'Ik zeg
weleens
tegen Paul:
ik zou televisie
willen maken
die niet op
televisie
komt'
Nederland kent haar vooral als de
aan calorieën verslaafde advocate Danni
Lowinski uit de gelijknamige SBS6 kijk
cijferhit - gemiddeld 700.000 liefhebbers
- die vier seizoenen lang op prime time
stuntelde. Toch blijkt het tv-cv van Marlijn
Weerdenburg veel omvangrijker. In De
dolende dertiger schotelde ze kijkers de di
lemma's van haar eigen zoekende generatie
voor. In De nieuwe lekkerbek speurde ze naar
andere smaaksensaties - soms regelrechte
culinaire beledigingen - als chocandellen
en lasagne-schijven. En onlangs trotseerde
de Amsterdamse bij de strandopgang van
Kijkduin slagregens en windstoten voor de
opnamen van MAX' nieuwe paradepaardje,
de sculpturenwedstrijd Aan 't zand. Een
mix van Heel Holland Bakt en Project Rem
brandt, waarin zes kandidaten op het strand
ploeteren om de mooiste beelden in elkaar
te priegelen.
,,Toen Jan Slagter me voor de presentatie
benaderde, spoot het enthousiasme niet
meteen uit mijn oren'', zegt ze. ,,Ik dacht
eerst: nee hè, weer zo'n talentenjacht. Er
zijn er al zoveel. Maar toen ik mij erin ver
diepte, ontdekte ik dat er een hele wereld
schuilgaat achter die zandsculpturen. Wed
strijden, fanatiekelingen, eigen technieken.
Een niche die ik niet kende. Wat me verder
aansprak: dit programma draait niet om
amateurs, maar om professionele kunste
naars. Dat garandeert kwaliteit, een bepaald
niveau waardoor we uitdagende opdrach
ten konden geven. Er werd op een gegeven
moment zestien uur aan een sculptuur
gewerkt. Dan heb je kunst. Mooie, toegan
kelijke kunst.''
Presentatrice/actrice/zangeres Marlijn
Weerdenburg straalt. Licht pak, witte snea
kers, schaterlach en om haar nek schittert
'haar baargoud bling-bling', in de vorm
van een ketting met de letters teun. Een
verrassing van haar vriend Paul, vlak na de
geboorte van haar zoon, nu bijna twee jaar
geleden. Beiden kwamen haar opzoeken in
het hotel bij de set van Aan 't zand waar ze
ruim twee weken bivakkeerde.
,,André van Duin, met wie ik De nieuwe
lekkerbek presenteerde, had me al gewaar-
schuwd: zorg dat je jezelf vermaakt. Want
Aan 't zand is net als Heel Holland Bakt een
programma waarbij de makers veel moeten
wachten. Teun en Paul kwamen met mijn
ouders en schoonmoeder, dat was onge
looflijk lief. Daarnaast heb ik genoten van
gezellige strandtenten en verder heb ik heel
veel lekker voor me uitgestaard. Heerlijk,
even helemaal niets. Ik heb een druk jaar
gehad, ben volop in de voorbereiding van
mijn eigen theatertour, en dat is in combi
natie met een klein kind best pittig. Thuis
begint het circus elke dag om 7 uur 's och
tends. Als ik mazzel heb. Die periode in
Kijkduin was hard werken, maar voelde
met tussenpozen als een fijne vakantie.''
,,Het is allemaal slow tv waarbij een echt
gesprek mag worden gevoerd. Er vallen stil
tes, je krijgt tijd om naar mensen te kijken
en ze te leren kennen. Veel series worden
stuk gemonteerd, zo snel wordt alles achter
elkaar gezet. Dan voel ik geen emotie meer,
want hup: ik zit alweer in het volgende
shot. En dat oer-Hollandse, dat kneuterige
spreekt ook aan. De deelnemers kunnen
mijn buurman of -vrouw zijn, gewone
herkenbare mensen om wie ik soms kan
gniffelen of over wie ik denk: o jee, pakken
zij dat zo aan? Nou nou.
Slow tv vormt ook een tegenwicht tegen
de social media die bol staan van vluchtige
content. Het snelle, het gelikte, het lekkere.
Een grote o-dat-wil-ik-ook-show. Ik houd
meer van rafelrandjes, het ongepolijste.
Aan 't zand heeft ook een bite: ik geef tegen
gas en vraag door als ik niet direct zie waar
om iets mooi is. En de jury oordeelt soms
streng. Alleen maar lief of gezellig zijn is
niet interessant.''
,,Ja, moeilijk. Ik dacht vooral: een goed
gemaakt programma. Verder vind ik het
vreselijk om mezelf te zien. Ik zeg weleens
tegen Paul: ik zou televisie willen maken
die niet op televisie komt.''
,,Ik vind mezelf vaak te bleu. Te naïef. Dat is
eveneens mijn kracht: ik sta open voor an
dere mensen, luister, ga compleet met hen
mee. Dus ook als ze me voor de gek houden.
Dat heb ik niet in de gaten. O néé, Marlinos,
denk ik dan. Schei toch uit, djiezus.
Aan de andere kant: ik wil op mijn eigen
manier mezelf en mijn creativiteit blijven
inzetten. Hetzelfde geldt voor optredens en
zingen. Ik ben van huis uit een perfectio
nist, maar moet beseffen: niets gaat exact
zoals vooraf gepland. Bovendien is het heel
saai om als publiek bij een perfectionist te
zitten. Je wilt kijken naar iemand die ple
zier beleeft, niet naar iemand die het goed
wil doen. Iemand die er gewoon echt is, ook
als het misgaat.''
,,Ja, Troostlied. Mijn vader was vier jaar
geleden ongelooflijk ziek: hij had nier- en
darmkanker en moest worden geopereerd
en bestraald. Een heftige periode. Iedereen
MAX scoorde deze zomer enorm met
We zijn er bijna!, Denkend aan Holland
en MAX vakantieman. Aan 't zand komt
uit dezelfde stal. Wat maakt die pro
gramma's zo succesvol?
Heb je jezelf al teruggezien?
Wat ergert je dan aan jezelf?
Je stapt in september het podium op
met een heel persoonlijk programma,
Marlijn zingt. Eén lied gaat over je vader.
10
