r
9
2
ji
w-"-f
^^^"ijk', wijst de Mid
delburgse Boukje
Stange (39) op
een clubje herten.
^^^Net voorbij het
hek bij de ingang van natuurgebied
Oranjezon in Vrouwenpolder is
het al raak. De vrouwtjes kijken
even verstoord op en verdwijnen
alras het struikgewas in. Ze hebben
even geen zin in publiek.
,,Zo, dat begint goed'', mompelt
de Middelburgse tevreden als ze de
dieren heeft vastgelegd op beeld.
Het is een prachtige herfstochtend.
De zon valt door de boomtakken
en kleurt de bladeren in vijftig tin
ten goudgeel. ,,Een cadeautje''
glimlacht ze. ,,Zo'n mooie dag,
daar kan ik echt van genieten.''
Boukje, in het dagelijks leven
werkzaam bij de verkeerspolitie,
heeft inmiddels een grote schare
trouwe fans van 2454 volgers op
social media (1671 Instagram; 261
Twitter; 522 Facebook) bekijken
haar foto's en reageren op de in
middels karakteristieke Boukje-
beelden waarin herten een hoofd
rol spelen. Stoere mannetjes met
fraaie geweien, tengere reeën of
'stelletjes'. Onder de naam 'Zoals ik
't zie' komen vrijwel dagelijks
fraaie opnamen van het wild voor
bij.
Als het even kan is ze twee of
drie keer per week te vinden in
'haar' bos: Oranjezon in Vrouwen
polder of de Manteling in Oostka-
pelle. ,,Ik probeer zo vroeg moge
lijk op stap te gaan. Dan is het
heerlijk stil en zie je meestal veel
dieren. In de zomer ben ik er soms
al om zes uur. Het liefst loop ik hier
alleen. Ik heb mijn moeder wel
eens meegenomen en die mop
perde na afloop dat we geen hert
gezien hadden." Grijnzend: „En de
dag daarna kwam ik de één na de
ander tegen."
„Ik ben geen beroepsfotograaf
hoor. Maar ik heb wel altijd beel
den in mijn hoofd. Lang fotogra
feerde ik met mijn mobieltje. Een
jaar vier, vijf geleden kreeg ik een
camera. Die heeft nog een tijd in
de kast gelegen. Ik wist niet zo
goed wat ik ermee moest. Uitein
delijk heb ik iemand advies ge
vraagd en geld geïnvesteerd in een
lens. Die zijn wel hartstikke duur
hoor. Maar heb geen spijt van die
uitgave." Lachend: „Eigenlijk doe
ik nog steeds maar wat. Zoals ik het
zie inderdaad. Je moet mij geen
technische dingen vragen. Als ik
fotografeer, gaat het niet om lijnen,
techniek of sluitertijden. Ik leg vast
wat ik zie en voel. Thuis bewerk ik
de foto's vaak een beetje. Net een
kleurtje iets aanzetten of een hert
wat uitlichten. Maar niet te veel. Ik
haal niets weg en voeg niets toe.
Behalve die keer dat m'n lens vuil
was en er rare stippen op de foto's
zaten haha."
Uitkijktoren
Ze begon met het vastleggen van
zonsopgangen of zonsondergan
gen. Vanaf de uitkijktoren in Oran
jezon. Lachend: ,,Ik ben een een
beetje lui geworden denk ik. Die
zon is te vroeg of te laat. Misschien
ben ik er ook een beetje op uitge
keken. Nu wandel ik twee of drie
uur in het bos. Nadat ik ben ge
stopt met hardlopen, was dit een
fijne manier om toch te bewegen.
Lekker buiten. In alle rust. Dat heb
ik nodig. Er is veel gebeurd in mijn
leven en dat kan ik hier loslaten.
Dan is er niets anders dan de stilte
l'i
van de natuur. Met alleen het ge
ruis van de zee op de achtergrond.''
Even verderop is het weer prijs.
Onmiddellijk richt Boukje haar ca
mera op een vijftal vrouwtjes. De
ranke dames wandelen op hun ge
makje over het pad. Treuzelen wat,
staan stil. Als modellen op de cat
walk laten ze zich bewonderen. ,,Er
moet toch een mannetje in de
buurt zijn'', zegt Boukje. Ze speurt
om zich heen. ,,Hij schuilt vast in
de struiken. Slimmerd.''
Boukje stapt stevig door. Makke
lijke schoenen, warm jack en ca
mera in de aanslag. Ze kijkt con
stant om zich heen. ,,Dit is fijn. Ik
geniet van kleine dingen. Een zon
nestraal die door de bladeren valt,
een mannetje met een prachtig ge-
wei. Dat heb ik mezelf geleerd. Het
leven is mooi ondanks de klotedin-
gen die er zijn. Het is niet altijd
makkelijk geweest en nog niet.
Maar ik wil die mooie dingen zien.
Voelen. Zo werd ik heel blij van het
nest jonge vosjes dat ik laatst vond.
Best bijzonder. Een prachtige foto
is dat geworden. Nee, ik zeg niet
waar ik dat gezien heb als mensen
dat vragen. Dat doe ik trouwens
nooit. Laat ze zelf maar gaan wan
delen."
Een ouder echtpaar loopt stille
tjes langs. De hij van het stel heeft
ook een camera rond de nek han
gen. Een hoofdknikje en het duo
verdwijnt in een bocht van het hel
lende pad. ,,Hé, luister. Ik hoor
mannetjes", zegt Boukje. Ze stopt
en speurt in het rond. ,,Je hoort het
tikken van hun gewei.'' Ze wijst op
hoefafdrukken in het zand. ,,Ze zijn
hier flink bezig geweest.'' Helaas
blijven de bokken buiten beeld.
„Sommige zijn heel open en blijven
gewoon staan. Andere zijn schich
tig en schieten snel weg.'' Maar ook
na een tijdje in stilte wachten, ge
ven de heren geen acte de
presence.
Boukje wijst op een overvlie
gende roofvogel. ,,Ook mooi hoor,
maar ik heb het liefst toch herten.
Af en toe fotografeer wel vogels,
maar daar heb ik niet zo veel mee.
Hoewel. Roodborstjes vind ik dan
wel weer leuk. Die hebben iets dat
me aanspreekt. Tja, waarom die
herten? Ik ben er op een gegeven
moment mee begonnen. Ze zijn er
bijna altijd. Ik vind ze gewoon su-
permooi.''
dag xx maand 2016
PM
De fraaie lichtval is een ca
deautje voor de fotograaf. fotos
BOUKJE STANGE
**-?• '.TArU- V MS*-*- fryjeSdSft*
Annemarie Zevenbergen
Middelburg
Damhertvrouw
tjes in het bos.
r'i 1 KJÖS'
Een stoere bok met een
fors gewei.
Ook andere dieren zet Boukje
wel eens op de foto, zoals deze
jonge vosjes.
