreken. Als journalist voor VICE,
LINDA.meiden, OneWorld en Grazia schreef ze
tot in detail over haar eetstoornis, Body Dys-
morphic Disorder en haar verkrachting.
,,Ik heb altijd veel geschreven. Ik heb eens
een stukje over het racisme waar Philou mee te
maken kreeg ingestuurd naar een of andere
dodgy website en dat ging extreem viral. Jaren
later deed ik een minor journalistiek en liep ik
stage bij VICE, waar werd gestimuleerd om te
schrijven over je eigen ervaringen. Mijn eerste
artikel maakte ik over de competitiedrang die
vaak heerst onder eetstoornispatiënten. Ik
kreeg veel reacties en besefte: blijkbaar kan ik
die teringellende op een goede manier inzet
ten."
,,Als kind ben ik drie jaar lang, van mijn vierde
tot mijn zevende, seksueel misbruikt door ie
mand van buiten de familie. Een jongen die
nauwelijks ouder was dan ik. Ik wist wel dat er
iets niet klopte, maar ik praatte er niet over. Ik
begon mijn walging te internaliseren. De
woede die ik in me had, reageerde ik op mezelf
af. Ik werd steeds perfectionistischer. Toen ik
van de basisschool naar het Goese Lyceum
ging, en plots meer moeite moest doen voor
goede resultaten, donderde het weinige zelf
vertrouwen dat ik nog had volledig in elkaar.
Op mijn elfde vertoonde ik de eerste sympto
men van een eetstoornis, op mijn twaalfde was
ik klinisch depressief."
,,Mijn ouders merkten al vroeg dat er iets mis
was met mij, maar tegelijkertijd was ik heel
goed in doen alsof er niets aan de hand was. Als
eetstoornispatiënt leer je goed liegen. En ik had
met name boulimia, wat je niet zo goed ziet als
'In Uganda word
ik geremd in mijn
perfectionisme'
WENDY WAGENMAKERS
Hoe kom jij in Afrika?
en toen wilde je er naartoe.
Hoe was Afrika in het echt?
Terwijl je er dus zelf ook aan meedeed.
Wat voor ellende heb je dan meegemaakt?
Je vader is huisarts in Renesse. Had die door
wat er allemaal gebeurde met zijn dochter?
