'Empathie heeft
niet met geld te
maken, maar met
tijd en aandacht'
Opeens is het doodstil in het thea
ter. Johnny de Mol heeft net gevraagd of de
naam Alan Kurdi iemand iets zegt. Slechts
een handvol handen gaat omhoog. Als hij
op een groot scherm de foto laat zien van
de Syrische peuter die begin september
2015 levenloos op zijn buik op het strand
ligt in Bodrum, Turkije, is het ongemak
bij de bezoekers bijna voelbaar.
Naast anekdotes over zijn onstuimige
liefdesleven ('bij de eerste ontmoeting met
mijn toenmalige schoonouders poepte ik
in mijn broek, vanwege een xtc-pil') en het
wel en wee van de bonte televisiefamilie
('mijn vader ging weg bij de TROS, de
grootste familie van Nederland; nu zijn we
de rijkste familie van Nederland'), is mede
menselijkheid de rode draad in Hier is De
Molde onemanshow waarmee De Mol de
voorbije weken in het theater stond. ,,We
zouden naar Ibiza gaan. Op vakantie. Maar
toen ik de foto van dat jochie zag, kon ik dat
niet, feestvieren in dezelfde Middellandse
Zee waar honderd kilometer verderop dode
kinderen aanspoelden.'' In plaats van op
vakantie te gaan, besluit hij om samen met
zijn beste vriend Adil af te reizen naar Les
bos, om de problematiek daar met eigen
ogen te bekijken en de handen uit de mou
wen te steken.
Na deze reis richt Johnny, zoon van zan
geres Willeke Alberti en mediamagnaat
John de Mol, Movement On The Ground
op, samen met nog wat vrienden. Hij reist
voortdurend op en neer naar Lesbos, waar
op dat moment dagelijks 3500 tot 4000
mensen op de stranden landen. In het vis
sersdorp Molyvos op het Griekse eiland
steekt hij maandenlang de handen uit de
mouwen. Loopt het water in om vaders,
moeders, kinderen, levend maar ook dood,
uit bootjes te halen. Hij helpt mee gezinnen
te registreren. Biedt eten aan. Drinken. De
kens. Slaapzakken. ,,Als je werkt met vluch
telingen krijg het al snel zo'n links activis-
tisch tintje. Maar dit heeft niets met poli
tiek te maken, maar alles met medemen
selijkheid. In 2015 stonden er alleen een
winderige tent van de UNHCR en twee
dixitoiletten. Ik schrok me kapot. Hier gin
gen toch miljarden naar toe?''
,,Ik heb Marnix (Bal) gebeld, directeur van
het Loveland Festival, een goede vriend van
me. Een festivalorganisatie weet wel raad
met zoiets, dacht ik. Zorgen voor de veilig
heid van mensen op de vierkante meter,
tenten, heaters, hekken, sanitair, food-
trucks. In no time liep het als een trein. Er
was orde, regelmaat, eten, warmte. We
hebben het daar een beetje menselijker
kunnen maken.''
,,Bij zo'n gevoelig onderwerp moet je de
juiste tone of voice hebben. De eerste tijd
dat ik naar Lesbos heen en weer vloog,
was ik boos en gefrustreerd. Het maakte
me emotioneel, maar ik wilde me eerst in
lezen, me verdiepen in de problemen, voor
dat ik ermee naar buiten kwam. Dan is het
zaak je emoties onder controle te hebben.
Ik maakte reizen, mocht met andere vluch
telingenorganisaties mee. Naar Libanon,
Jordanië, Turkije. Inmiddels geef ik lezingen
op scholen, bij instellingen en bedrijven.''
,,Met mijn eigen verhaal erbij. Theater heb
ik stiekem altijd al willen doen. Ik bezocht
vroeger de shows van Paul de Leeuw. Hij
vertelde verhalen die mij raakten en maakte
me aan het lachen. Toen ik de shows van
Ali B. zag, dacht ik: dat kan ik ook. Misschien
niet zo goed, en heel anders, maar ik wilde
ook op het podium staan en verhalen ver
tellen.''
,,Als kind was ik altijd al behulpzaam. Als
iemand werd gepest, kwam ik voor diegene
op. En ik heb altijd geleerd dingen te delen.
Delen is fijner dan iets krijgen.''
,,Klopt. En misschien héb ik ook makkelijk
praten met mijn afkomst. Plus: ik ben man,
ik ben blank en hetero, dan sta je 3-0 voor in
deze wereld. Maar empathie moet ook in je
zitten. Ik kreeg het van huis uit mee. Ik ben
Waar begin je dan?
Je bent er nu vier jaar mee bezig.
De eerste tijd bleef je daarmee onder
de radar, waarom was dat?
En je vertelt erover in het theater.
Waar komt die empathie vandaan?
Er was ook genoeg om te delen, toch?
10
