Zogezien
Middelburg praat
met twee monden
Wat is de overeenkomst tussen Cultuurhuis Kuiperspoort,
Kledingbank Zeeland en Biljartvereniging Middelburg? Ze
doen allemaal - vindt de gemeente - heel belangrijk werk
voor de samenleving, maar worden allemaal - door diezelfde
gemeente - op straat gezet.
Hoewel maatwerk
sympathiek
overkomt, voelt het
niet goed
11
ten de bunker. Zaak was dat
het niet rookte, want daar
kwamen vliegtuigen op af.
Een keer is dat toch gebeurd.
Meteen viel er vlakbij een
bom, een krater zo groot als
een huis."
Het gezin Koster - vader,
moeder en dochter - zat ook
in de bunker. Moeder Koster
was een Brakman, ze had fa
milie in de Walenstraat in
het Rode Kruisdorp Groede.
Dat leek een veilig toe
vluchtsoord. ,,Om drie uur 's
nachts vertrokken we met
paard en wagen van onze
overbuurman. Door de
Schoondijkseweg. Er werden
lichtkogels afgeschoten, we
doken enkele keren de sloot
in. Nadat we in Groede wa
ren aangekomen, ging mijn
vader naar buiten om zijn
jachthond uit te laten. Het
verhaal gaat dat dronken
Duitsers vanaf Zuidzande
granaten schoten. Een pro
jectiel ontplofte. Door de
luchtdruk was vader op slag
dood. De mensen van Koster
zaten op zolder en raakten
lichtgewond. Een zuster
kwam hen verplegen. Zij
kwamen om - het gezin Kos
ter en de zuster - toen er een
nieuwe granaat viel."
Begraven
Na een paar onrustige nach
ten op de zolder van de fami
lie Basting naast het toenma
lige gemeentehuis ging moe
der Huigh met haar twee
kinderen terug naar huis.
Door de Torenweg deze keer.
Zo ontliep ze de controlepost
tussen Kruisdijk en Schoon-
dijke, waar alle vluchtelingen
vanuit Breskens werden op
gevangen en doorgestuurd
naar Oost-Zeeuws-Vlaande-
ren. ,,Ik vermoed dat er een
oom met ons mee liep. Mijn
vader was in Groede begra
ven. In een kist. Vele andere
slachtoffers waren alleen in
dekens gewikkeld. Ons huis
stond er nog, met ramen en
deuren eruit. We hadden
niet veel maar er waren toch
spullen weg. Zoals een klokje
dat mijn moeder twee jaar la
ter bij andere mensen op de
schoorsteen zag staan."
Na de bevrijding was de
armoede niet geweken. Moe
der Huigh kreeg per week
2,50 gulden ondersteuning.
Via de HARK - de Hulpactie
Rode Kruis - kwam Siem aan
PASPOORT
wat kleren. ,,Niet de beste.
De burgemeestersvrouw en
andere prominenten zaten in
het bestuur. Je begrijpt dat
wij het overschot kregen.
Mijn vader was er niet meer.
Dat was een gemis, ik kan er
moeilijk over praten. Je werd
er mee gepest. ''Jij hebt lek
ker geen vader meer', zeiden
andere kinderen zo in m'n
gezicht. Of: 'Je bent een ma
ma's kindje', omdat ik altijd
met mijn moeder op stap
was. De ouders van mijn
moeder kwamen bij ons wo
nen. Hun huis was kapot en
mijn moeder kon hulp ge
bruiken."
In die donkere tijden
kwam er een verrassend be
richt. Siem Huigh werd via
het Foster Parents Plan ge
adopteerd door Minerva
Harbage, een Amerikaanse
hoogleraar. Voor zover Siem
weet kwam adoptie zelden
voor, hij hoorde alleen van
nog een meisje in Schoon-
dijke en een jongen in
Nieuwvliet. Minerva Har-
bage bleek een gulle pleeg
moeder. Ze betaalde elke
maand 17,50 gulden, met
kerst kwam er een groot
voedselpakket en toen Siem
naar de ambachtsschool in
Oostburg ging, kreeg hij een
fiets en gereedschap. In 1961
was ze voor een congres in
Nederland en bezocht
Schoondijke. ,,Ik was net ge
trouwd. Wij hadden geen
Engels geleerd, dus we kon
den niet met haar praten.
Jammer genoeg."
Middelburg bezit meer panden
dan ze nodig heeft. Althans, de ge
meente vindt het niet meer haar
taak huisbaas te zijn van organisa
ties met een goed doel maar met
weinig geld. Bovendien kan zij
door geldgebrek niet meer alle
kosten betalen voor onderhoud.
De oplossing lijkt simpel: verko
pen aan de hoogste bieder. Zodat
er dubbel geld verdiend kan wor
den. Eerst aan de verkoop, want de
koper moet het volle pond betalen.
Vervolgens aan het onderhoud, dat
niet meer betaald hoeft te worden.
Dat Middelburg daarna een be
roep doet op het eigen initiatief, de
creativiteit en de vindingrijkheid
van de betrokken organisaties in
het zoeken naar een nieuw onder
komen, is niet erg. Dat kan leiden
tot verrassende oplossingen. Zo
koos Stichting Welzijn Middel
burg na het gedwongen vertrek uit
een gemeentelijk pand in de bin
nenstad voor een verhuizing naar
de drukbezochte ZB. Maar dus met
naar het stadskantoor, waar de ge
meente nog ruimtes vrij heeft en
die graag wilde verhuren aan de
stichting om nog wat extra geld te
verdienen. Dat was een pijnlijke
misrekening voor het college.
Praktijk
De theorie is veelal weerbarstiger
dan de praktijk. Kopers van ge
meentelijke gebouwen staan niet
te springen om die tegen lage op
brengsten weer te verhuren aan
dezelfde maatschappelijke organi
saties. Meestal hebben zij lucratie
vere plannen. Ook eigenaren van
andere panden vragen doorgaans
commerciële prijzen.
En dus kloppen verenigingen
weer aan bij dezelfde gemeente
die hen eerst de deur wees. De Bil
jartvereniging Middelburg en de
Kledingbank Zeeland bijvoor
beeld, die beide per augustus 2020
een oud schoolgebouw aan de Ra-
vensteijnweg moeten verlaten.
Maar ook de Voedselbank Walche
ren en de Speelgoedbank Zeeland
hopen op hulp van de gemeente
Middelburg.
En nu ook Cultuurhuis Kuipers
poort. Dat moet een monumentaal
complex verlaten omdat de ge
meente het gaat verkopen. Daar
mee dreigt een einde te komen
aan tientallen jaren van kunst-
onderwijs, van pottenbakken tot
fotografie en van schilderen tot
edelsmeden. Een kunstenaarscol
lectief van acht docenten geeft er
nu les aan 175 cursisten per week.
De zoektocht naar een ander
pand is nog op niets uitgelopen.
En het plan om met steun van de
Stichting Moerman Promotie
Vlissingen het gebouw te kopen
van de gemeente is door het col
lege van B en W afgewezen. Het
bod van 150.000 euro en het over
nemen van de onderhoudskosten
van 11.400 euro per jaar is als veel
te laag afgewezen; volgens een
taxatie kan het gebouw 540.000
euro opbrengen. Voor het armlas-
Michiel Paalvast (midden) is één van de acht kunstenaars die in
Cultuurhuis Kuiperspoort workshops geven. foto lex de meester
tige Middelburg is dat een niet te
versmaden vooruitzicht.
Laat de gemeente iedereen dan
in de kou staan? Dat ook weer niet.
Per geval wordt voorzichtig een
helpende hand uitgestoken. Het
Cultuurhuis krijgt door ingrijpen
van de gemeenteraad een half jaar
langer de tijd - tot 1 juli 2020 - om
elders onderdak te vinden en de
gemeente gaat 'meedenken'. Voor
de Kledingbank, de Speelgoed-
bank en de Voedselbank wordt al
gewerkt aan een gezamenlijke
huisvesting onder de naam 'soci
aal warenhuis'. B en W bemidde
len in het belang van de Biljartver
eniging Middelburg ook met een
kandidaat-koper die behalve zorg-
appartementen toch ook ontspan
ningsruimte nodig zal hebben in
dat oude schoolgebouw. En wat is
er dan mooier dan de biljartzaal in
stand te houden?
Hoewel dat maatwerk sympa
thiek overkomt, voelt het niet
goed. Het hap-snap-beleid staat in
schril contrast tot de grote rol die
de gemeente toekent aan diezelfde
organisaties. In oktober, bij de
aankondiging van miljoenenbe
zuinigingen op zorg, ondersteu
ning en welzijn, wees het Middel
burgse college van B en W uitgere
kend op het belang van verenigin
gen die zich bezighouden met
sport, cultuur en welzijn. Die kun
nen ervoor zorgen dat Middelbur
gers actief en gezond blijven en
minder snel hulp en zorg nodig
hebben, is de hoop en de verwach
ting. En dan kan de gemeente veel
geld besparen op jeugdzorg en
maatschappelijke ondersteuning.
Geen garantie
Het wrange is dat de gemeente zo
met twee monden spreekt. Ze
maakt verenigingen nog belangrij
ker dan ze al zijn, maar biedt hen
geen garantie op goede en langdu
rige huisvesting. Dat is niet meer
geloofwaardig en lijkt bovendien
alleen een door geld gedreven
compliment. Binnen de gemeen
teraad groeit het besef dat Middel
burg die samenhang moet zien.
De raad moet de extra tijd die het
Cultuurhuis Kuiperspoort nu
krijgt, zelf ook benutten voor be
zinning op het eigen beleid. Gooi
niet alles in de verkoop, maar hou
wat achter de hand. Zodat maat
schappelijke verenigingen de rol
kunnen blijven spelen die Middel
burg zo belangrijk zegt te vinden.
Dat is meer waard dan geld.
GO ZATERDAG 14 DECEMBER 2019
Siem Huigh in de Prinses Beatrixstraat in Schoondijke.
Linksachter is de katholieke kerk te zien. foto peter nicolai
Siem (Simon) Huigh
werd 7 juni 1937 in
Schoondijke geboren.
Op de ambachtsschool
in Oostburg leerde hij
voor timmerman. Net als
zijn oudere broer Ko vol
tooide hij op aandrang
van zijn moeder de drie
jarige opleiding. Van
1954 tot 1994 werkte hij
voor aannemer De Bliek.
Met 58 jaar ging hij met
vervroegd pensioen.
In 1960 trouwde hij met
de toen 17-jarige Ria van
de Walle. Hun zoons
Frank en Erik wonen nu
in Oostburg en IJzen-
dijke. Er zijn drie klein
kinderen.
MAURITS SEP
