meer voor
ons dan toen
hij leefde'
'Thijs is er nu
BV DE LIEFDE
Dichtbij'
dat ze gelukkig zou
worden. Maar door haar
liefde voor hem zit er een
slot op haar hart.
lift [<an yeen ku/atil
om te cyelovtn
oldt hi) ten teken yeeft
V<xr\ doQt boven
„Thijs was mijn eerste grote liefde
en vooralsnog ook mijn enige. We waren
dertig jaar samen, kregen een prachtige
dochter en hadden een leven met veel pie
ken en ook veel dalen. Hij was geen stan
daard man, geen 9 tot 5-type, maar een cre
atieve, vaak grenzeloze persoonlijkheid.
Daar viel ik op. Of misschien probeerde ik
hem wel te redden. Hij had namelijk last
van depressieve buien en die namen toe
naarmate hij ouder werd. In zijn sombere
perioden lag hij de hele dag in bed en kon
nergens van genieten. Al waren we op
vakantie in een prachtig huis met zwem
bad, hij had er geen oog voor. Hoe goed
onze dochter het deed, Thijs zag het niet.
Alles was slecht, inclusief hijzelf; hij vond
zichzelf een waardeloze man, vader, echt
genoot. Wat ik ook zei, niets hielp.
De depressies werden afgewisseld met
perioden van extreme uitbundigheid. Het
hele huis verbouwen, veel geld uitgeven,
vuren stoken in de tuin: als Thijs zich goed
voelde, was het feest. Het zou nog jaren
duren voordat hij de diagnose manisch-
depressief kreeg, want dat was natuurlijk
waaraan hij leed. Daar hoorden ook onaan
gename dingen bij: verliefdheden, overspe
ligheid, je niet houden aan afspraken. Maar
hoe vaak hij me ook heeft bedonderd, ik
ben altijd van hem blijven houden. Ik wist:
het is zijn ziekte die dit gedrag veroorzaakt.
Ik verliet hem niet, mede uit angst dat het
verkeerd met hem zou aflopen. En ik was
ook niet bang dat hij bij mij zou weggaan.
Vijfjaar geleden gebeurde dat toch. In
korte tijd ging het bergafwaarts. Hij kwam
Miriams (53) man stapte
uit het leven. Hij hoopte
niet meer uit zijn depressie, het leven viel
hem steeds zwaarder en hij zag geen licht
puntjes meer. Na een lange lijdensweg is hij
eruit gestapt. Hij kon zo niet verder leven.
Natuurlijk was ik diep in de rouw; ik
moest mijn man immers missen. Maar dat
hij nu eindelijk rust had, gaf me veel troost.
En meer dan gemis voelde ik liefde. Tot op
de dag van vandaag voel ik hem om me
heen, alsof hij er nog gewoon is. Voor hij
stierf, beloofde hij me tekens te geven. Dat
doet hij vaak op de momenten dat mijn
dochter en ik het fijn hebben. Dan wil hij
laten zien dat hij erbij is - althans, zo inter
preteer ik het. Onverklaarbaar knipperende
lichten, een deur die vanzelf opengaat,
boeken die uit de kast vallen - allemaal blij
ken van Thijs' aanwezigheid. Alsof zijn ziel
nog rondwaart. Misschien is het onzin en
beeld ik het me in, maar wat kan het voor
kwaad om er wél in te geloven? Ik vind het
een prettig idee dat hij nu doet wat hij bij
leven niet kon: er voor ons zijn.
Dat ik Thijs nog zo dichtbij voel, maakt
dat ik geen ruimte heb voor een nieuwe
partner. Vlak voor zijn overlijden zei hij
tegen onze dochter: ,,Ik gun mama een le
ven met een andere man en ik hoop dat
ze gelukkig wordt." Maar door mijn liefde
voor hem zit mijn hart op slot. Ik ben Thijs
altijd trouw gebleven en dat ben ik nog
steeds. Ik kan hem niet loslaten, uit respect
voor de strijd die hij heeft geleverd, voor
hoe hij geknokt heeft tegen zijn ziekte en
voor ons gezin. Ik heb zó geprobeerd om
hem erbij te houden, ons hele huwelijk
lang is dat mijn levensdoel geweest. En
mijn gevoelens voor hem zijn nog even
intens, al zijn we nu vijf jaar verder. Mis
schien is het gewoon onverwerkte rouw,
maar ik krijg hem niet uit mijn systeem.
Thijs was mijn eerste, mijn enige en wel
licht ook mijn laatste liefde.'
TEKST PAM VAN DER VEEN
ILLUSTRATIE STUDIO SKI
De echte namen van Miriam en Thijs zijn
bekend bij de redactie. Wil je ook praten
over je relatie? magazine@dpgmedia.nl
ZATERDAG 21 SEPTEMBER 2019 15
