'Als ik nü niet
goed voor mezelf
zorg, wanneer
dan wel?'
overleed, mijn vader ziek werd en mijn
man een burn-out kreeg, wordt mijn lin
kerarm steeds onwilliger, het is dan begin
2018. Mijn linkerbeen trilt regelmatig on
controleerbaar. Pure stress, dat lijkt me
logisch. Als onze 83-jarige buurman in mei
2018 vertelt dat hij de ziekte van Parkinson
heeft en we niet goed weten wat dat in
houdt, googelen we er op. Het zoekresul
taat: een rijtje symptomen dat van mij had
kunnen zijn. Maar ik ben op dat moment
pas 49, natuurlijk heb ik geen parkinson!
Dat vindt ook de huisarts: 'Veel te jong,
hooguit MS'. Ook de neuroloog is in eerste
instantie ongelovig, maar na wat tests en
een second opinion staat het op 13 augustus
vast: ik moet mijn leven voortaan delen met
Mrs P., zoals ik 'mijn' parkinson noem in de
Facebookpost waarmee ik mijn coming-out
als parkinsonpatiënt beleef. Een volkomen
onwerkelijke situatie, die ik in eerste in
stantie benader zoals ik ook alle andere
moeilijke situaties van de afgelopen jaren
heb aangepakt: wegstoppen en doordou
wen. Met mij is niets aan de hand.
Deze avond in het Yopper Café opent
echter mijn ogen. In eerste instantie voel
ik me nog een valsspeler; het lijkt of alle
andere Yoppers meer uiterlijke symptomen
hebben. Tot ik in een gesprek kort de situa
tie van de afgelopen jaren schets. ,,Wat
moet dat zwaar voor je zijn", zegt mijn
gesprekspartner, een jonge man, wel
gemeend. Hij heeft net verteld hoe de diag
nose 'ziekte van Parkinson' voor hem het
ultieme signaal was om beter voor zichzelf
te gaan zorgen. Meer rust inbouwen, min
der stress, gezonder eten. Het is volgens
hem de enige manier om de ingrijpende
ziekte enigszins het hoofd te kunnen
bieden. Ik ben het helemaal met hem eens,
maar probeer uit te leggen dat ik niet zou
weten hoe ik dat moet doen: meer rust en
minder stress. ,,Is ook lastig", zegt hij. ,,En
toch moet het." Ook de andere Yoppers zijn
bewust bezig met de vraag: wat is goed voor
mij? Voor de een is dat veel sporten, voor de
ander een streng dieet, voor de derde stop
pen met werken.
De verhalen zetten me aan het denken,
en aan het eind van de avond rijd ik pein
zend terug naar huis. Het is al mijn hele
leven mijn valkuil: niet genoeg oog hebben
voor mijn eigen welzijn. Ik zorg liever voor
anderen. Ik denk niet: wat is goed voor mij?
Wel: wat is goed voor mijn kinderen, mijn
man, mijn ouders? Maar als ik nu niet goed
voor mezelf zorg, wanneer dan wel?
,,Was het leuk?" vraagt mijn man als ik
thuiskom. ,,Niet leuk, wel goed", antwoord
ik. Het besef dat ik niet zomaar een griepje
heb, heeft deze avond voor het eerst een
beetje ruimte gekregen. De ziekte van Par
kinson is een progressieve en ongeneeslijke
hersenaandoening, en dat is nogal wat. Het
is prima om er grapjes over te maken, maar
het ^s niet grappig. Het is zwaar kut.
ZATERDAG 2 NOVEMBER 2019 33
