tegen Crooswijk aan, 'een achterstandswijk
waar de vrouwen met hun ellebogen uit het
raam hingen'. ,,Mijn moeder werkte altijd,
op de make-upafdeling van de Hema en bij
de warme worsten.'' Haar vader omschrijft
ze als een creatieve nietsnut. Een buiten
gewoon geestige man, een man van gedich
ten, iemand die antieke meubels hun oude
luister teruggaf en de hele dag toneelspeelde.
Onlangs vertelde ze het allemaal nog eens
aan scenarioschrijfster en vriendin Maria
Goos, die een script maakt van Loes' ver
haal. ,,Mijn leven kent een aantal theatrale
momenten; die gaan we eens even lekker
uitbuiten! En dan verzint Maria er nog wat
bij, dus het wordt prachtig!'' Serieus: ,,De
emotie is na al die jaren wel van dat verhaal
af, hoor. Maar toen ik las wat Maria heeft
geschreven over mijn overgrootmoeder,
raakte me dat toch meer dan ik van tevoren
had kunnen bedenken. Die vrouw is cruci
aal geweest in mijn leven.''
,,Mijn vader en moeder waren allebei druk
met hun eigen leven, en ik mocht altijd
naar oma - zo noemde ik mijn overgroot
moeder. Mijn band met haar was veel beter
dan die met mijn moeder. Ook dan die met
mijn vader, trouwens. Voor mij was het
hemels daar in die achterkamer. Pas later
heb ik me gerealiseerd hoe vreselijk de hele
situatie voor moeder moet zijn geweest.
Dat ze zwanger was, vond ze verschrikke
lijk. Zij was altijd een net meisje geweest,
zo'n tutje, en nu had ze ineens een buik vol
ellende. Toen ik er eenmaal was, werd ze
voortdurend op haar vingers getikt over
haar manier van opvoeden. Als mijn moe
der boos op mij was, zei mijn oma tegen
haar: 'jij weet half niet wat voor liefkind jij
hebt; kom maar hoor lieverd, kom maar bij
oma'. Daar moet je toch niet aan dénken!''
En toen, op een ochtend, lag oma dood
in bed. Loes was 9 jaar. Ze weet nog hoe er
witte lakens voor de ramen werden gehan
gen, en dat ze verhuisden naar een nog ar
moediger wijk. „Ineens waren mijn vader,
moeder en ik op elkaar aangewezen - mijn
oma, het anker was weg. Haar dood luidde
een vrij dramatische wending in voor ie
dereen. Ik werd voor het eerst echt gecon
fronteerd met de worsteling van mijn ou
ders. Mijn moeder kreeg het steeds moeilij
ker met mijn vaders homoseksualiteit. Niet
zo gek ook - hij sleurde de ene balletdanser
na de andere mee naar huis. Daar ging hij
dan mee naar mijn kamer. Dammen of
schaken, dacht ik. Nee hoor, zei mijn moe
der, ze gaan met elkaar naar bed.''
Toen Loes dertien was scheidden haar ou
ders en groeide ze naar haar moeder toe.
Begin jaren 80 vormen ze zelfs een zangduo:
De Petticoats. ,,Voor al uw modeshows en
personeelsfeestjes. We waren een succes,
zijn zelfs op tournee geweest. We kwamen
terecht in het alternatieve circuit, stonden in
homotenten en vrouwenhuizen. Maar na
een jaar of drie begon het te vervelen.''
U en uw moeder waren heel close.
„Zussen, we waren in feite zussen. Dat heb
ik mijn hele leven zo gevoeld. Negentien
jaar verschil, dat is niks natuurlijk.''
,,Hahahaha, nou, nee hoor, want ze was er
toch? En ze kon heel goed kroten met spek
lapjes maken. Ja, luister eens, heb ik mijn
moeder gemist? Dat weet ik niet, hoor. Het
gaat zoals het gaat.''
,,Ik heb me altijd gerealiseerd dat ik de moe
der ben en Nina het kind. Ik was 33 toen ik
haar kreeg, ik wilde heel bewust een kind.
Dat is een volstrekt ander uitgangspunt dan
dat van mijn moeder. Nina en ik zijn een
beetje als die moeder en dochter in de serie
Kunt u uitleggen hoe?
Heeft u een moeder gemist?
Bent u een andere moeder voor Nina?
12
