Cavia-collega
MONICA
Monica's dochters willen heel erg graag een
huisdier. De opluchting over de niet
aangeschafte kat is echter van korte duur.
als het niet echt hoeft...'', zeg ik. We komen
tot de voorlopige conclusie dat het wel
moet kunnen, als ze maar niet te veel voor
raad hebben, want dan willen ze zeker geen
drie a vier instrumenten inruilen op een
gitaar.
Johan en ik hebben samen precies genoeg
handen om al het inruilmateriaal uit de
kinderzitjes te wurmen en ermee naar bin
nen te lopen. Meestal drinken we eerst een
kop koffie en praten even bij met de familie
Bults, maar nu kan ik niet wachten. Mijn,
of beter gezegd, nog-niet-mijn Atkin ligt
klaar in zijn koffer. Op het prijskaartje staat
3499 euro en de enige reden dat ik daar
geen hartverzakking van krijg, is dat ik dat
vooraf al wist. D e koffer gaat open en daar
ligt hij dof te glanzen. Zoals met elk verlan
gen dat opeens vervuld voor je ligt, is er,
naast de verrukking, meteen een ander
gevoel: is dit het nou? Waar ben ik mee
bezig? Ben ik het wel waard?
Dan pak ik de gitaar uit de koffer, speel
een G-akkoord en de calvinist in mij is op
slag ontwapend: dit is niets minder dan het
linkshandige broertje van de gitaar van
Johan, en ik heb er geen enkele moeite mee
om alles wat ik bij me heb ervoor in te rui
len, want beter dan dit wordt het niet. Het
lukt nog ook de deal rond te krijgen zoals ik
hoopte. Ja, het is een totaal onverantwoorde
aanschaf voor een matige amateur als ik,
maar dit instrument is zo goed dat ik het
altijd om me heen zal willen hebben. Zo
goed dat ik er nieuwe gedichten in hoor.
Zo goed, zeg ik tegen mezelf- als ik nog
even kijk naar de spullen die ik achterlaat
en groen geef op het pin-apparaat - dat ik
klaar ben om aan boord te gaan. Want als
ik een gitaartoerist ben, dan is deze gitaar
mijn wereldreis.
Mijn Atkin is de afgelopen tien weken
alleen maar mooier gaan klinken. Het ge
luid is perfect uitgebalanceerd. Het instru
ment is vederlicht om op te pakken, ontzet
tend mooi gebouwd en prachtig om te zien.
De lak oogt verweerd, met een beginnend
craquelé, alsof hij al een leven achter de rug
heeft. Maar er zitten ook weer stukken hout
in waaraan je kunt zien dat het een vers
gebouwd instrument moet zijn. Alles bij
elkaar is het een gitaar die eigenlijk niet
kan bestaan in dit universum. Toch heb ik
hem in mijn handen, ik zit al uren te spelen
en ik kan hem maar niet neerleggen om nu
eindelijk dit stuk te schrijven. ik oefen de
32-20 Blues van Robert Johnson - een num
mer dat eenvoudig klinkt, maar het niet is,
en eigenlijk is het te moeilijk voor me - en
neem de eerste slok van een vroeg glas rode
wijn. Wie er ook ongelukkig is, ik niet.
De roep om een huisdier
klonk zo luid, ik kon de druk niet
langer weerstaan. Dus beloofde ik
de meisjes een kat. Ik houd van
katten, alleen heb ik een wat
traumatische ervaring met een
piesende logeerpoes. Omdat ik
wilde horen dat deze huisplasser
een uitzondering was, bevroeg ik
alle kateigenaren die ik ken over
hun huisgenoot.
Nee hoor, buiten de bak werd
niet gepiest, was het terug
kerende antwoord. Die ene keer
daargelaten, of misschien waren
het wel twee of drie keer. Tegen
de gordijnen, op de schone was,
in de bank. Een katminnende
buurvrouw biechtte op dat ze
een bureau opnieuw had moeten
verven omdat haar poes er tegen
aan had gesprietst. Ze kreeg de
lucht er niet uit.
Dus werden het cavia's. De
meisjes maakten van de switch
geen halszaak - halleluja - als er
maar iets aaibaars aan onze fami
lie zou worden toegevoegd.
Ook een aanslag op je huis
trouwens, cavia's. In ruimte dan.
De caviaflat is een meter breed en
heeft twee verdiepingen. De
beestjes mogen niet op de tocht
staan, dus huizen ze naast de
bank in de toch al krappe televi
siekamer, met een maandvoor-
raad hooi en zaagsel in de ven
sterbank. Het ruikt er nu naar
kinderboerderij. Maar hé, alles
beter dan zure pies.
Na de aankoop blijkt een van
mijn collega's een cavia-expert te
zijn. Tijdens de lunch wijst hij
mij fijntjes op grove beginners-
fouten. Gekocht bij de dieren
winkel: dat zijn doorgefokte
Roemeense exemplaren met
ziektes. Leuk, een trappetje in de
flat, maar zo atletisch zijn cavia's
niet; je moet er leuningen(!)
langs maken. En twee mannetjes
van een paar maanden oud
samen in een hok stoppen: die
beginnen een machtsstrijd die
kan eindigen in de dood.
Ik moet toegeven dat het deze
eerste dagen inderdaad niet echt
lekker loopt met de gezinsuit
breiding. De twee haarballen
lijken elkaar niet te verdragen en
ze willen ook niet worden geaaid.
,,Mijn cavia houdt niet van mij'',
jammert Jongste Dochter.
Misschien moet er een boedel
scheiding plaatsvinden; de
bovenwoning voor de een, de
benedenwoning voor de ander?
Nee, nee, vetoot de cavia-collega.
Het zijn groepsdieren, die mag je
niet alleen laten
leven. En oh ja,
hij zit om de
drie weken bij
de dierenarts
met die bees
ten, had hij
dat al ver
teld? rn
Ze H
worden
acht jaar
oud.
Gemid
deld.
Monica Beek (42) is journalist.
Ze woont samen met haar dochters
van 11 en 8 en heeft een vriend.
ZATERDAG 21 SEPTEMBER 2019
