Ik erger me aan
de reizigers met
oordopjes in die
hun neus ophalen
Ben ik de enige
die het huis van de
buren bekijkt als
ik op de vogel pas?
JOOST MAG 'T WETEN
Hulde voor u, mevrouw. Ik reageer al een jaar
of twee op deze pagina op mensen die zich
benadeeld voelen door buurman, vader, dochter,
tante, (ex)vriend(in) en aanverwanten. In hun
brieven zijn altijd die anderen de schurk en zijzelf
het slachtoffer. Maar u bent de eerste die de
schurkenrol voor eigen rekening neemt: bravo!
Vraagje tussendoor: hebt u in de parkieten
woning al iets aangetroffen dat de moeite van het
onthouden waard was? Iets dat niet in uw eigen
woning te vinden is: pistool, doodshoofd, staven
goud? Of is alles net zo braaf als bij u: bestek,
strijkbout, blikje doppertjes?
Ik heb hier al vaker geschreven dat privacy een
overschat begrip is en dat vind ik vooral omdat je
overal bestek aantreft en nergens staven goud.
Wie gluurt naar de buren, gluurt doorgaans naar
zichzelf. En dat kun je thuis ook doen.
Ja mevrouw, er zullen best meer mensen
spieken als zij in het huis van de buren zijn om
voor de parkiet te zorgen. En tot hun verdriet
zullen zij net als u slechts één ding aantreffen dat
ze zelf niet in huis hebben: een parkiet.
Ik begrijp uw klacht volkomen. Ik beperk
me hier tot de mensen met oordoppen, omdat
anders mijn antwoord te wijdlopig wordt.
De mensen dus die terwijl ze naar muziek
luisteren - althans daar gaat u van uit, ze kun
nen ook naar iets anders luisteren natuurlijk,
een cursus Russisch of een gesproken brief van
hun geliefde, ik noem maar wat - hun neus
ophalen. Uw vraag: kunnen zij dat niet thuis
doen? Mijn antwoord: zeker kunnen ze dat.
En als zij op weg naar huis zijn, zou enig geduld
hen sieren.
Maar stel nu dat ze juist van huis vertrokken
zijn. Dan is het lastig om, als ze in de trein hun
neus moeten ophalen, te wachten tot de
volgende halte, uit te stappen en op het tegen
overliggende perron de trein terug naar hun
woonplaats te nemen, daar aangekomen met
fiets of bus naar huis te gaan, daar de neus
op te halen en dan weer gauw naar de trein
in de hoop dat ze nog op tijd zijn voor de
praktijkles uitspraak Russische
klinkers of de ontmoeting met de
geliefde die zegt: 'Ik dacht dat je een
trein eerder zou nemen.' Hebt u
daar wel bij stilgestaan?
Zo zie je maar dat het dagelijks
leven ingewikkelder in elkaar kan
steken dan een simpele treinreizi
ger denkt.
Wijsheid komt met de jaren.
Omdat acteur Joost Prinsen (77)
een eind op weg is, beantwoordt
hij uw vragen.
Als forens reis ik dagelijks met de trein tussen
Rotterdam en Utrecht. Het valt me op dat
medereizigers, vaak diegenen met oordoppen in
om muziek te luisteren, voortdurend hun neus
lawaaiig ophalen. Anderen ontbijten in de trein
of eten hun chips, patat of brood met pindakaas
alsof ze thuis zitten. Kunnen ze niet gewoon
wachten tot ze thuis zijn?
Ik (vrouw, in de dertig) verzorg de parkiet van
mijn buren als zij met vakantie zijn. Al spreek
ik mezelf een hartig woordje toe, ik kan het niet
laten - als ik er dan toch ben - in huis te spie
ken. Ik zal niet zo snel laden opentrekken, maar
nieuwsgierig ben ik wel. Doen andere mensen
dit ook of ben alleen ik zo erg?
Speelt er iets tussen u en uw kinderen,
familie, vrienden, buren of collega's? Leg de
kwestie voor aan Joost Prinsen. Mail uw vraag
naar joostmagtweten@dpgmedia.nl
ZATERDAG 21 SEPTEMBER 2019 43
