'Wat ik schrijf
zou geen
literatuur zijn.
Ik ben nu
53, dat boeit
me echt niet
meer'
schoenen. Bruine suède Clarks, beter
bekend als bordeelsluipers. Sinds het einde
van de middelbare school draagt hij niet
anders. Ja, ooit kocht hij zwarte, maar dat
was eenmalig. Dus hij moet inmiddels zo'n
dertig paar bruine hebben versleten, rekent
hij uit. ,,Bij een van onze eerste ontmoetin
gen zei Mascha: 'Oeh, heb je Clarks? Die
draagt mijn vader ook altijd.' En toch heb
ben we wat gekregen. Ik ben erg eenkennig,
weinig avontuurlijk. Ik mis dat gen volledig.
Als Mascha mij door elkaar schudt, gaat dat
om de vakanties, niet om mijn kleding. We
zoeken dan een tussenweg.''
„Uitgever Joost Nijsen en ik hadden geen
ruzie. Ik had het idee dat we na al die tijd
uit elkaar waren gegroeid. Bovendien was
ik niet tevreden met de begeleiding en de
manier waarop mijn vorige roman in de
markt was gezet. Er zijn 15.000 exemplaren
van verkocht, dat zijn niet mijn beste cijfers.
Ik had er meer van verwacht. Dus was het
tijd voor mij om ergens anders naartoe te
gaan. Met De Bezige Bij, opgericht in
Utrecht en financier destijds van het stu-
dentenverzet, voelde ik affiniteit.''
,,Van begin af aan heb ik, net als Kluun, het
gevecht moeten voeren of mijn werk al dan
niet literatuur is. Kluun die met Komt een
vrouw bij de dokter honderdduizenden men
sen liet huilen, lachen en wist te ontroeren.
En toch voelen mensen de behoefte dan
boven hem, en ook boven mij, te gaan staan
door te zeggen: dat is geen literatuur. Ik
bezoek middelbare scholen om te proberen
bij jonge mensen de liefde voor lezen aan
te wakkeren. Er was een keer geen leraar
Nederlands bij aanwezig. Ik vroeg waarom.
Omdat ik een broodschrijver was, kreeg ik
te horen. Dat denigrerende, afwijzende en
beschimpende heb ik vaak meegemaakt. Ik
ben nu 53, dat boeit me echt niet meer. Ik
ben schrijver geworden omdat ik er in mijn
jonge jaren achter kwam dat een verhaal
opbouwen mij ongelofelijk veel geeft. Ik
spreek nu het audioboek in van Alle Tijd. Bij
een scène, en nu klink ik als een eigenpijpe-
rige grachtengordelschrijver, raakte ik ont
roerd: het werkte en dat vervulde me met
plezier. Ik hoop dat mensen daarin kunnen
meegaan.''
„Leerlingen zijn geïnteresseerd, stellen
vragen. En ik hoorde ook: is dat 'm nou? Dat
was op een school in Roosendaal waar ze
goed waren voorbereid. Er hingen foto's
van mijn werk en oude, bijbehorende por
tretten van toen ik eind twintig was. En dat
ben ik echt niet meer. Elke ochtend kijk ik
in de badkamer in de spiegel en denk:
jézussss, wie is dat? Wanneer is dat ge
beurd? Een baard, inhammen, grijs haar en
minder gestroomlijnd. Ik vind het niet per
se aangenaam hoe snel de tijd gaat. Over nu
maak ik mij geen zorgen, maar hoe sta ik
ervoor over tien jaar?''
,,Zou dat met leeftijd te maken hebben? Ik
weet, ik houd bepaalde aanvragen bewust
af. Als het niet over boeken gaat bijvoor
beeld. Ik kwam de laatste tijd namelijk
nooit vrolijk thuis van gesprekken in talk
shows over het klimaat, de politiek of vrou
wenhumor. Een tijdlang vond ik die con
versaties wel prettig. Nu niet meer.
Daarnaast vind ik dat veel acteurs, schrij
vers en voetballers zich gedragen als kinde
ren op hun verjaardag. Ik vind kinderen ge
weldig, maar niet op hun eigen feest waar
ze in het middelpunt van de belangstelling
staan, als ze mogen kiezen wat ze eten,
vervelend worden en gaan stampvoeten
als iets niet gaat zoals zij het willen. Mijn
belangrijkste besef is nu: ik hoef niet altijd
jarig te zijn.''
Wat je wel hebt veranderd: je stapte na
vijfentwintig jaar over van Uitgeverij
Podium naar De Bezige Bij, waarom?
Onlangs verscheen Het horrortheater
van de Nederlandse literatuur waarin
ook jouw werk onder vuur wordt ge
nomen. Doet kritiek nog iets met jou?
Wat voor reacties krijg je op scholen?
Een tijd terug provoceerde je graag in
de media, nu lijk je minder zichtbaar.
Waarom is dat?
ZATERDAG 21 SEPTEMBER 2019 13
