75)aar
Bevrijding Anton Cabboort beleefde in de Perponcherpolder
10
Dit is het 24ste en laatste deel van de serie waarin Zeeuwse
ooggetuigen verhalen over hun leven tijdens de Tweede
Wereldoorlog. Vandaag vertelt Anton Cabboort (1931) uit 's-Heer
Hendrikskinderen over een bijzondere onderduiker: ,,De Duitser
had een camouflagepak aan. Mag ik hier een paar dagen blijven,
vroeg hij."
'Soms stond er
veldgeschut op
het erf. Als jongen
vond je dat echt
machtig
interessant'
JAN VAN DAMME
Deze laatste aflevering
van de serie hebben
we weer een onder-
duikverhaal bij de
kop. Echter: geen
joodse vluchteling, geen neerge
haalde piloot en geen jongen die
aan de tewerkstelling probeerde te
ontsnappen. We zitten op de koffie
bij Anton Cabboort in 's-Heer
Hendrikskinderen. Boerenzoon.
Nou ja, bijna boerenzoon. Zijn va
der was tijdens de vooroorlogse ja
ren voorman van de Perponcher
polder op boerderij Terlucht. ,,Net
achter de weel", wijst hij vanuit
zijn stoel bij het raam. De boerderij
bestond uit twee woonhuizen en
een schuur. In het ene huis
woonde het gezin Cabboort: vader
en moeder en drie kinderen. An
ton was de oudste. Naast hen
woonde het gezin Van de Kreeke
met vier kinderen. Vader Van de
Kreeke was de baas van de paar
denknechten van de Perponcher-
polder. Er werden zeker twintig
paarden ingezet op het land.
De Cabboorts en Van de Kreekes
waren naaste buren. Afgaand op de
constructie van de huizen hadden
ze veel contact met elkaar: zowel
op de begane grond als op de eerste
verdieping was er een deur die toe
gang gaf tot de woning van de bu
ren. Beide gezinshoofden maakten
afspraken met elkaar. De boerderij
was nog niet aangesloten op het
elektriciteitsnet, na zonsonder
gang was het er aardedonker.
Diende zich in die duisternis een
onverwachte bezoeker aan, dan
waarschuwden de buurmannen
elkaar met een bons op de tussen
deur of -muur en namen geza
menlijk poolshoogte op hun erf.
In de Perponcherpolder was niet
veel te merken van de oorlog. Al
thans, voor zover Anton Cabboort
zich kan herinneren. Een deel van
de schuur stond 's zomers leeg en
werd dan gevorderd door Duitse
militairen. ,,Soms stond er veldge
schut op het erf. Als jongen vond je
dat natuurlijk machtig interessant."
Hij herinnert zich ook laag overko
mende vliegtuigen die op leger
voertuigen schoten. ,,Ze kwamen
altijd met het zonnetje mee. Ik keek
vanaf de dijk of ze raak schoten.
Prachtig als zo'n toestel veertig of
vijftig meter boven je hoofd over
vloog. Als je de kogels op het dak
van de boerderij hoorde ratelen,
was het tijd om voorzichtig te wor
den. Inderdaad, bang ook."
Anton ging graag met de paar
den om. Zijn vader vond dat hij
een vak moest leren. Het werd de
ambachtsschool, hij leerde voor
timmerman. Op de boerderij was
het vaak wekenlang rustig en
merkte je niets van de oorlogsperi
kelen. Na ruim 75 jaar is het moei
lijk om een exacte datum op een
gebeurtenis te plakken. Maar af
gaand op het verloop van de oorlog
moet het in de eerste september
dagen van 1944 zijn geweest, in de
weken dat het Duitse 15de leger
vanuit Frankrijk en België over de
Westerschelde terugtrok. Anton
Cabboort herinnert zich 'het bom
bardement' van Terneuzen. Daar
mee bedoelt hij ongetwijfeld één
van de geallieerde luchtaanvallen
op de haven, met het doel de over
steek van de Duitsers te bemoeilij
ken.
Hoe dat ook zij: ,,Het was op een
avond, een uur of negen of tien.
Het was donker, dat in elk geval. Er
klopte iemand op de deur. Mijn va
der waarschuwde de buurman, ge
zamenlijk gingen ze kijken wie
zich zo laat nog meldde. Het was,
zoals ze later zeiden, een twijfelge
val. Er stond een man in een ca
mouflagepak. Hij vroeg of hij in de
schuur mocht slapen. Daar was al
ZATERDAG 28 DECEMBER 2019 GO
Anton
Er klopte een Duitse
deserteur aan de deur
Cabboort laat een foto zien waarop achter de dijk van de weel het dak te zien is van de boerderij waar hij woonde. foto johan van der heijden
