Weer even thuis Terug naar de plek van je jeugd
9
Vlak aan de Belgische grens ligt het
smaakvolle stadje Sluis. Roelof
Schram (39) groeide op in de plaats in
het westelijke deel van Zeeuws-
Vlaanderen. Hij kende er een
zorgeloze jeugd binnen een hechte
gemeenschap.
Het is geen grote
kern, mensen zijn
erg betrokken
bij elkaar
Ik heb in Den
Haag gewoond,
daar is het gevoel
totaal anders
HANS PUIK
Op 17-jarige leeftijd
verhuisde Roelof
Schram voor zijn
studie naar Den
Haag en inmid
dels is hij geset
teld in Breda. Regelmatig keert hij
terug naar zijn geboorteplaats
Sluis, waar nog veel familie en be
kenden wonen. In een tijdsbestek
van 22 jaar is er volgens hem niet
veel veranderd. „Enkele winkels
hebben een upgrade gekregen, de
Kaai is voorzien van meer body en
niet iedereen van vroeger woont
er nog. Maar in essentie is veel
hetzelfde. Als ik de mensen
spreek leven ze nog steeds in het
bekende ritme. Van kermis naar
avondmarkten, de start van het
voetbalseizoen, alles klaarmaken
voor de kerstsfeer, de voorjaars-
druktes en het toerisme in de zo
mer. Seizoenen komen en gaan,
maar de cyclus blijft identiek."
Terug op de plek van vroeger
komen bij Schram veel herinne
ringen bovendrijven. Als eerste de
zwemactiviteiten in de zomer
maanden. ,,In mijn jeugdjaren
hadden we een openluchtzwem
bad aan de Kaai op het einde van
de Damse Vaart. Een plek waar ik
in de vakantie veel te vinden
was." Zwemspullen en rubber
bootje mee en Schram en zijn
leeftijdsgenootjes waren zo een
middag in touw. Ongezien fratsen
uithalen zat er helaas niet in.
,,Mijn vader was badmeester in
het zwembad. Toch haalden we
soms kattenkwaad uit. Voor de
toeristen lagen er in de Kaai wa
terfietsen klaar. Als instructie
werd meegegeven om niet te
dicht langs de vissers aan de kant
en langs het zwembad te varen.
Wij vonden het geweldig om wa
terfietsers te plagen. Kwamen ze
net iets te dicht bij het zwembad
maakten wij met zijn allen een
bommetje in het water en waren
ze kletsnat. Als mijn vader dan
naar me keek, dacht ik 'oei, vanaf
nu maar weer het goede voor
beeld geven'."
Met een vader als badmeester
en sportleraar op de basisschool
werd sport in 'huize Schram' flink
gestimuleerd. ,,Ik zat op voetbal
en deed later aan badmintonnen,
kanoën en volleyballen. Tijdens
mijn basisschoolperiode genoot
ik ook van de scouting. We speel
den spelletjes op de zolder van de
oude katholieke basisschool. Tij
dens scoutingweken gingen we
met zijn allen naar het bosrijke
gebied Merkenveld in België. Ik
was nog een kleine jongen, veel
tastbare herinneringen heb ik
niet, maar weet wel dat ik het al
tijd spannend en leuk vond."
In het ouderlijk huis aan de Sint
Pieterstraat genoot Schram van de
ruimte. De grote tuin was zijn fa
voriete plek. ,,Daar heb ik met
mijn broer heel wat gevoetbald.
Zelfs in de avonden met de lamp
aan waren we in de tuin te vin
den. Tot ergernis van mijn moe
der werden regelmatig bloemen
aan gort geschopt. Op een gege
ven moment heeft ze zich erbij
neergelegd. 'Als de jongens uit
huis zijn, zet ik wel plantjes en
bloemetjes', moet ze gedacht heb
ben."
Sluis herinnert Schram ook aan
de grote mate van 'ons kent ons'.
,,Het is geen grote kern, dus men
sen zijn erg betrokken bij elkaar.
Op mijn middelbare school kreeg
ik eens de mededeling dat een
oud-klasgenootje van me was
overleden. Zoiets heeft een
enorme impact op een kleine ge
meenschap. In Sluis sta je in zo'n
situatie sterk met elkaar en voel je
dat iedereen meeleeft. Ik heb in
Den Haag gewoond, daar is het
gevoel totaal anders. Juist op
moeilijke momenten voel je de
hechtheid van een kleine ge-
meenschap."
Vlak na zijn 17e verjaardag in
1997 verliet Schram het ouderlijk
huis om te gaan studeren. ,,Na de
havo ging ik naar de Haagse Hoge
school. Het was nog geen defini
tief vertrek, want in de week
enden kwam ik naar huis. Dat was
een flinke reis. Eerst een stuk met
de trein en daarna verder met de
veerboot Vlissingen-Breskens. Als
ik geluk had, stonden mijn ouders
me in Breskens op te wachten. Zo
niet, moest ik het laatste stuk met
de bus. Een enkele reis van onge
veer drie uur en toch hoorde je
mij niet klagen. Vanaf het mo
ment dat ik in de trein stapte op
Den Haag Holland Spoor kwam ik
meestal bekenden tegen. Halver
wege de reis werd het alleen maar
gezelliger, als provinciegenoten
vanuit Breda waren ingestapt. De
uren vlogen voorbij."
Tijdens zijn laatste jaren als in
woner van Sluis was Schram me
deorganisator van de borrelbar.
,,Tijdens de avondmarkten zorgde
dat voor veel gezelligheid. Het
voelde vertrouwd en het gaf een
goede sfeer om met een grote
groep gezellig te 'borrelen'."
Bezoekjes aan zijn ouders en
oma zorgen ervoor dat Schram re
gelmatig te gast is in Sluis. Ook is
hij nog altijd betrokken bij de
Zwinstedenloop, de halve mara
thon in Zeeuws-Vlaanderen.
,,Met enige regelmaat krijg ik de
vraag 'keer je ooit nog terug in
Sluis?'. Voor mijn werk reis ik
door heel Nederland, vanuit dat
perspectief is het onpraktisch om
te verhuizen naar een uithoek. Ik
kom graag in Sluis, de bedrijvig
heid en het toerisme spreken me
zeker aan. Maar op dit moment
heb ik mijn gezin en speelt mijn
leven zich af in Breda en omge
ving. Wie weet als ik ouder ben,
maar voorlopig keer ik niet terug
in Zeeland."
GO ZATERDAG 26 OKTOBER 2019
Zorgeloze
jeugd binnen
een hechte
gemeenschap
Roelof Schram voor zijn ouderlijk huis. foto camile schelstraete
Roelof in 1988. reproductie camile schelstraete
