'Ik moet leren
dat mijn leven
vanaf nu hand
in hand gaat
met de dood.
Dat verandert
je kijk op alles'
Ook op deze rustige herfstochtend is
het in restaurant De Tafelberg in Blaricum
al druk met smaakvol geklede vrouwen en
mannen die een cappuccino of verse gem
berthee drinken met hun sportmaatje, of
een bak water bestellen voor de labradoodle.
De suggestie om op de stille eerste ver
dieping plaats te nemen, wijst hij van de
hand. Hij zit liever buiten. Daar misschien,
gebaart hij, onder de bomen, aan de rand
van het terras, met uitzicht over de bloei
ende heide. Als de steigerhouten bankjes
niet te nat zijn, tenminste. We vinden een
zitje. ,,Ik spreek hier graag af', zegt Frits
Spits. ,,Er gaat iets vredigs uit van deze plek,
vind je niet?''
Even daarvoor nog leek de radiopresen
tator wat verloren om zich heen te kijken
- op zoek naar de journalist met wie hij
heeft afgesproken. Een nette, oudere heer
in een donkerblauwe regenjas met onder
de borstelige wenkbrauwen ernstige ogen
achter een subtiele bril.
Die ernst zal het hele gesprek blijven.
De donkere ogen vullen zich van tijd tot
tijd met tranen.
„Gemiddeld. Het is gemiddeld met me. Die
uitspraak heb ik overgenomen van Marten
Toonder. Ik ontmoette hem een keer in
Rotterdam. Hij was destijds 96, en ik weet
nog dat ik zijn breekbare hand in de mijne
hield, en hem vroeg: hoe is het? 'Gemid
deld', zei hij toen. Dat vond ik een prachtig
antwoord. Moet ik onthouden, dacht ik.
En nu is het het beste woord om mijn stem
ming te duiden. Mijn gemoedstoestand is
heel wisselend.''
,,Dat ik af en toe heel verdrietig ben omdat
ik mijn grote liefde kwijt ben, en dat ik ook
begrijp dat ik door moet leven.'' Even is hij
stil. ,,Ik moet dus leren dat mijn leven vanaf
nu hand in hand gaat met de dood. Dat ver
andert je kijk op alles.''
,,Ja, op alles. En het grote probleem is dat je
dat niet aan mensen kunt uitleggen. Dat
maakt me bij vlagen heel eenzaam. Begrijp
me goed: er gaan elke dag mensen dood, ik
ben heus niet de enige die dit overkomt,
het overlijden van Greetje is in die zin niet
bijzonder. En er zijn heel veel mensen die
ongelooflijk aardig voor me zijn. Maar
Greetje en ik kennen elkaar al sinds de
vijfde klas van de lagere school. Zo jong als
ik was, voor mij was het liefde op het eerste
gezicht. Ik weet nog wat ze aanhad, de eer
ste keer dat ik haar zag - een wit bloesje en
een gestreept rokje. Ze had gitzwarte krul
len, donkere ogen en een grappig neusje.
Dat gaf haar gezicht iets lichts, iets vrolijks.
Ze moest niets van me weten en dat be-
Hoe is het met u?
Wat betekent dat precies?
Op alles?
10
