Weer even thuis
9
Twee jaar geleden trok Ina Heijblom-
Kloet in haar ouderlijk huis in
Burgh-Haamstede. Een plek waar
ze volmaakt gelukkig groot groeide.
Een kleine wereld, die van haar
ook niet groter hoefde te zijn.
'In de Drunense
Duinen zocht ik
achter elk duin de
zee. Dat die er
niet lag, vond ik
zo'n afknapper'
Met haar broer Jan, die op 55-ja-
rige leeftijd overleed, genoot ze
als klein meisje al van het licht
van de Haamsteedse vuurtoren
die vanaf haar kamer boven was
te zien. Hij was écht een 'kind
van de duunen', die ervan
droomde schaapherder te wor
den of vuurtorenwachter. ,,Op
het hele eiland was geen schaap
te bekennen en van die vuurto
ren was er maar één. Maar het is
hem wel gelukt. Hij is dus echt
vuurtorenwachter geworden."
Als ze samen met haar broer bo
ven op de rood-met-wit ge
streepte Westerlichttoren stond,
genoten ze intens. Daar hoefden
de twee geen woorden aan vuil te
maken. ,,Dan keken we om ons
heen en keken elkaar aan. Dit is
onze voortuin én onze achter
tuin. Ik had nergens anders wil
len wonen."
nen wensen." Met opa's en oma's
in de buurt, het ene stel in
Burghsluis - het andere in
Burgh-Haamstede, veel vrien
dinnetjes en niemand ziek of
dood had Ina een jeugd om door
een ringetje te halen. ,,Ik ben op
gegroeid in een bloemenwei."
Het was een veilig wereldje;
het Burgh-Haamstede van haar
jeugd. Met de Beatrixschool op
een steenworp afstand van huis.
Met een paar bakkers, kruide
nierswinkeltjes en wat slagers in
de buurt. Naast de woning lagen
moestuinen, waar de groenten
vers uit de grond werden ge
haald. Je kon er volop struinen in
de duinen. Of na schooltijd, met
een thermoskan limonade in de
mand, op de fiets naar het strand
van Westenschouwen. In Kaats
heuvel woonde Ina met haar man
vlakbij de Drunense Duinen.
,,Prachtig, maar ik zocht achter
elk duin de zee. Dat die er niet
lag, vond ik zo'n afknapper."
Badgasten
In Ina's jeugd kwam het toerisme
op Schouwen-Duiveland al op
gang. Met Pasen en Pinksteren
rolde de ene na de andere caravan
over de Weststraat voorbij. ,,Dan
ging mijn vader op het bankje
voor het huis zitten. Na een lange
winter was dat leuk. Eindelijk
weer leven in de brouwerij." Heel
veel mensen verhuurden kamers
aan badgasten. Of aan mensen
die na de Watersnoodramp hiel
pen met het dijkherstel of bij
voorbeeld met de bouw van het
toenmalige rusthuis Duinoord.
Ook het gezin Kloet had een zo
merhuisje in de tuin. Ina, die
haar kleine wereldje als heel aan
genaam ervoer, genoot van die
levendigheid. ,,Het was altijd
óntzettend gezellig."
Dankbaar
Ina groeide met haar vijf jaar ou
dere broer Jan op in een liefdevol
en zorgzaam gezin. Moeder
Keetje (Cornelia) Krijger en va
der Jaap Kloet waren fijne ou
ders. ,,Ze hebben me gelovig op
gevoed, waar ik ze tot op de dag
van vandaag nog altijd dankbaar
voor ben. En ze hebben me nor
men en waarden bijgebracht. Ik
had me geen betere ouders kun-
Het duurde tien jaar
voor Ina Heijblom -
Kloet (71) en haar
man Willem hun
huis in Kaatsheuvel
verkocht kregen. Maar ze was dan
ook 'tien keer zo blij' toen ze ein
delijk terug kon naar haar ge
boortegrond. Sinds twee jaar
woont Ina in het huis aan de
Weststraat 19 in Burgh-Haam-
stede, dat haar ouders rond haar
vijfde bouwde. ,,Ik heb hier een
geweldige jeugd gehad. Het was
een kleine, compacte wereld.
Veilig en leuk."
Ze kan haar vader nog horen
fluiten, als hij tussen de middag
voor een warme hap naar huis
kwam lopen. Hij werkte schuin
tegenover, op het postkantoor.
,,Een vrolijke, aangename man.
Mijn beste vriend. Hij floot altijd.
Je hoorde hem aankomen." Haar
ouders zouden het geweldig vin
den als ze wisten dat hun dochter
nu in het door hen gebouwde
huis woonde, al is dat huisje van
weleer inmiddels stukken groter
en grondig gemoderniseerd.
,,Mijn vader zou zeggen: dat had
je veel eerder moeten doen. Mijn
moeder zou zeggen: het was toch
goed zoals het was. Zij was rus
tig, lief en heel tevreden."
Toch woonde ze 21 jaar lang in
Brabant. ,,Het was goed leven
daar hoor, maar ik was er niet
thuis." Na het overlijden van haar
ouders - zij overleden op 80-ja-
rige en 86-jarige leeftijd - maakte
ze met Willem plannen om weer
in haar ouderlijk huis te trekken.
Haar neven ('Twee bomen van
kerels, prachtige venters') hiel
pen het huisje van oma opknap
pen. Maar ondertussen werd de
woning in Kaatsheuvel maar niet
verkocht. Tien jaar lang ver
huurde Ina haar ouderlijk huis
aan vakantiegasten. Vier maan
den per jaar zat ze vol en reed ze
zelf af en aan om mensen te ver
welkomen en de boel op orde te
houden. Met al die vreemdelin
gen over de vloer had Ina totaal
geen moeite. ,,Het waren alle
maal nette mensen. Er is geen
kopje gebroken in al die tijd."
Sterker nog, het alternatief was
geweest dat ze haar ouderlijk
huis had moeten verkopen. ,,Dat
kon ik écht niet. Mijn voeten
plakken hier aan de grond. Het is
me allemaal zo dierbaar."
Gedicht
Ina, die haar leven lang al gedich
ten maakt, schreef er het vol
gende gedicht over:
Bin wi tuus In m'ouderluk uus!
Tuus, bi d'n diek, dune in strand
Wi tuus in 't Schouwse land
Blie op de fiets
Blie om zoma iets
'k Zwaoie ne de meeuwen,
as onderlinge Zeeuwen/
Kan ut amper behriepe/
Mot even in m'n erm kniepe/
Is ut aolemaele we waer..../
Ma bin wi tuus zonneklaer!
GO ZATERDAG 14 DECEMBER 2019
Terug naar de plek van je jeugd
Ina Heijblom-Kloet woont tot haar grote vreugde sinds twee jaar
weer in haar ouderlijk huis. foto marieke mandemaker
'Ik ben
opgegroeid
in een
bloemenwei'
ESMESOESMAN
Ina koestert de herinneringen aan haar jeugd.
REPRODUCTIE MARIEKE MANDEMAKER
