i
I h[' iia"
'Bianca sleepte me met haar
lieve woorden erdoorheen'
'Een knuffel,
het cirkeltje
was rond'
'Versierd op dag van begrafenis
'Die kleine dingen'
'Bijzondere naamslinger voor Moos' 'Ik blijf Wilfred altijd dankbaar'
'Tijd in hospice
was mooiste tijd
van ons leven'
5
1 r«"„
S' W' is»
Bianca, ik keek enorm uit naar
jou. Wanneer jij dienst had, was
alles zo veel beter. Je sleepte
me door die tien dagen heen
met je humor en lieve woorden.
Je deed alles vanuit je hart,
een prachtig hart.
We hebben nog ongeveer tien
jaar contact gehad, je was zo
belangrijk voor me. Toen ik
moest bevallen van mijn eerste
kindje, kwam ik je weer tegen
in de lift. Ik was inmiddels 30
jaar. Na mijn bevalling hebben
ze jou meteen ingelicht op mijn
verzoek. Hoe mooi was dat.
Bedankt voor al je liefde en
zorg.
Reineke Lucas, Alkmaar
Phyllis Ebecilio en Maurice Gloudie,
Rotterdam
Monique Hoofdman,
Steenbergen
Ellen Heemstra, Sneek
Jantine van Vianen, Bas-
tiaan en Moos Prins,
Nieuwendijk
Dina Frikken, Stadskanaal
Frans Sertons, Elst
woensdag 20 november 2019
GO
Ode aan de
verpleging
gelen zijn het'
v
«t^4*
IlLieve Bianca. Je was nog in
opleiding toen je naast mijn
bed stond. Ik was 8 jaar en
moest een pittige operatie on
dergaan, waardoor ik tien
dagen in het Medisch Centrum
in Alkmaar moest verblijven. De
eerste dag mocht papa nog
naast mij slapen, maar daarna
moest ik het zelf doen.
Jij las mij voor wat er ging ge
beuren, jij prikte mijn infuus
aan, jij was er toen ik naar de
operatiekamer werd gereden
en je was er ook weer toen ik
wakker werd.
Ik lag op de tienerafdeling,
maar ik wilde spelen. Dit kon
en mocht niet. Daardoor
voelde ik me vaak alleen. Lieve
II Soms heeft iemand niet door
wat voor belangrijke invloed hij
of zij heeft op iemands leven.
Op 18 augustus 2017 heeft een
verpleegster, Cynthia Pools van
het Sint Franciscus Gasthuis in
Rotterdam, onze dochter Aevy
ter wereld geholpen. Hoewel
onze dochter een mooie score
had, ging het mis. Een dag later
zijn wij met spoed naar het Sofia
gebracht. Tussen mijn tranen zag
ik mevrouw Pools, duidelijk ook
aangedaan. Vaak hebben wij aan
haar gedacht, maar door de extra
medische zorg voor onze doch
ter, hadden wij nooit
de tijd haar op te
zoeken. Op 11 no
vember 2018 is
Aevy overleden,
terwijl ik net
zwanger bleek
van haar broertje.
Op 14 juni 2019 ben
ik bevallen van onze zoon, Alvah.
Plots was Cynthia Pools er. Ik
vertelde wat er met Aevy was ge
beurd en we gaven elkaar een
knuffel. Het cirkeltje was rond.
II Vlak na Kerstmis,
op 29 december
1998, kregen wij het
vreselijke bericht dat
ik leed aan het Hellp-
syndroom en ons
kindje in mijn buik dit
niet had overleefd. De
hel op aarde. Ik werd
opgenomen op de af
deling verloskunde
van het toenmalige
Clara Ziekenhuis in
Rotterdam. Hoe
wrang. Maar wat ble-
ken we daar op de
juiste plek te zijn. De
verpleegkundigen
hebben ons door de
hel heen gesleurd.
Vanaf het moment van
binnenkomen tot na
het vertrek, een week
later. Op de dag van
de begrafenis van ons
zoontje Marc hebben
twee van hen zelfs de
babykamer voor ons
behangen. De muren
waren nog kaal en dat
vonden zij te zwaar
gezien de situatie. Tot
op de dag van van
daag zijn wij alle ver
pleegkundigen die ons
destijds hebben bege
leid, intens dankbaar.
Zonder hen waren we
niet geweest waar we
nu zijn. Voor ons
waren ze van onschat
bare waarde.
II Twee jaar geleden lag ik al bijna
twee weken in het UMCG in Gronin
gen vanwege zwangerschapsvergifti
ging. Op een ochtend kreeg ik een
epileptische aanval. Paniek overal.
Binnen een minuut stonden zo'n vijf
artsen om mijn bed. Na zo'n tien mi
nuten was ik gestabiliseerd en werd
verteld dat mijn dochter met spoed
moest worden gehaald. Nu sloeg de
paniek bij mij toe, ik was 28 weken
zwanger. Dit was veel te vroeg. Ik ben
onder volledige narcose bevallen. Wat
me is bijgebleven: die ontzettend lieve
arts die de hele tijd mijn hand vast
hield. Het zijn de kleine dingen die
van grote waarde kunnen zijn.
II Wij willen graag het
hele team van de kin
derafdeling van het
Beatrix Ziekenhuis in
Gorinchem in het zon
netje zetten. Vlak na de
geboorte van onze
zoon Moos op 15 okto
ber 2019, bleek hij last
te hebben van hyperbili-
rubinemie. Dit houdt in
dat een baby zelf onvol
doende in staat is een
bepaalde afvalstof te
lozen. Om dit een duw
tje in de rug te geven,
moest Moos in het zie
kenhuis onder een lamp
voor fototherapie.
Als nieuwe ouders is
het helemaal niks om te
zien dat je kleine jon
gen onder een blauwe
lamp ligt te krioelen in
alleen z'n luiertje met
een sonde in z'n neus.
Maar we werden zo top
opgevangen door het
team van de kinderaf
deling. Dit heeft een
positief stempel ge
drukt op de ziekenhuis
opname. Op een gege
ven moment kwam een
van de verpleegsters
met een naamslinger
van Moos. Die hangt
nog op z'n kamertje.
II Vijf jaar geleden werd
mijn vriend getroffen door
een heftige hersenbloeding,
hij werd in ons ziekenhuis in
Stadskanaal opgenomen en
moest binnen twee weken
worden geopereerd. De
derde dag ging hij hard ach
teruit, ik werd midden in de
nacht gebeld door de neuro
loog. In het ziekenhuis werd
ik opgevangen door een ge
weldige broeder Wilfred. Hij
heeft niet alleen gezorgd dat
mijn vriend die nacht goed in
de gaten werd gehouden,
maar heeft mij er ook door
heen gesleept. Na iedere
controle bij mijn vriend
kreeg ik weer een positief
duimpje van Wilfred, zo iets
'kleins' maar zo belangrijk
voor mij. Nu, vijf jaar later,
kan ik zeggen dat het heel
goed met hem gaat. Ik blijf
Wilfred voor altijd dankbaar.
II Mijn vrouw Francine en ik
woonden al meer dan twintig
jaar in Spanje, toen we op vrij
dag 13 oktober 2017 het bericht
kregen dat mijn vrouw alvlees
klierkanker had en nog maar
kort te leven had. Mijn vrouw zei
altijd: 'Gebeurt mij iets ernstigs,
dan wil ik in Nederland naar een
ziekenhuis'. Een unieke periode
volgde in hospice Lotus. Hoe
vreemd dit ook klinkt, wij hebben
die zeven maanden bestempeld
als het 'mooiste jaar' van ons
leven. De hartelijkheid, de zorg
van verpleegkundigen en vrijwil
ligers hebben ons een onverge
telijke tijd bezorgd. Het was ons
laatste thuis samen.
