II
14
KERSTLIED STRIPTEKENAAR
De Stamgasten van
Toon van Driel komen
vandaag tot leven op
de website van deze
krant. Met een kerstlied
vragen de dieren
aandacht voor hun
familieleden die in deze
tijd sneuvelen.
,,Ik vond het tijd dat ze
een signaal zouden
afgeven.''
Enkele maanden terug
maakte Toon van Driel
(74) de balans op van zijn
leven. Wat, zo over
peinsde de tekenaar, had
hij nu werkelijk betekend? Ja, miljoe
nen mensen laat hij dagelijks lachen
met Knudde en De Stamgasten, de
strip die in 2020 zijn veertigjarig ju
bileum viert. Maar verder, zo vond
hij, stelde het eigenlijk bar weinig
voor. ,,Ik wil de wereld een beetje be
ter maken, écht wat achterlaten.'' Hij
noemt dat zijn missie.
Van Driel is aangeschoven in zijn
werkkamer in Amstelveen, een vro
lijk domein van dophertjes en kana-
riefantjes. ,,Ik ben een beetje gek,
hoor.'' Vanuit zijn computer weer
galmt het door hem bedachte kerst
nummer van de Stamgasten. Daarin
zingen zij over het lot van hun fami
lieleden die tijdens de kerstdagen
niet meer met hen aan de bar zitten,
maar ergens op een bord liggen. ,,Al
die arme beestjes die moeten sneu
velen, zodat wij mensen een gezellige
avond hebben aan de gourmettafel?
Ik vind het een ingewikkelde ge
dachte'', zegt Van Driel. ,,Ik vond de
tijd er rijp voor dat de Stamgasten
van zich lieten horen.''
Daarom maakte hij de animatie
met het kerstlied, die vandaag ver
schijnt op de website van deze krant.
Daarin zijn zijn Stamgasten voor het
eerst bewegend te zien. Het lied is
een aanklacht tegen de vleesindu
strie, maar dan op de kenmerkende
Toon-toon, humoristisch met een
knipoog. Truus het varken vindt zich
in het filmpje als rollade terug in de
ovenschaal. Wim de haan 'komt uit
de kast als kippenpoot'. Van Driel: ,,Ik
kan wel belerend gaan roepen dat
mensen geen vlees moeten eten,
maar ik ben zelf de grootste eikel.
Bijna een leven lang heb ik me klem-
gezopen en klemgevreten. Het liedje
bevat geen waarschuwend wijsvin
gertje. Het is eerder een plaagstootje
aan al diegenen die zich zo nodig
,,Dieren lijden, maar wij ook'', zegt
Van Driel. ,,We gooien ons zo vol met
rotzooi, dat we dikker en dikker wor
den. In de VS lijdt een op de drie men
sen aan suikerziekte. In Nederland
zijn we hard op weg dezelfde cijfers te
halen. Voor mij is dat reden het roer
om te gooien, en voor anderen mis
schien straks ook. Bewustwording, dat
signaal hoop ik met het liedje af te ge
ven, in het belang van mens en dier. Ik
wil dat de Stamgasten de aanzet geven
tot een betere wereld.''
Van Driel formuleert zijn zinnen,
zoals FC Knudde-doelman Dirk
doorgaans keept. Van de ene naar de
andere hoek duikt hij, even energiek
als onvoorspelbaar, soms met een
krachtige uithaal. Dat laatste gebeurt
vooral wanneer hij over zijn missie
praat. Zijn De Stamgasten-kerstlied is,
Dieren lijden, maar wij
ook. We gooien ons zo
vol met rotzooi, dat we
dikker en dikker
worden
stelt hij, de eerste stap op de weg naar
de betere wereld die hij voor ogen
heeft. De Amsterdammer broedt op
een De Stamgasten-musical en een De
Stamgasten-speelfilm, waarin be
kende Nederlanders een dierenstem
vertolken. Van Driel denkt aan Guus
Meeuwis (,,Ik vermoed dat Guus de
meeuw is'') of André Hazes (die in
het kerstfilmpje al als André Haases
aan de bar zit, red.). En wie weet, op
pert de tekenaar, krijgt zijn initiatief
zelfs een internationaal vervolg. Vast
staat wel dat de opbrengst naar een
nog door hem te bedenken dieren-
stichting gaat.
,,Kijk'', zegt Van Driel. ,,Van mij mag
iedereen nóg honderd jaar vreten,
zuipen en roken. Ik weet hoe lekker
het is. Maar naar mezelf toe kan ik het
niet meer verantwoorden; al was het
maar omdat ik, ouwe lul van 74, het
leven nog zo leuk vind. Ik teken het
liefst nog jarenlang poppetjes. Dat
kan niet als je je gezondheid op het
spel blijft zetten. Hopelijk krijg ik
een paar mensen mee in de gedach
tegang van ietsje minderen en ietsje
meer nadenken. Dat is in het belang
van ons, de dieren, en de planeet.''
Zijn honden Bowie en Jessie vin
den het inmiddels welletjes, al die
verhalen over de Stamgasten die be
wustwording moeten bijbrengen. Ze
willen naar buiten met hun baasje.
,,Wanneer mijn missie geslaagd zou
zijn?'', besluit Toon van Driel, kort
voordat hij de natuur intrekt met ze.
,,Als mensen zeggen: 'Die gekke Toon
had wel een punt met dat steentje dat
hij in de vijver heeft geworpen.' Dan
laat ik tóch wat achter na mijn dood.''
willen volproppen; zo van 'jongens,
in godsnaam, denk een beetje na'.''
Flexitariër
Van Driel zelf doet dit, bekent hij, in
middels al enige maanden. Als flexita
riër eet hij nog vlees of vis als hij weet
waar dat vandaan komt. Aanleiding
was dat hij ziek was geworden van een
stuk kip. In diezelfde periode zag hij
een Netflix-documentaire over de
'gruwelijkheden in de slachthuizen'.
dinsdag 17 december 2019
'Een betere wereld
dankzij De Stamgasten'
Dennis van Bergen
Amstelveen
-Toon van Driel (74)
M De Stamgasten
laten het contrast zien
tussen eten en gege
ten worden in de ani
matie die een humo
ristische aanklacht is
tegen de vleesindu
strie.
PÊf.WS'iê,
jMp'
