WERK
Waarom een ander
overtuigen lastig is
Accountmanager
Tranen tonen betrokkenheid, maar
M
18
Je brein op het werk
WAT DOET EEN...
Of je nu snel
emotioneel bent of
niet, huilen op de
werkvloer hoeft
helemaal niet erg
te zijn. Volgens
deskundigen wordt
kwetsbaarheid op
het werk juist steeds
meer gewaardeerd.
Neuropsycholoog Chantal
van der Leest bekijkt onze
gedragingen op de werkvloer:
wie of wat bepaalt onze
dagelijkse beslissingen?
Een paar banen
geleden zat ik in
een sollicitatiecom
missie en het lukte
me niet om mijn
collega's ervan te overtuigen
dat ze de verkeerde kandidaat
kozen. We konden kiezen uit
een wat stiller muisje met veel
schrijfervaring, maar zonder
kennis van onze bedrijfstak.
En een blij ei, dat haar gebrek
aan kennis en opleiding com
penseerde met bevlogenheid.
Mijn collega's vielen als een
blok voor de ongeschoolde
enthousiasteling. Ze was
knap, vrolijk en mijn collega's
lieten zich daardoor verleiden,
vond ik. Vervolgens zochten
ze redenen om haar aan te
nemen.
Ze hadden last van de beves-
tigingsbias, oordeelde ik. Door
deze denkfout zoek je infor
matie die past bij wat je
onbewust toch al denkt of
voelt. Alle rationele redenen
die ik kon geven waarom het
degelijke muizenvrouwtje
misschien beter paste, wim
pelden ze weg.
Wat ik pas jaren later zag,
was dat de bevestigingsbias
mij ook te pakken had. Ik
voelde me domweg beter bij
de andere kandidaat en deed
precies hetzelfde als mijn
collega's. Ik keek alleen naar
argumenten die pasten bij
mijn eigen geloof.
We hebben allemaal weleens
in een verhitte discussie geze
ten waarin het ons maar niet
lukte om de ander zijn onge
lijk te laten inzien. Het inter
net loopt over van verhitte
discussies over het klimaat,
vaccinaties en politici. Maar
in plaats van te luisteren naar
elkaar, googelen we ons rot
naar meer bewijs om de ander
te overtuigen. En ja, het voelt
fijn om gelijk te hebben, het
streelt ons ego. Nieuwe in
zichten kunnen eng zijn. Ze
kunnen zomaar je kijk op de
wereld of het verleden veran
deren. Maar juist door aan je
eigen gelijk te twijfelen, leer je
meer over een onderwerp.
Loop je weer eens tegen
collega's of familieleden aan
die totaal anders denken,
vraag je dan af hoeveel je zelf
weet over het discussiepunt.
Uit welke bron heb je je
informatie en is die betrouw
baar? Stel nieuwsgierige
vragen aan de ander. Wie
weet leer je nog wat of begrijp
je de keuze voor een andere
sollicitant beter.
Een paar maanden geleden
barstte de Amsterdamse
Paula Contreras Carballada
(42) in snikken uit op haar
werk. ,,Ik stond met een
collega in het laboratorium waar we
les kregen'', vertelt Contreras Carbal
lada, docent chemie bij Avans Hoge
school in Breda. ,,Ik was behoorlijk
gespannen. De werkdruk was hoog,
ook omdat ik tijdelijk lessen van een
zieke collega overnam. Ik had daar
door nauwelijks tijd voor mezelf.
Mijn collega maakte een opmerking
over mijn uiterlijk. Ze vond me er
moe uitzien, zei ze. Haar commen
taar was blijkbaar de druppel: ik
begon meteen te snikken. Mijn huil
bui overviel me. Op dat moment
vond ik het zelfs heel gênant. Ik was
bang dat mijn collega's me hysterisch
vonden. Het voelde alsof ik mezelf
niet onder controle had.''
Tosca Gort, arbeids- en organisa
tiepsycholoog bij Gort Coaching stelt
dat het tonen van zulke emoties op
het werk steeds minder taboe is. ,,Je
ziet het al aan ons kijkgedrag'', zegt
Gort. ,,Op tv geldt tegenwoordig: hoe
rauwer, hoe beter." We kijken vol
gens Gort graag naar mensen die
kwetsbaar durven te zijn en die hang
naar echtheid vertaalt zich ook naar
de werkvloer. ,,Een huilbui op zijn
tijd is niet funest voor je carrière.''
Minder serieus
Ad Vingerhoets, 's werelds enige
'huilhoogleraar', onderstreept de
trend van kwetsbaarheid op de werk
vloer. ,,Mensen associëren tranen
lang niet altijd meer met zwakte. De
ene na de andere mediapersoonlijk-
heid toont zijn emoties aan het oog
van de wereld. Je merkt dat ook
mannen daardoor positiever op
een huilbui reageren dan vroeger.''
Vingerhoest wijst er wel op dat een
sniffende vrouw minder serieus
wordt genomen dan een emotionele
man. ,,Als een man snikt, denken
we eerder dat er iets ernstigs aan de
hand is. Bij vrouwen denken mensen
gauw: dat is een huilebalk. Of: zij
kan de baan gewoon niet aan.'' Ook
andere vrouwen denken vaker
'Ik was bang
dat collega's
me hysterisch
vonden'
'De klant
probeerde me
te troosten'
negatief over een grienende vrouw,
weet Vingerhoets, die als hoogleraar
emoties en welbevinden verbonden
is aan de Universiteit van Tilburg.
Cijfers hoe vaak we op het werk
huilen, zijn er volgens Vingerhoets
niet veel. Wel heeft zijn universiteit
enige tijd geleden een onderzoek
gehouden onder artsen, verpleeg
kundigen en co-assistenten. Daaruit
bleek dat ruim 80 procent het afgelo
pen jaar gehuild had, rond de 40
procent ook op het werk, en ongeveer
20 procent zelfs in het bijzijn van een
patiënt. Veel artsen schamen zich
voor hun tranen, blijkt uit het onder
zoek. De helft van de 776 onder
vraagde artsen vindt het ongepast
om in de spreekkamer te huilen.
Patiënten blijken verdeeld over de
vraag of dat al dan niet gepast is.
Het cliché dat vrouwen veel vaker
tranen vergieten dan mannen klopt,
blijkt uit een representatieve steek
proef onder de Nederlandse bevol
king. In het westen huilen vrouwen
tussen de twee en vijf keer per
maand, laat Vingerhoets weten. Dat
is twee tot vijf keer zo vaak als vol
wassen mannen. Gemiddeld snikken
zij maximaal één keer per twee
maanden.
Ook Rowan van der Linden (27)
heeft weleens gehuild op haar werk.
Op een drukke zaterdagmiddag in
2012 is ze zoals elk weekend achter de
donderdag 3 oktober 2019
GO
IRIS JANSSENS (28) is accountmanager
onderwijs bij OnderwijsPost in Rotterdam.
Wat doe je als accountmanager?
,,Ik help onze klanten, directeuren van scholen
of stichtingen, met personeelsvraagstukken.
Bijvoorbeeld als er een leerkracht uitvalt.''
Hoe ziet een werkdag eruit?
,,Het kantoor is in Rotterdam, maar ik ga veel
langs scholen en zit bij sollicitatiegesprekken.''
In samenwerking met Nationale Vacaturebank
Een huilbui op
Lijkt dit je wat?
Kijk voor vaca
tures op de
site van deze
krant bij /werkt
NAZ TAHA
- PAULA CONTRERAS
CARBALLADA
- ROWAN VAN
DER LINDEN
