modderwater uit mijn put te mogen halen,
terwijl ik flessen inkocht. Ik gaf hen ook
twee flessen, maar de volgende ochtend
stonden er vijf vrouwen te wachten die ook
water wilden. Ik heb overwogen buiten de
poort een kruik van twintig liter neer te
zetten en die dagelijks te vullen, maar mijn
collega zei: 'Niet doen. Straks gooit iemand
er uit jaloezie vergif in en heb jij het gedaan'.
Na jaren single van project naar project te
zijn gegaan, kreeg ik de behoefte aan meer
intimiteit en om de ervaringen met iemand
te delen. Aanvankelijk verzette ik me erte
gen. Toen ik in Mongolië werkte, zei een
kennis: 'Jij moet vliegen. Een relatie stopt
jou in een kooitje'. Niet veel later zag ik een
stokoude expat met een jong lokaal meisje
in een restaurant. De avond erna zat hij er
met een ander. Ze zeiden vrijwel niets te
gen elkaar en uit de houding van die man
droop de eenzaamheid. Toen dacht ik: zo
wil ik niet eindigen.
Na het project in Mongolië studeerde ik
journalistiek, ik wilde even wat anders. Op
de academie ontmoette ik Marijke, een oer-
Hollandse vrouw. We trokken een jaar lang
met elkaar op, maakten een documentaire
over daklozen in Den Bosch. Voor haar ben
ik uiteindelijk gevallen. Toen het bij mij na
het zien van een vacature in Kameroen
weer begon te kriebelen, vroeg ik Marijke:
'Wat denk je ervan als we samen naar
Afrika vertrekken?'
Na vijfjaar Kameroen en Benin, verblij
ven we sinds drie jaar in Vietnam. Ironisch
genoeg midden in een toeristisch gebied.
De matras op de grond van mijn begintijd
in Bolivia is vervangen door een keurig huis
van twee verdiepingen dat mijn project
leider voor me huurt. Doordeweeks leer ik
de projectstaf hoe ze samen met de lokale
bevolking een bosbeheerplan opzetten en
ik bezoek dorpen en bossen in het binnen
land; in het weekeinde drink ik een kokos
noot op het strand.
Of ik door de pampa van de Andes trek
of door de regenwouden van het Kongo-
bekken, de band met Nederland blijft sterk.
Daar liggen toch onze roots. Dat proberen
we ook onze zoon Elvin van 3 mee te geven.
Buiten de deur eet hij rijst met stokjes en op
straat brabbelt-ie tegen zijn vriendjes een
mix van Engels en Vietnamees. 's Avonds
thuis wijst hij aan de keukentafel naar het
beleg op zijn boterham en zegt: 'Op school
cheese, bij papa-mama kaas'. Dan neemt hij
een hap. 'Mjammie, lekker.'
Elvin past zich makkelijk aan nu hij nog
zo jong is. Ik denk dat het goed voor hem is
om in andere culturen te leven. Hij komt
ook op de mooiste plekken. Pikt-ie toch wat
van mee. Maar wat als hij straks naar de ba
sisschool gaat en om de haverklap afscheid
moet nemen van vriendjes? Dat zijn dingen
waar we het over hebben. Marijke en ik
hebben afgesproken: nog één project van
twee jaar en daarna blijven we langere tijd
op één plek. Tenminste voor een jaar of vijf.
Maar voorlopig is er nog de hang naar
avontuur. Het contract in Vietnam loopt
af. Ik heb een mooie baan gezien in Indo
nesië, in een gebied waar nog tijgers en
olifanten rondlopen. Ook een project in
Alaska lonkt. Bij beiden gaat het om het
herstel van oerbossen. Met de huidige
klimaatveranderingen en het verlies aan
biodiversiteit is dat de uitdaging van de
nabije toekomst.
ZATERDAG 2 NOVEMBER 2019 25
