Varkentje
MONICA
Op de vleesafdeling van de supermarkt loopt
Monica sinds kort net iets anders rond.
Het moet. Van mezelf. Als
ik vlees eet, moet ik ook het
slachten van een varken kunnen
bekijken. We zijn op het platte
land van Servië, op bezoek bij
de neef van Nieuwe Liefde. Denk
aan een klein stenig erf, drie
familiehuizen, een hooischuur
en een rondscharrelende hond.
Een houten keet waarin normaal
de tractor staat, is de slachtplek.
Het is morgen de verjaardag
van de dochter des huizes. Dat
vraagt om vlees, dus haalt haar
vader de avond ervoor een var
kentje uit de stal. Een jonkie nog.
Varkens zijn duidelijk niet gek.
Deze voelt precies aan wat er gaat
gebeuren. Het krijsen begint al
voor het mes de keel in gaat. Na
twintig seconden is het stil. Een
plasje bloed blijft achter op de
grond. Voel ik iets, vraag ik me
steeds af. Wegtrekkers, braaknei
gingen, medelijden? Nee, ik ver
baas mezelf door het vooral fasci
nerend te vinden.
Na een heet bad om de haren
weg te krijgen, bungelt het var
kentje met haken aan een ijzeren
staaf aan het plafond. Ah, daar is
die dus voor bedoeld. De ont
manteling begint. Buik open.
Onder de staart open. Ingewan
den eruit. De blauwe dikke wok-
kels van de dikke darm glijden in
een teiltje. De neef laat de lever
zien, glad en bruin. Het hart.
Mooi, die brede slagaders. Ik kijk
zelfs mee als hij de ingewanden
binnenstebuiten keert om
schoon te maken. Die zullen
later de pan in gaan om te wor
den gekookt. (Maag smaakt als
een stuk schoenzool, weet ik nu.)
De volgende dag gaat de spies
erdoorheen en draait het varken
tje boven een doormidden ge
zaagd olievat vol gloeiende kolen.
De huid kleurt knisperig bruin.
De randen van de buik, daar waar
het mes heeft gesneden, zijn het
lekkerst, vertelt de neef. Krokant
en vet. Leert hij zijn zoon ook
slachten? Hij schudt zijn hoofd.
Nee, die wil er niks van weten, hij
werkt als koerier.
Op het verjaardagsdiner komt
het beestje in warme, hapklare
stukken op volle schalen langs.
Lekker, maar stiekem had ik het
nog lekkerder verwacht. Het is
gewoon varkensvlees, een beetje
taai hier en daar.
Weer thuis in de supermarkt
sta ik bij de vleesafdeling te dra
len. Lapjes, worsten en bouten
zijn afstandelijk in
gepakt in plastic
bakjes, glim
mend onder de
lampen. Ik kies
een schaaltje
chipolata-
worstjes en A
gooi ze in
mijn
mandje.
Toch net
iets minder
achteloos
dan eerst.
De komende tijd heb ik op maandag
groep 3/4, op dinsdag, woensdag en
vrijdag groep 5/6 en op donderdag ga
ik zelf naar school. Soms merk ik bij col
lega's dat ze haast vergeten dat ik de
pabo nog moet doen. Zij hebben jaren
ervaring, bij hen is alles zo ingesleten,
die vergeten soms dat ik helemaal bij nul
begin. Waar ik naar uitkijk is de theoreti
sche achtergrond, de didactiek en het
contact met medestudenten. Ervaringen
uitwisselen, van elkaar horen waar je
tegenaan loopt. Er zijn nu nog zo veel
momenten dat ik zwem. Ik zeg vaak
tegen mezelf: nog even geduld, het komt
wel goed.''
Monica Beek (42) is journalist.
Ze woont samen met haar dochters
van 11 en 8 en heeft een vriend.
ZATERDAG 5 OKTOBER 2019 31
