'Ik kijk
graag naar
lelijke
mensen in
lelijke
situaties'
Op het bordje achter het ruitje van de
voordeur staan nog altijd ook de namen van
haar naar Engeland geëmigreerde dochter
Nina en van haar in 2008 plotseling over
leden geliefde Harald van der Lubbe, broer
van De Dijk-zanger Huub. Op de kop af
dertig jaar woont Loes Luca (66) nu aan dit
Rotterdams pleintje. „Heerlijk huis'', zegt
ze. ,,Hang je zelf even je jas op?''
Zal ze thee zetten voor het bezoek? Kof
fie? Iets anders? Ze heeft verse gemberthee,
zegt ze. „Hoezo durfde je dat niet te vra
gen?'' Zelf wil ze wel een borrel. En dat de
verwarming het doet, dat wil ze ook. Maar
voordat ze de thermostaat kan bedienen
- 'Ik heb altijd ruzie met dat ding' - moet ze
haar bril hebben. En waar is die dan weer?
Ze vindt 'm op de achtkantige eettafel
met in het midden een hoge schemerlamp
met wijnrode kap, en heel veel spulletjes
erop: een doosje henna-haarverf, een zelf
gemaakt bloemstuk in alle kleuren roze,
een beeldje van Einstein die tegen zijn voor
hoofd staat te tikken, een beeldje van konin
gin Elizabeth, een rookverdrijver, een as
bak, een pakje Samson, een laptop, haar
mobiel.
Zo meteen moet ze even bellen met
Radio Rijmond, zegt ze. Ja, niks aan te
doen, haar is gevraagd in de uitzending
even iets te zeggen over Mi Vida, de inter
nationale speelfilm waarin zij de hoofdrol
speelt. Maar nu eerst dus die borrel. ,,Wil
je een chocolaatje? Hier, de hele doos. Zoek
je die lekkere met marsepein? Die heb ik er
al uitgevist, die zijn op.''
,,Hè hè, gossiemijne zeg, wat een drukte'',
zegt ze terwijl ze de thee neerzet. Ze komt
net van de repetities in Theater Walhalla
gerend, waar ze de komedie Tante Bennie
heb een kutkerst regisseert, met kleurrijke
karakters die anno 1964 een bordeel bevol
ken in de Rotterdamse hoerenwijk Katen-
drecht. De voorstelling was al uitverkocht
voordat het affiche af was.
Vanuit de keuken, waar het dan toch ein
delijk van die gintonic met komkommer
komt: ,,Ik regisseer voor het eerst in mijn
leven. Waarom ik dat niet eerder heb ge
daan? Omdat ik dacht dat ik dat niet kon!
Maar Harry-Jan (Bus, directeur van het
Walhallatheater, red.) zei: draag al je wijs
heden nu eens over aan een nieuwe genera
tie. Ik kan me er geen buil aan vallen, want
het heeft niet veel kapsones om in Walhalla
iets te regisseren. Als het mislukt, mislukt
het alleen in Rotterdam. Dat is te overzien.''
,,Ik ben ook bang. Ik heb in een aantal pro
ducties gezeten die niet goed liepen - ik
noem geen namen. Dingen mislukken soms,
dat weet ik ook wel. Maar als dat drie keer
achter elkaar gebeurt, dan word je bang.''
Het is twee dagen voor de première van
Mi Vida, een film waarin ze Lou speelt, een
verlegen, introverte kapster uit Schiedam
die na een leven van zorgen en ploeteren
haar zaak heeft verkocht. ,,En nu denkt ze:
ga ik zo dood, of geef ik mijn leven nog een
draai?'' Lou besluit een talencursus te doen
in Spanje, waar ze ooit vakantie vierde met
haar vader toen ze jong was. Haar volwas
sen kinderen willen steeds dat ze terug
komt. ,,Als zij zegt: ik heb het hier zo fijn,
dan zeggen zij niet: wat fijn voor je, mam,
blijf daar maar lekker; nee, ze zeggen: wie
moet er dan woensdag de kinderen uit
school halen, en: je draait er toch niet al het
geld van de kapperszaak doorheen? Heel
onaardig.'' Samenzweerderig: ,,Ik hoor om
me heen heel veel van zulke verhalen. Als
het op geld aankomt, zijn zelfs de gezellig
ste families ineens helemaal niet meer zo
gezellig.''
Heerlijk was het, zegt ze, om Lou te spe
len. Met een zwaar Rotterdams accent:
„Dosfinos bloncos - dat is toch prachtig om
te zeggen!'' Serieuzer: ,,Lou is het soort
vrouw waarop onze maatschappij drijft,
maar die je niet vaak in films ziet. Ja, de Bel
gen, die doen het wel: films zonder knappe
acteurs. Ik kijk graag naar lelijke mensen in
lelijke situaties. Omdat het leven zo is, om
dat ik zulke mensen ken, omdat ik er zelf
een ben. Nicole Kidman, zo'n prachtige,
loeislanke, langharige verschijning; zulke
mensen heb ik niet in mijn vriendenkring;
jij wel?''
10
Dat klinkt een beetje bang.
