4
'Ik ging voor
een kind, en
kreeg er een
man bij'
BV DE LIEFDE
o/ior-
1)4 t J J ee uoqs
1"\y o(|/ê^o
ec0 potje jFerrrc\ b roaM
hy \>\o.*(c
Le \\ktv ctan V tf Wacht
Paula (48) werd verliefd op
haar spermadonor Menno
(58). Ze zijn nu dertien jaar
en twee kinderen verder.
Niemand weet hoe ze
elkaar leerden kennen.
„Ik was 33 jaar, had geen relatie, maar
wel rammelende eierstokken. Om me heen
zag ik gescheiden vrouwen die een kind
opvoedden zonder dat de vader in beeld
was. Waarom zou mij dat niet lukken, dacht
ik. Ik schreef me in bij een spermabank,
maar donoren konden destijds nog ano
niem blijven en ik kon niet leven met het
idee dat mijn kind niet zou weten wie z'n
vader was. Om het een identiteitscrisis te
besparen, wilde ik liever een gewone donor.
Het is niet zo dat ik stad en land heb afge
lopen voor zaad, maar het vinden van de
juiste persoon was wel een zoektocht. Eerst
had ik een slechte ervaring met een man
die drie keer een potje sperma bracht, maar
bij de vierde positieve ovulatietest niet
kwam opdagen. Toen het anonieme donor
schap eenmaal was opgeheven, heb ik me
alsnog laten insemineren bij de sperma-
bank, maar zelfs na zes keer bleef een zwan
gerschap uit.
Ik ging een onderzoekstraject in bij het
ziekenhuis om te kijken wat het probleem
was, en bezocht intussen gretig een site
voor bewust alleenstaande moeders. In een
opwelling plaatste ik een advertentie: 'Wie
kan mijn wens in vervulling doen gaan?'
Zo'n twaalf reacties kreeg ik daarop, in de
trant van: 'Ik kom je wel dekken, dan ben je
zo zwanger'. Net een veemarkt. Maar er was
één lieve, spontane mail die me bijbleef:
van Menno, een gescheiden vader van drie,
die graag nog een vierde kind wilde.
Op maandagochtend spraken we af voor
een bakje koffie bij Intratuin. Heel roman
tisch, haha. Op Tinder had ik Menno waar
schijnlijk meteen weg geswipet: ik val niet
op blond en op mannen van mijn lengte.
Maar toen hij begon te praten, vond ik hem
helemaal leuk - een positief en open per
soon, die enthousiast vertelde over zijn
bedrijf en zijn kinderen. Na een paar dagen
nadenken mailde ik hem: 'We doen het!'
We spraken nog eens af, en wat ik niet ver
wacht had, gebeurde. We werden verliefd.
Menno kwam eten, bleef slapen en bleek
een hoop borsthaar te hebben - wat ik
enorm interessant vond.
Maar toen kwam het ziekenhuis met
slecht nieuws. D oor verklevingen in mijn
baarmoeder zou ik niet op natuurlijke wijze
zwanger kunnen raken. Ivf was de enige
optie. Dat was natuurlijk een enorme dom
per. Zo'n fertiliteitstraject is geen pretje en
slaagt lang niet altijd. Ik was verdrietig en
twijfelde aan mijn vrouw-zijn: waarom
werkte mijn lijf niet? 'We hebben elkaar',
zei Menno en dat was een troost, maar ik
wilde nog steeds moeder worden. Ik be
sloot toch voor ivf te kiezen, zo groot was
mijn kinderwens.
Vlak voor ik de eerste hormonen toege
diend zou krijgen, voelde ik me opeens niet
lekker. Het was oktober, ik was misselijk, de
pepernoten in de winkel leken naar ratten-
gif te ruiken. En toen ik ook nog zere bor
sten kreeg, deed ik een zwangerschapstest.
Ik geloofde mijn ogen niet: er verschenen
twee streepjes! Tegen alle medische voor
spellingen in was Moeder Natuur haar ei
gen gang gegaan en hadden we een liefdes
baby gemaakt. Ik trok in bij Menno, die net
zo happy was als ik, en we kregen een doch
ter. Anderhalfjaar later werd de tweede ge
boren.
'Ik ging voor een kind, en kreeg jou erbij',
grap ik weleens tegen Menno. Niemand
weet hoe wij elkaar hebben leren kennen,
maar als de meiden er ooit naar vragen, ver
tellen we hoe het is gegaan. Ik heb alle mails
uit die tijd bewaard, van Menno's eerste
reactie op mijn advertentie tot het moment
dat we voor elkaar kozen. Een liefdesge
schiedenis die uitgeprint in de kast ligt te
wachten, verstopt onder mijn linnengoed.''
22
TEKST PAM VAN DER VEEN
ILLUSTRATIE STUDIO SKI
De echte namen van Paula en Menno zijn
bekend bij de redactie. Wil je ook praten
over je relatie? magazine@dpgmedia.nl
