Landmijn
EGBERT JAN
Hoe stel je iemand op haar gemak als je zelf
op slot zit? Egbert Jan vraagt het zichzelf af
als hij een vrouw ontvangt bij hem thuis.
Bart: ,,We hebben het nooit helemaal
gered met de nou-en-ofrekening. Als ik
nog geld over heb, betaal ik gewoon wat
extra. Geen probleem. Spaarrekeningen
hebben we niet. Soms zeggen mensen
dat ze geen geld hebben, terwijl ze alle
maal potjes hebben. Als ik zeg dat ik
geen geld heb, heb ik het echt niet.''
Heleen: ,,Ik zit soms echt zonder geld.
Ik wilde laatst schoenen aan mijn zoon
geven omdat hij naar de hotelschool
gaat, maar ik had het geld niet. Hij
moest ze zelfbetalen.''
Bart: ,,Hij werkt toch ook?''
Heleen: ,,Ja, hij verdient zelfs weleens
1000 euro per maand, maar hij stopt
binnenkort met dat baantje.''
Bart: ,,Als de kinderen iets kopen voor
het eten, dan betalen we ze terug met
een tikkie.''
Heleen: ,,Ik geef mijn kinderen 150 euro
per maand, hun vader doet dat ook.
Hun grootouders hebben gespaard voor
de studie. Daar ben ik heel blij om.''
Bart: ,,Mijn kinderen geef ik 100 euro
per maand, ze hebben een lening voor
hun studie. Ik zie bij mijn studenten dat
jongeren vaak nog de wederopbouw-
moraal in hun opvoeding hebben mee
gekregen: maak geen schulden. Maar als
student verdien je hooguit een paar
euro per uur, terwijl je uurprijs met
factor tien stijgt als je je diploma hebt.
Ik heb nog steeds een studieschuld van
900 euro en los maar 60 euro per maand
af. Dat is voor mij nu een uur werk, als
student had ik daar misschien wel
twaalf uur voor moeten werken.''
Heleen: ,,Ik heb nooit geleend tijdens
mijn studie, ik had leuke baantjes. Mij
frustreert het soms dat ik zo weinig ver
dien. Maar ik heb wel het mooiste vak.''
Bart: ,,Ik zeg altijd tegen iedereen dat
ik geld genoeg heb. Netto 3000 euro per
maand, dat is toch veel! Ik ben gewis
seld van bank en zit nu bij Triodos, dat
vind ik een verantwoorde bank.''
Heleen: ,,We hebben een uitvaart
verzekering afgesloten, een tientje per
maand per persoon. Sinds ik in deze
branche werk, zie ik de noodzaak. Som
mige mensen denken dat ze zo'n uit
vaart wel op tijd bij elkaar sparen, maar
je weet nooit wanneer je dood gaat.''
In het diepste geheim
ontvang ik ergens in de snikhete
weken van augustus thuis een
vrouw. Eigenlijk weet ik ook niet
waarom ik die dingen stilhoud.
Misschien ben ik als m'n vader,
die pas nadat hij slaagde voor het
praktisch rijexamen vertelde over
dertien mislukkingen.
Ze komt over straat aanlopen
op blote voeten.
,,Ik blijf graag in contact met
Moeder Aarde'', licht ze toe.
Daar zeg ik niets op.
,,Vind je dat soms gek?''
,,Nee.''
,,En ik heb me niet opgemaakt
of zo.''
,,Dat is ook niet verplicht.''
,,Wat is dat voor een rare
opmerking?''
,,Ik bedoel: dat is oké.''
,,Zou 't ook eens niet moeten
zijn.''
Bij twee ontmoetingen op
neutraal terrein ging het allemaal
vanzelf. Ze was grappig, onder
houdend en op haar gemak.
Stiltes voelden comfortabel. Zelf
kletste ik zonder nadenken.
Ze legt haar voeten op mijn
schoot; ik kan alleen denken aan
de zolen waaraan het gruizige
vuil van de straat kleeft.
,,Daar zitten we dan in je
bouwval met drie verdiepingen.''
Stilte.
Hoe stel je iemand op haar
gemak als je zelf op slot zit?
Zelfs nu komen haar gelding,
ingehouden spot en knorrige ver
ticale voorhoofdrimpel goed over.
Ze is oké.
Maar het zit vast. Als een trek
schuit in het pakijs.
We zijn ouder, we slepen ver
ledens mee en het libido faalt als
aanjager.
Regen ruist de wijd open ramen
in. De hitte is op haar retour.
,,Ik ga'', zegt ze abrupt, als een
vonnis. Pakt haar tas en loopt
naar de openslaande achterdeu
ren. Op de tegels daarbuiten krui
pen nu tientallen naaktslakken,
weet ik, dol op warme regen. Ze
zijn bruin en traag en laten slij
merige sporen achter.
,,Trap niet op een naaktslak'',
roep ik tegen haar rug.
Ze verstart.
Komt terug en begint te schel
den.
,,Kloothommel. Lomperik.''
Uiteindelijk komt de ver
klaring. 'Trap niet op een
landmijn' - dat zei haar jÉHü
'schijtlollige' ex altijd bij
een afscheid.
,,Naaktslak, landmijn,
jullie zijn allemaal
hetzelfde.''
Driest
plaatst ze één
blote voet op
de tegels.
Een ijse
lijke gil.
En zo werd
het toch nog
gezellig.
Ook meedoen? Stuur een mail naar
geldengeluk@dpgmedia.nl
Ze is gespannen, ik ook.
Egbert Jan Riethof (65) is journalist. Hij heeft een
dochter (26) en een zoon (24). Egbert Jan woont in
z'n eentje in een huis met drie verdiepingen.
ZATERDAG 28 SEPTEMBER 2019
