II
BB
ZEELAND 11
uur achter elkaar. Ik heb geen slager
in dienst, dus ik moet wel. Ik ga 's
avonds om half tien naar bed en om
half één sta ik weer op. Wat ik dan al
lemaal doe? Uitbenen, uitsnijden,
vlees klaarmaken, gehaktspullen
klaarzetten voor de meisjes, noem
maar op."
De laatste keer dat Rob zichzelf een
vrije dag gunde, was anderhalf jaar
geleden. Naar de historische Grand
Prix ging hij toen, in Zandvoort. De
liefde voor snelle auto's is altijd ge
bleven. Hij spaart schaalmodellen,
van die heel mooie. Dertienhonderd
heeft hij er. Alleen zitten de meeste
nog in dozen, omdat Rob simpelweg
geen tijd heeft om ze uit te pakken.
En de Donkervoort die hij zelf had,
een prachtige zilveren met rode ac
centen, heeft hij zes jaar geleden in
de prak gereden. Een fotoboek is alles
wat hij er nog van heeft. Hij koestert
het.
Prijsbekers
Maar er is meer om te koesteren. De
slager doet al jaren mee aan lande
lijke rookworstkampioenschappen,
en hij wint heel vaak. Bijna altijd ei
genlijk. In de winkel staat een kast
vol prijsbekers. Própvol. ,,Ik heb er
een goede naam mee opgebouwd",
zegt Rob trots. ,,Er zijn tijden ge
weest dat we er dertigduizend ver
kochten in een halfjaar tijd. Hele da
gen stond ik worsten te draaien. En
nachten. En dat afbinden ook hele
maal met de hand, tot mijn vingers er
kapot van waren. Ik kon geen rook
worst meer zien."
Zijn moeder is trots, maar schudt
ook haar hoofd als het weer over de
werkuren gaat. Ze maakt zich zorgen
om haar zoon. ,,Mijn man, die vond
het om sluitingstijd altijd wel mooi
geweest. Maar Rob niet. Die gMt
maar door. Werkweken van hon
derdtien uur, dat is toch niet nor
maal? Hij heeft zich gewoon letterlijk
kapot gewerkt."
Het is stil in de kamer. Rob roert in
zijn koffie, tuurt naar het meisje op
de bank. Het is zijn dochter Sophie.
Een prachtig meisje met zwarte ha
ren en bolle wangetjes. Ze slaapt.
Niemand had ooit nog gedacht dat
Rob een vrouw zou vinden, laat staan
vader zou worden. Ook hijzelf niet.
Tot zijn 48ste woonde hij ook nog bij
zijn ouders. ,,Ik had heus wel eens
een vriendinnetje, tot ik vertelde dat
ik slager was. Dan hoefde het ineens
niet meer."
En toen, toen was daar Tho. ,,Ik had
een vriend die op de HZ werkte met
Vietnamese studenten. Hij vroeg mij
of ik hen niet kon helpen aan var
kenskoppen, varkenslevers, varkens
oren, magen... Dat soort spul. Dat kon
ik wel. Die vriend had een relatie met
een Vietnamese en ging met haar
naar dat land. Ga eens mee, zei hij.
Dat heb ik toen gedaan. Een compleet
andere wereld. Het jaar erop ging ik
weer en toen zag ik Tho, achter de re
ceptie van mijn hotel in Saigon. Ik
dacht: goh, dat is een leuk meisje.
Werkt hard, maakt lekkere ontbijtjes.
Maar het bleef bij wat flirten. Het
Werkweken van
honderdtien uur. Hij
heeft zich gewoon
letterlijk kapot gewerkt
derde jaar ben ik toen echt voor haar
gegaan. 'Ken je me nog', zei ik toen ik
haar terugzag. Ze kende me nog."
In 2010 kwam Tho voor drie maan
den naar Nederland, in 2011 trouw
den ze. Het heeft nog een jaar ge
duurd om Tho definitief te laten
overkomen. En toen zat ze daar, in de
bovenwoning. Helemaal alleen, ter
wijl haar man 110 uur werkte in de
slagerij beneden. ,,Ze moest zo veel
huilen dat ik dacht: die gaat terug, die
gaat hier niet blijven."
Maar Tho bleef. ,,Voor Rob", zegt ze
beslist. ,,Ik snapte dat hij hard moest
werken. Dat deed ik in Vietnam ook.
Ik heb inburgeringsexamen gedaan,
36 weken duurde dat. Maar het meest
leerde ik de taal in de winkel, in ge
sprekken met de klanten. Ik vond het
leuk om te doen."
Met Tho achter de toonbank veran
derde de hele winkel. Lagen er ineens
loempia's in de vitrine en stond er
prompt een Boeddhabeeld naast de
bak met worsten. Een paar jaar later
was daar een Maxi-Cosi, met erin de
zoetste baby van de hele wereld. So
phie, die sliep lekker door terwijl
haar ouders en oma de benen onder
hun lijf vandaan liepen. Dat is niet
veranderd. Zelfs oma Adrie komt, op
haar bijna-tachtigste, als het moet
nog zes keer in de week vanuit Ber
gen op Zoom naar Vlissingen. Sophie
gaat naar de kinderopvang of is bij
een oppas en als die er niet is, is er de
iPad. Uren kan ze daarmee doorbren
gen, vertelt Rob trots. ,,Een makkelij
ker kind hadden we niet kunnen
krijgen, echt. Daar boffen we zo
mee."
Verrijking
En ze is zo gek op haar vader, zegt
Adrie. ,,Mijn papa, zegt ze dan, I love
him." Rob glundert. ,,Echt een verrij
king van je leven, zo'n kindje. Al zie
ik haar veel te weinig. Soms zelfs
maar een uurtje per dag, tijdens het
eten. En 's ochtends, als ik haar naar
de kinderopvang fiets. Maar wanneer
ik voor het laatst iets leuks met haar
gedaan heb? Ik zou het niet weten."
Het valt weer even stil aan tafel.
,,Als ik erover nadenk, heb ik best wel
spijt dat ik altijd maar aan het werk
was. Binnenkort gaat ze al naar
school."
Zodra de winkel dicht gaat, belt
Rob het ziekenhuis om de operatie te
plannen. Daarna wil hij 'iets gaan
doen met tassen'. Vleesabonnemen
ten, via internet. De slagerij zit er nu
eenmaal en het pand raakt hij toch
niet kwijt, gokt Verboom. De winkel
wil hij inrichten met zijn Formule 1-
verzameling. Als een soort privému-
seum. Maar eerst herstellen, heeft hij
zijn gezin beloofd. De dames zitten
inmiddels geëmotioneerd aan tafel.
,,Ik vind het zo erg voor Rob", fluis
tert Tho. Haar schoonmoeder zucht
diep als ze denkt aan het naderende
afscheid van haar klanten.
Rob is de enige die het droog
houdt. Hij is optimistisch als altijd.
Nog twee dagen 'Dank u wel meneer,
tot ziens mevrouw' en dan gaat hij
het helemaal anders doen.
donderdag 21 november 2019
M Rob Verboom: ,,Ik ga 's avonds
om half tien naar bed en om half
één sta ik weer op. Wat ik dan alle
maal doe? Uitbenen, uitsnijden,
vlees klaarmaken..."
- Moeder Adrie
Kijk op de site bij /video
Rob moet de winkel
noodgedwongen sluiten
M De familie Verboom:
Rob, dochter Sophie,
Tho en moeder Adrie.
FOTO'S RUBEN OREEL
Slagerij Verboom is kampioen in
het maken van rookworsten.
