Weer even thuis Terug naar de plek van je jeugd
9
Florentien Dekker groeide op in de
binnenstad van Middelburg. In een
prachtig brede straat met de naam
Balans, vlakbij de Abdij, genoot ze
van de ruimte, de vrijheid en het leven
in de stad.
'Balans 15
herinner ik me
voor altijd als
een geweldige
woonplek'
i en gigantische wo
ning, dat is het eerste
wat Florentien Dekker
zegt als ze over vroeger
I praat. ,,Ons huis was
heel spannend. Hoog, veel ruim
tes, legio verstopplekken. Ook
hadden we een grote tuin, bene
den een zitkamer, een tussenka-
mer en een eetkamer. De houten
vloer was wit en kraakte. Er was
een enorme zolder en ook nog
een vliering daar boven met veel
spinnenwebben. Daar bouwden
mijn vriendinnen en ik tenten
van oude gordijnen en oude tafel
kleden. Er stond ook een ver
kleedkist met galajurken, een
trouwjurk en bontmutsen en
schoenen met hakken en mooie
tassen."
Bedstee
Terwijl ze spreekt over haar
jeugdjaren komen de beelden
weer boven drijven. Het is alsof
Dekker zich weer even een meisje
van een paar jaar oud waant. ,,In
ons huis kon je goed verstoppertje
spelen. De beste plek was op de
eerste verdieping onder de trap in
een berghok, daar werd ik nooit
gevonden." De eerste jaren deelde
Dekker een kamer met haar ou
dere zus. ,,Later heeft mijn vader,
architect van beroep, een handige
constructie bedacht. Hij plaatste
een bedstee tegen een andere
bedstee en zo werden het twee af
zonderlijke kamers."
Dekker herinnert zich hoe haar
moeder, een tuinarchitecte, het
huis met veel smaak inrichtte.
Ook de tuin was altijd piekfijn.
,,Een lange, diepe stadstuin waar
de ochtendzon scheen op het ter
ras achter. Op zondagen konden
we daar heerlijk ontbijten."
De deur van het ouderlijk huis
ging nooit op slot. Dekker speelde
veel op straat, voor of achter het
huis. Ze zocht beukennootjes on
der de grote beuken bij de voor
deur. ,,Het leukste was: het bin
nenste gedeelte van het nootje
kon je opeten." Met een acht jaar
oudere broer en zes jaar oudere
zus voelde Dekker zich soms het
'kleintje' in huis. Ze trok vooral op
met de buurtkinderen. ,,Ik liep al
tijd door een smal steegje aan de
achterkant van ons huis naar de
Bogardstraat. Daar was altijd wel
iemand om mee te spelen."
Over het smalle steegje heeft
Dekker de nodige anekdotes.
,,Mijn broer had een brommer en
kwam vaak met pijnlijke knokkels
thuis. Als hij door het steegje reed
schuurde hij met zijn handen
langs de muren, zo smal was het
daar. Mijn zus deed nog engere
dingen. Zij kroop via het zijraam
het dak van ons huis op en keek
vanaf de trapgevel in haar pyjama
naar de fontein, die 's avonds ge
kleurd was."
Op het Abdijplein leerde Dek
ker fietsen en rolschaatsen. In de
buurt van haar huis liep ze haar
eerste blauwe plekken op. ,,Op de
Balans bevond zich een prachtige
rots-fontein, waarin je heel goed
kon klimmen. Soms bleef je
droog, andere keren was je klets
nat. Schaafwonden hoorden er
ook bij, dat was het risico van
'rotsklimmen'."
Speurtochten
Verjaardagen werden ieder jaar
uitbundig gevierd. Dekkers vader
bedacht speurtochten door de
stad. Alleen aan het verlanglijstje
werd niet altijd gehoor geven.
,,Met stip op de eerste plaats stond
bij mij een pony. Helaas kreeg ik
die niet, maar mijn vader had een
creatieve oplossing. De schuur in
de achtertuin was 'de manege' en
hij maakte een zwart stokpaard.
Een grote hark en een bezem
diende eveneens als pony. Met
drie neppaarden rende ik volop
door de tuin, urenlang was ik
zoet."
Een 'echt' paard kwam er niet,
wel kreeg ze later een hondje met
de naam Dolo en twee konijnen.
,,Een zwarte en een witte. En dan
was er nog de poes van de buur
man met de naam Tom. Die
kwam regelmatig bij ons buurten,
de buurman riep hele dagen:
'Toohom Toohom'."
Sinterklaas
Rond 5 december liep de span
ning in huis altijd op. ,,Sinterklaas
kwam ieder jaar in optocht langs
ons huis en als wij 's avonds voor
de open haard liedjes zongen,
klopte hij heel hard op de ramen.
Snel vlogen we naar de voordeur
waar twee wasmanden met pak
jes en surprises stonden. Wel gek
dat een keer ook mijn kussen en
oude knuffel in de mand lagen.
Mijn vader rende dan via de Bo-
gardstraat en het smalle steegje
weer naar de tuin en stapte met
een grijns binnen."
Regelmatig ging het gezin in de
zomermaanden kamperen in
Frankrijk. ,,Voorafgaand werd ter
controle de tent al in onze eigen
tuin opgezet. Even checken of al
les nog compleet was."
De dag dat Dekker op 11-jarige
leeftijd achterop de brommer zat
bij haar broer zal ze nooit verge
ten. ,,We reden naar een stuk bie
tenveld tussen Middelburg en
Veere, mijn hondje Dolo stopte ik
onder mijn spijkerjasje. Op het
stuk kleigrond bouwden mijn ou
ders een nieuw huis. Ik vond het
vreselijk dat we onze vertrouwde
plek verlieten. Met tegenzin ver
huisde ik in 1976 van de stad naar
het platteland. Ineens moest ik
voor mij gevoel oneindig ver fiet
sen naar school."
Terugkeer
We zijn vele jaren verder en Flo-
rentien Dekker woont inmiddels
weer vlakbij haar ouderlijk huis
van vroeger. ,,Toen ik na 25 jaar te
rugkeerde in Middelburg kwa
men alle herinneringen weer bo
ven. Tijdens mijn werkzaamhe
den in het museumcafé stond ik
soms dromerig vanuit het terras
onder de poort door te kijken.
Kon ik precies het plekje zien
waar ik ben opgegroeid. Balans 15
in Middelburg herinner ik me
voor altijd als een geweldige
woonplek."
GO ZATERDAG 5 OKTOBER 2019
'In ons huis
kon je goed
verstoppertje
spelen'
HANS PUIK
Florentien Dekker voor haar ouderlijk huis. foto johan van der heijden
Florentien kreeg geen paard, maar wel een hond en twee konij
nen. FOTO PRIVÉ
