Marjan Berk
NIEUWS 17
De allerbeste
natuurfoto's
Ik zat op de hoek aan het gangpad van de
tiende rij, vrij dicht bij het podium. Daar was
hij, David Bowie, de bomvolle zaal golfde van
enthousiasme. Hij droeg een bandplooibroek,
een ruime bloes en waarschijnlijk stond hij op
kothurnen, hij leek langer dan ik me hem op mijn
netvlies meedroeg.
Een geweldig imposant lichtplan suggereerde
ook een grote man, elkaar kruisende lichtbanen
zorgden voor een wonderlijk surrealistische sfeer.
Hij begon te zingen, zijn wonderlijke stem spon
mij volledig in.
zich als de de stralen
van het afweergeschut,
dat ik als oorlogskind 's
nachts vaak zag. Sensa
tioneel. Onvergetelijk.
Ik ben niet zo erg van
de adoratie van sterren.
Maar van David Bowie
kreeg ik daar in de
Ahoyhal de creeps, ril
lingen langs m'n rug
gengraat.
met vakantie in Zwit
serland en daar in de rij
bij het postkantoor
stond ik ineens in die rij achter hem. Een kleine
man in een ribfluwelen broek, grijs jackie, een
beetje shabby, heel Engels. Een beeldschone
vrouw, zijn vrouw - dat wist ik van foto's in kran
ten - wachtte op hem, leunde tegen de muur.
Nog één keer in mijn leven heb ik als een kind
achter iemand aangelopen. Ik was voor het eerst in
New York en daar, op Fifth Avenue, liep Blondie,
die toen net een grote hit had. Als een malle tiener
liep ik achter haar aan. Ze liep heel vlug, ik ook.
Daar stapte ze de winkel van Fiorucci in, ik erach
teraan! Ze zocht in een rek met jasjes, ik hield haar
scherp in de gaten. Maar plotseling was ze weg,
foetsie. Ik kocht in mijn opwinding (,,Jongens, ik
heb Blondie gezien!'') een ongelofelijk spannend
spits geruit buitenbudgettair jasje.
Dat jasje hebben alle meiden in mijn familie ge
dragen: ikzelf, m'n dochter, vriendinnen van mijn
dochter. Ja, zelfs mijn gitaarspelende zoon heeft
het nog eens een avond aangehad!
In de rij bij een
postkantoor in
Zwitserland
stond ik
ineens achter
David Bowie
WILDFOTOGRAFIE PRIJS
woensdag 16 oktober 2019
GO
Stardust
M Een cheeta heeft het aan de stok
met een meute wilde honden (ook
hyenahonden genoemd) in een
wildpark in Zuid-Afrika. Beide dier
soorten zijn bedreigd. De scher
mutseling was kort, maar hevig. De
cheeta koos eieren voor zijn geld.
FOTO PETER HAYGARTH
Ik vond het fantastisch en toen hij een song van
Bertold Brecht en Kurt Weill uit de Driestuivers-
opera begon te zingen, liet ik mij van mijn hoek-
stoel glijden en begon ik richting podium te lopen.
Hij zong zo griezelig spannend, ik wilde heel dicht
bij die fascinatie komen. Het lichtdecor bewoog
Een jaar later was ik
In de kleine wereld van de natuurfo-
tografen geldt het als de Oscar: de
titel van Wildlife Photographer of the
Year. Afgelopen jaar ging de prijs
naar de Nederlander Marsel van
Oosten, met zijn sfeervolle foto van
twee stompneusapen. Ook kreeg
Frans Lanting een prijs voor zijn bij
drage aan de natuurfotografie. Gis
teravond laat vond in het National
History Museum in Londen de editie
2019 van het prijzencircus plaats.
Toen deze krant ter perse ging, was
de winnaar nog niet bekend. Maar op
deze pagina alvast enkele van de
foto's, waarvan de makers dit jaar
kans maken op de prijs.
Een jonge grijze walvis onder
zoekt nieuwsgierig de handen van
een toerist die op een boot zit in de
lagune van San Ignacio, aan de
Mexicaanse kust. De jonge dieren
en hun moeders zoeken vaker con
tact met mensen. foto thomas p. pe-
M Strand, zee, een strandstoel. Het
had een mooi plaatje kunnen zijn
aan de kust van de Amerikaanse
staat Alabama, ware het niet dat
de strandstoel als afval in de zee is
beland en een zeldzame Kemps
zeeschildpad er dodelijk in ver
strikt is geraakt. foto matthew ware
Wat misschien een raar uitziende
snuitkever lijkt, is heel wat anders.
Een 'zombieschimmel' in Peru
heeft de kever overgenomen en
hem gedwongen in een varen te
klimmen. Daar gebruikte de schim
mel het binnenste van de dode
kever als brandstof om tentakels te
laten groeien die sporen moeten
verspreiden. foto frank deschandol
