37 minuten
MONICA
Als de onderbroeken drie dagen aan blijven,
is het tijd voor noodmaatregelen.
show. ,,Ik hielp de mensen die 's morgens
om zeven uur binnenkwamen, de decors
opbouwden, grote spellen maakten. Iets
met elkaar presteren, dat vond ik magisch.''
,,Moet ik me verontschuldigen voor mijn
afkomst? Ik liep er nooit de kantjes van af.
En als je van achter naar óp het scherm gaat,
weet je dat er over je gepraat zal worden. Ik
heb dat al gauw geaccepteerd."
,,Ik had overal schijt aan. Als iedereen naar
links liep, bewoog ik naar rechts. Ik heb
jarenlang kunnen kijken hoe mijn moeder
en mijn tante, Linda, zich in de schijn
werpers bewogen. Daar krijg je veel te
verduren en leer je om het niet te persoon
lijk te nemen. Zo kreeg ik ook een dikke
huid. Die gun ik trouwens iedereen, een
wat dikkere huid. Dan zou er veel minder
gedoe zijn.''
,,'Aan toe, aan toe', dat klinkt ook weer zo...
Kijk, hiervoor heb ik alles gedaan wat God
verboden heeft en ik heb er zelfs nog wat
dingetjes bij verzonnen. Maar ik heb ieder
een altijd netjes behandeld. Nooit mensen
tekortgedaan.''
,,Anouk kent me door en door. Dat is
waarom het zo goed gaat tussen ons. Ze
kwam precies op tijd in mijn leven. Dit
wilde ik. Ik vind het heerlijk om 's morgens
mijn bonusdochter Kiki naar school te
brengen, en daarna kleine Johnny naar de
crèche. Je zou kunnen denken: het wilde is
er allemaal af, maar voor mij is omkijken
naar je medemens het nieuwe rock-'n-roll.
Misschien is het de leeftijd; het moment is
aangebroken om te laten zien waar ik voor
sta. Voor meer medemenselijkheid. Als
mijn kinderen later vragen wat hun vader
heeft gedaan aan de toestand van wereld,
dan sta ik niet met mijn mond vol tanden.
Tuurlijk, papa heeft er op los geleefd, maar
ook hier en daar geholpen."
Door een kapotte was
machine had ik een zuinigheids
gebod afgekondigd. Alleen echt
vieze kleren mochten op de
hoop. Een was-interbellum van
tien dagen - de nieuwe machine
liet even op zich wachten - dat
moesten we aankunnen, vond ik.
Tot Jongste Dochter kwam mel
den dat ze haar onderbroek al
drie dagen aan had, wegens ge
brek aan een schone. In al mijn
huishoudelijkheid leek het me
toen toch beter een noodbezoek
aan een wasserette in te lassen.
Ik ken één wasserette, omdat
ik er elke ochtend langs fiets.
De eigenaar had een doeltref
fende naam gekozen: Het Was-
punt. Met drie overvolle groot
formaat Albert Heijn-tassen aan
het stuur van mijn fiets - waarom
had ik ook alweer geen auto? -
zwabber ik er heen, de handdoe
ken strategisch bovenop.
Moet je groeten als je een was
serette binnenkomt? Terwijl de
deur achter me dichtslaat, komt
er gemurmel terug. Ja dus, kan
best.
Ik overzie de boel even. Twaalf
wasmachines, zes drogers, blau
we tegels op de vloer en een zelf
bedieningspaneel in de hoek
(cash only, ik vermoed witwas
sen). Op de bankjes zitten gedul
dig wachtende wassers. Bij de
grote houten tafel staat een En
gelssprekende vrouw met haar
dochtertje te vouwen en een jong
stel worstelt met beddengoed.
Terwijl ik Kleine wasjes grote was
jes uit mijn hoofd probeer te ban
nen, prop ik een 13- én een 8-
kilotrommel vol. Een hele was
in 37 minuten, ongelooflijk die
machines hier.
Ik nestel me op het laatste lege
plekje en kijk opzij als een dame
even zucht. Druk vandaag, zegt
ze. Ik biecht op dat ik waarschijn
lijk degene ben die het natuur
lijke evenwicht van het Waspunt
verstoor deze zaterdagmiddag
door zo maar even twee machi
nes in te pikken. Ze glimlacht.
Nee hoor, ze komt alleen voor
de droger. Ze knikt even naar de
regen buiten. ,,Door het natte
weer komen veel mensen dro
gen.'' Ah, de buitenshuise was-
wereld is complexer dan ik dacht.
Terwijl ik onze was rond en rond
zie gaan in het schuimend water
- schone onderbroeken! - kletsen
mijn buurvrouw en ik nog wat
over de vernieuwde winkelstraat
en zeggen we tussendoor ieder
een die klaar is gedag. Lekker
warm is het hier ook. Ik pak mijn
krantje erbij. Niemand die iets
van me wil, een
heel half uur
lang. En hé,
de begintune
van Cheers
uit de spea
ker. Ik voor
zie nog
wat
nood-
wasjes
de ko
mende
dagen.
Met een bekende vader en moeder
stonden er altijd schijnwerpers op je
gericht. Was het moeilijk om op te
groeien als 'de zoon van'?
Dat klinkt makkelijk.
Je bent getrouwd, vader geworden, er is
een nieuwe baby onderweg en je bent
verhuisd van Amsterdam naar Blaricum.
Je vertelde onlangs dat je toe was aan
huisje-boompje-beestje...
Waarom is Anouk voor jou de ware?
Monica Beek (42) is journalist.
Ze woont samen met haar dochters
van 11 en 8 en heeft een vriend.
ZATERDAG 26 OKTOBER 2019
