'Hij was gewoon een lieve man. Nu is Willy Willy niet meer'
Willy (80) is dement. Als ik in het verpleeghuis
zit, wil ik euthanasie, schreef hij in zijn wils
verklaring. Maar dat is niet zo eenvoudig als
het lijkt. Een verhaal over de zoektocht naar
de wil van Willy.
Soms wil
hij zijn
vrouw
knuffelen,
dan weer
scheldt hij
haar uit
15
Willy met zijn dochter Sandra. Behalve voor zijn eigen kinderen zorgde hij met zijn vrouw Kitty in het verleden voor vijftig pleegkinderen. still uit documentaire dokter kees
CHRIS VAN MERSBERGEN
oor het hoofd
van Willy Op
pers cirkelt een
stukje brood
met zalm.
,,Willy, eten!",
zegt Kitty (68),
die met de vork zwaait. Haar man
(80) opent zijn ogen, snapt wat de
bedoeling is. Een paar tellen later
kauwt hij op zijn middageten - en
zijn de ogen alweer dicht.
,,Zo gaat het bijna altijd", zegt
Kitty. We zitten in de woonka
mer van Vaandelhof, de gesloten
afdeling van een verpleeghuis in
de Eindhovense wijk Woensel.
Aan de muur hangt een kaart. Het
is de uitnodiging voor de 50-jarige
bruiloft van Willy en Kitty, mor
gen. Het laatste feest dat ze met
haar man viert, hoopt Kitty soms.
Zo kil als dat klinkt, bedoelt ze het
zeker niet. ,,Ik hou van hem."
Op de kaart zien we drie fotoot
jes van het huwelijk van Willy en
Kitty in 1969. Hij was 30, zij 18.
Dat was nog best een dingetje
toen ze verkering kregen, het leef
tijdsverschil. Maar het was liefde.
De zwart-witbeelden leveren het
bewijs. Willy was 'gewoon lief,
zegt Kitty. Een integere man, ge
passioneerd amateurwielrenner,
harde werker in zijn eigen dieren
speciaalzaak, toegewijd vader. Sa
men vingen ze zo'n vijftig pleeg
kinderen op. Ja, er stapten door de
jaren heen heel wat rugzakjes
over de drempel aan de Strijpse-
straat. Meestal ging het goed.
Nu is Willy Willy niet meer. Zie
hem zitten aan de overkant van de
tafel, half slapend, niet in staat tot
een gesprek. ,,Niet knoeien, god
verdomme!", bijt hij Kitty plots
toe, als er een stukje lunch op zijn
shirt valt. Kitty pakt een doek en
maakt een slabbetje. Het is altijd
maar weer afwachten hoe ze hem
bij binnenkomst aantreft. Soms
ligt Willy met zijn neus omhoog,
dan is het net alsof hij dood is.
Als-ie dan begint te praten, vertelt
hij dat hij olifanten ziet, of ratten.
's Nachts droomt hij veel, en eng.
En als hij zijn medicijnen niet
krijgt, is hij agressief, onhandel
baar. Soms wil hij graag met Kitty
knuffelen, de andere keer scheldt
hij haar uit en zegt dat ze moet
opflikkeren.
Dat Willy zo is geworden komt
door zijn steeds verder vorde
rende dementie, de hersenbe
schadiging van vele valpartijen in
de laatste jaren en herbeleving
van vervelende gebeurtenissen
uit het verleden, zoals het overlij
den van twee pleegkinderen. Om
zijn agressie te beteugelen, heeft
Kees van Gelder, de specialist ou-
derengeneeskunde in het ver
pleeghuis, een medicatiemix ge
vonden waardoor Willy meestal
versuft is.
Kitty: ,,Ik vind het verschrikke
lijk om hem zo te zien. Dat heeft
hij niet verdiend en dat heb ik niet
verdiend. Dat je zo hard hebt ge
werkt, voor zo veel mensen hebt
klaargestaan, en dat je dan zo aan
je einde moet komen."
De vraag is wanneer dat einde
daar is. Op oudejaarsdag 2015 on
dertekende Willy Oppers vol
overtuiging zijn euthanasiever
zoek. Het was een standaard wils
verklaring van de Nederlandse
Vereniging voor een Vrijwillig Le
venseinde (NVVE), aangevuld
met twee regels. Als hij niet meer
voor zichzelf zou kunnen zorgen
en zijn familie niet meer zou her
kennen, dan hoefde het voor hem
niet meer, verklaarde Willy toen.
Het eerste is dus al gebeurd. Maar
vaste bezoekers, zoals zijn vrouw
en kinderen, herkent hij nog. Zijn
schoonzonen al niet meer.
Kitty zoekt naar woorden:
,,Willy is mijn man, maar ik ben
hem ook kwijt. Ik ben met hem
getrouwd, maar het is niet de
GO ZATERDAG 7 SEPTEMBER 2019
Samen op zoek naar
het juiste moment
LEES VERDER OP PAGINA 16
