een nieuw leven ingeblazen
4
Theater Sinds 2005 zijn de sprookjes van Grimm deel van het UNESCO
Werelderfgoed. Waarom dat volkomen terecht is, laat het Zwitserse artiestenduo
Nicole Martin in hun circustent telkens opnieuw ervaren.
Alternatieve biografie op het podium
Een ademend orgel
Twintig jaar lang toeren
Nicole Martin al met
hun programma van
sprookjes in acht ver
schillende talen door heel
Europa. En dan niet van theater naar
theater, want zij hebben altijd hun
eigen speelplek bij zich. The White
Tent heet die plek, precies wat de
naam zegt: een witte koepelvormige
tent met houten geraamte. Symbo
lisch is dat wel. Elke voorstelling be
gint weer blanco, het sprookje moet
opnieuw ontstaan.
De meest aanvaarde theorie over
sprookjes zegt, dat ze al vele eeuwen
oud zijn, mondeling doorgegeven
van grootouder op kleinkind, levens
lessen bevatten vol oude en zelfs on
derbewuste wijsheden. Bedoeld voor
de goede verstaander, zoals de open
kindergeest. Toen sprookjes door de
uitvinding van de boekdrukkunst
verloren dreigden te gaan, werden ze
- desnoods in flarden - gered uit de
mond van tandeloze oudjes. Onder
andere door de twee broers Jacob en
Wilhelm Grimm.
Anderhalve eeuw later moeten de
sprookjes opnieuw gered worden.
Dit keer is de opkomst van de televi
sie de boosdoener. Alleen de woor
den, dat is niet meer genoeg. Er is
veel meer nodig. Nicole Martin
omschrijven dat met de twee sleu
telwoorden 'beweging' en 'visuali-
teit'. Dans (en muziek), kleur, ef
fect, spektakel. Wel met het volste IL-
respect voor het oude verhaal. ,,De
grote lijn blijft onaangeroerd", verze
keren zij. En meer nog: zij hebben
bewust gekozen voor de meest be
kende sprookjes.
vestigde burger. ,,Dat is niet altijd ge
makkelijk", vertellen Nicole Mar
tin. ,,Maar heel veel mensen komen
ons vertellen hoe graag ze dat zelf
ook zouden doen. En dat ze, als wij
weer verder trekken, in hun hart met
ons meereizen. Dat het altijd al een
stille droom van ze is geweest. Ja,
heel veel mensen dromen van reizen.
En dat is wat wij doen, met ons werk.
Wij geven dromen aan de mensen."
Overal waar ze komen, maken Ni
cole Martin voorstellingen voor
Wij geven dromen aan
de mensen
kinderen (besloten voorstellingen
voor scholen) en openbare voorstel
lingen. Op die manier, zo leerde de
ervaring hen, bereiken ze de meeste
kinderen, uit alle lagen, én de meeste
volwassenen. Die laatste zijn altijd in
de meerderheid bij de openbare
voorstellingen. In Middelburg zijn er
van elk steeds twee voorstellingen, er
worden dus vier sprookjes nieuw le
ven ingeblazen. Leerlingen van de
basisscholen Het Talent, de ABS, de
Vrije School en meerdere klassen van
het Taal Expertise Centrum Walche
ren zullen de sprookjes De Bremer
Stadsmuzikanten en Van de Visser en
zijn Vrouw mogen meemaken. Op za
terdag zijn er dan twee openbare
voorstellingen. Om 11.00 uur is het
tijd voor Hans Grietje en om 18.30
uur speelt IJzeren Hans. Alles in het
Nederlands. In de grote tent die
wordt opgebouwd bij de oude atle
tiekbaan en sporthal op de hoek van
de Sportlaan en Nassaulaan in Mid
delburg.
Binnenkort wordt het winter. Na
Middelburg zullen Nicole Martin
nog één week optreden, in Bazel.
Daarna trekken ze zich terug in hun
winterresidentie. Daar zullen ze
werken aan een nieuw sprookje.
,,Om dat te kunnen brengen zoals wij
het willen, hebben we heel veel tijd
en oefening nodig. Het duurt een
EN 4 REDENEN MEER
Pop tot country
Klassiek
Vage herinnering
Bijna iedereen weet bijvoorbeeld nog
wel vaag waar Hans en Grietje over
gaat. Juist op die vage herinnering als
fundament kunnen zij sprookjes een
nieuw leven geven, zonder dat het
publiek (kinderen én volwassenen)
het spoor bijster raakt. Naast muziek
en dans speelt pantomime daarin een
rol, en als 'klein spektakel' ook jong
leren en acrobatiek. Alles wat oog en
oor geboeid houdt, kan het doel
dienen. Het allerbelangrijkste
is to have fun with the audience.
Samen met het publiek plezier
en verwondering beleven aan
net nieuwe jasje van een oud ver
haal. The White Tent is daarvoor
ook erg belangrijk. Hoe je het
ook keert of wendt, op zo'n naar
avontuur geurende tent met
klapperend zeildoek komt nu
eenmaal een ander publiek af dan
op zo'n statig opgepoetst gebouw
dat schouwburg wordt genoemd. Je
beweegt je ongedwongener, want
gala is niet nodig. En het publiek zit
overal met zijn neus bovenop, in die
halve cirkel rond de speelvloer. In alle
opzichten zijn de toeschouwers dus
véél dichterbij, en dat verhoogt de
pret aanzienlijk.
Wie met een circustent onderweg
is, leidt een ander leven dan de ge-
donderdag 24 oktober 2019
GO
Sprookjes
Willem Nijssen
Nicole Martin
Vorig jaar verscheen Thro'my
eye s, de biografie van Iain
Matthews. Wie het carrière- en
levensverhaal van een muzikant
liever auditief verneemt, doet
met een optreden van zijn band
Matthews Southern Comfort
goede zaken. De laatste
cd, Like a radio, bevat niet al
leen op toon gezette verhalen,
gebeurtenissen en beschou
wingen uit de inmiddels ruim
zeven decennia in het leven van
de Brit, maar biedt evenzo een
staalkaart van zijn muzikale
veelzijdigheid. Diverse stijlen
die Matthews tijdens zijn loop
baan doorliep passeren: van
Westcoastpop, folk, country,
jazz tot rock met Fairport Con
vention. De oorspronkelijke
Matthews Southern Comfort
dateert uit begin jaren zeventig.
De huidige bezetting overtreft
de voorganger met louter Ne
derlandse topmusici aan boord:
Bart Jan Baartmans (gitaren),
toetsenist Bart de Win en Eric
Devries (gitaar, zang). Bindende
factor is uiteraard de stem van
Matthews. Behalve gerestyled
werk en materiaal van recen
tere bezettingen zal nieuw werk
vertolkt worden.
Zaterdag, Kerk Groede, 20.30
uur
Vijf rietblazers (klarinetten, hobo
fagot en saxofoon) spelen het ge
luid van een orgel perfect na. De
uitspraak van Stravinsky over het
kerkorgel ('Dat monster ademt
nooit') inspireerde het Calefax kwin
tet om werken van Bach, Mendels
sohn, Duruflé, Messiaen en Franck
voor orgel te arrangeren voor de
combinatie
van kleine en
grotere hout
instrumenten.
Zij vormen als
het ware een
menselijk ademend orgel.
Zondag, Sint Jacobskerk, Vlissin-
gen, 15.30 uur
T Scène uit Van de
Visser en zijn Vrouw
FOTO MASSIMO BATISTA
