'Zijn paniek
was groot,
maar ik
twijfelde niet'
BV DE LIEFDE
Ester (48) en Diederik (56)
hadden allebei al kinderen
uit een eerder huwelijk
toen ze samen nog een
dochter kregen. Ze kozen
voor een latrelatie.
~2< W/'/Mn l^e/deA
Z\ZCnpn a
ie Stres* \^do ee„
Stt/rieA^ej-Ze/cj
9nin
,,Ze waren al twee jaar uit elkaar
toen de scheiding van Diederik en zijn ex
eindelijk officieel rond was. Opgelucht
stond hij te wapperen met de brief van de
rechtbank. 'Ik ben een vrij man!' riep hij.
En toen kwam ik met mijn mededeling:
'Diederik, ik ben zwanger'.
Hij en ik hadden een tamelijk vrijblij
vende relatie; we kwamen allebei uit een
moeizaam huwelijk en wilden ons niet
vastleggen. Het was een liefde in de luwte,
we zagen elkaar alleen in het weekend,
altijd zonder zijn of mijn kinderen erbij.
We hadden het leuk samen, maar spraken
niet over de toekomst. Diederik had zijn
familie nog niet eens op de hoogte gebracht
van mijn bestaan. Dat ik nu een kind van
hem verwachtte, kwam dan ook als een
shock. Hij wilde niet samenwonen, laat
staan aan een tweede leg beginnen. Zijn
paniek was groot, maar ik voelde geen
twijfel: dit kind was welkom. Hoewel ik
bang was voor Diederiks afwijzing, wist
ik dat ik het ook zonder hem zou doen. Er
volgden veel gesprekken over mijn 'ja' en
zijn 'nee' en uiteindelijk besloot hij er met
mij voor te gaan.
Maar ja, hoe dan? Ik had al twee zoons, hij
één, en we woonden niet in dezelfde stad.
Werk, school, co-ouderschap met onze
exen, een nieuwe baby: hoe moesten we dat
samenvoegen? Bovendien wilde ik Diederik
de ruimte geven. Hij was al zo overvallen
door dit hernieuwde vaderschap - ik wilde
de druk niet extra opvoeren door het hele
zaakje in één huis te proppen. Voor de kin
deren vonden we dat ook geen goed idee.
Zij kenden elkaar amper en kregen er
opeens een zusje bij, dat leek ons wel ge
noeg verandering. 'We laten het zoals het
is', zei ik. 'Jij in jouw huis, ik in het mijne,
en een deel van de week ben je bij ons.' Dat
gaf lucht. Onze dochter Renée werd gebo
ren. Ze woonde bij mij, en Diederik kwam
op vaste dagen bij ons eten en slapen.
Zo is het nu, twaalf jaar later, nog steeds.
Naar volle tevredenheid. Zeker, de babytijd
vond ik af en toe lastig, ik verlangde ernaar
om vaker samen te zijn en kaartte dat aan
bij Diederik. Zouden we niet toch een huis
delen? Maar voor hem was dat een brug te
ver. Gelukkig groeide ik over mijn verlan
gen heen en ging ik mijn ruimte weer koes
teren. Een eigen huis, eigen geld, eigen be
slissingen, dat geeft vrijheid. En het belang
rijkste: wij hebben niet de stress van een
samengesteld gezin, van irritatie over el-
kaars kinderen omdat je op elkaars lip zit.
Onze constructie bestaat uit drie eenheden:
Diederik en zijn zoon; ik, Renée en mijn
zoons; en Diederik, ik en Renée. Een club
van zes die op verschillende momenten in
verschillende samenstellingen bij elkaar
komt en waarbij Renée degene is die ons
verbindt. Dat voelt als echte rijkdom.
Onze omgeving vindt het soms ingewik
keld. Op school moeten we het elk jaar weer
uitleggen: nee we zijn niet gescheiden, we
hebben een latrelatie, we wonen apart,
maar zorgen wel samen voor Renée. Er
wordt verbaasd op gereageerd, maar voor
ons werkt het zo het beste. Natuurlijk zit ik
weleens in de klaagmodus, als Diederiks
zoon bij zijn moeder is en hij naar zijn lege
huis rijdt. 'Verdorie, ik ben nooit alleen!'
roep ik dan. Ik sta altijd 'aan', heb altijd de
verantwoordelijkheid voor minstens één
kind. Maar ik zal nooit zeggen dat Diederik
er de kantjes vanaf loopt. Hij mag er dan
minder zijn, hij is wel volledig toegewijd
aan dit bijzondere model. En of we nu ooit
of nooit gaan samenwonen, dat we ons
leven willen delen is zeker.''
TEKST PAM VAN DER VEEN
ILLUSTRATIE STUDIO SKI
De achternamen van Ester en Diederik
zijn bekend bij de redactie. Wil je ook pra
ten over je relatie? magazine@dpgmedia.nl
ZATERDAG 19 OKTOBER 2019 21
