Saskia Noort
Knalvuurwerk, niet
meer van deze tijd
De smartphonejaren 2010-2020
Allemaal de
straat op en
samen een
nitraatbom
afsteken.
Wat een
14
Saskia Noort schrijft op deze plek
wekelijks over nieuws dat haar raakt.
Vijn kleine hond Lola zit alweer zo'n twee we
ken in het washok. Soms komt ze er eventjes
uit, als de kust veilig lijkt en met veel lieve
woordjes, aaien en afleiden met een bal, krijg
ik haar het park in om een poep en een plas te
doen. Steeds, net wanneer ze er plezier in heeft en een vro
lijk huppeltje doet, is daar de klap. Alsof er weer een plof-
kraak is gepleegd. Een of ander kutpuberjoch grinnikt naar
een ander kutpuberjoch en de volgende Cobra 6 wordt ach
teloos weggegooid. Lola rent hard hollend, staart tussen de
benen naar huis, ik erachteraan, hopend dat ze niet de weg
oprent. Roepen helpt niet meer. Thuis vlucht ze naar de
vertrouwde plek, waar ze zich trillend verschanst in het ui
terste hoekje. Ze eet niet, drinkt niet, plast niet, poept niet,
slaapt niet, piept wel. Geen superzachte mand, thunders-
hirt, cannabisolie, Bach-druppel of vuurwerktraining doet
daar iets aan. Mijn vorige hond Snuf lag rond oud en nieuw
gevloerd door de oxazepam
op de slaapkamer.
Zodoende ben ik dus die
vrouw geworden die dage
lijks de politie belt over on
verlaten die lopen te knal
len, helaas met weinig re
sultaat. Het park is in de
cember een warzone en met
ons politietekort heeft
vuurwerkoverlast geen en
kele prioriteit.
Ik zou de kutpuberjochies
zo graag meenemen naar
huis en ze laten zien hoe
veel dierenleed ze veroorza
ken. Ben ik hier betutte
lend? Vast wel. Maar de dag
dat vuurwerk in ons land
verboden wordt, gaat bij mij
de vlag uit. Het scheelt een
stuk of twaalf amputaties bij
jongeren, vierhonderd ge
wonden, achthonderd of
meer blijvende gehoorbe-
schadigingen, zware meta
len in de lucht, de grond en
het water, om nog maar te
zwijgen over alle andere gif
tige stoffen en de drie mil
joen kilo aan extra afval.
Had ik het al over wat dit
ons belastingbetalers alle
maal extra kost? Ik ben dol
op tradities en hou van de
geur van oudejaarsavond, maar dat ongebreidelde geknal is
niet meer van deze tijd, waarin we rekening houden met
het milieu, de natuur, de dieren en PTSS-patiënten. Hoeveel
foto's en filmpjes van angstige dieren en afgerukte duimen
moeten we nog delen? Hoeveel katten krijgen nog een rotje
in de anus? Hoeveel paarden moeten er nog op hol slaan? En
voor wie? Voor kutpuberjochies en hun vaders. Gezellig sa
men naar Duitsland rijden om daar wat ouderwetse Poolse
nitraatbommen en lawinepijlen aan te schaffen. Leuk joh,
om met je kinderen te doen. Lekker knallen, zo gezellig,
echt een moment van saamhorigheid. Allemaal de straat op,
de buren een gelukkig nieuwjaar wensen en gezamenlijk
een stevige nitraatbom af steken. Wat een feest.
Ik vier al een aantal jaar oud en nieuw op Ibiza met Lola,
waar vuurwerk niet bestaat en oudejaarsavond ook niet. Dat
geeft me toch een heerlijke rust. Daar gaan ze op 1 januari
lunchen, met de hele familie, in hun mooiste kleren, proos
ten ze met de buren, en na de koffie met likeur doen ze een
dansje op gitaarmuziek. Meestal is er één gek, doorgaans
een Nederlander, die het nodig vindt iets af te steken. Dan
zie je de Ibizianen denken. Rot toch op naar je eigen land.
ZATERDAG 28 DECEMBER 2019 GO
