'Iedereen kent het
verlangen naar
iemand die jou
echt kent'
mijn kinderen, twee jongens, nu 8 en 10.
We zijn zeven jaar samen geweest. Langer
heb ik het nooit volgehouden, of het is niet
gelukt, of ik heb het niet gewild. We delen
de zorg voor de jongens en dat gaat goed.
Anderhalfjaar geleden ontmoette ik een
man met zes kinderen uit twee huwelijken
op wie ik verliefd werd. Met hem is het lief
devol, open en onderzoekend. En het gaat
dus niet over het samenvoegen van onze le
vens, het delen van een huishouden of het
vervullen van stiefouderschap voor elkaars
kinderen. De grenzen zijn niet strikt, mijn
kinderen kennen hem ook, en we doen ook
weleens iets met z'n allen. Maar juist dat
we bepaalde wederzijdse verantwoordelijk
heden, conventies en beloftes buiten onze
relatie houden, en dat er veel vrijheid is, dat
maakt het, voor nu in elk geval, zo mooi.
Je zou kunnen zeggen dat het grote voor
deel van gescheiden-zijn is dat je er twee
levens op na kunt houden. Nu zijn de kin-
deren bijvoorbeeld op vakantie met hun
vader, en dan heb ik een heel ander leven.''
,,Dat denk ik wel. Maar tegelijk kent ieder
een het verlangen naar lotsverbondenheid,
geborgenheid, naar iemand die jou echt
kent. Die intimiteit is volgens mij voor
iedereen een drijfveer, zelfs als je weet wat
daar allemaal aan vastzit als het tot een rela-
tie komt. Het omgaan met dat verlangen en
het voorkomen van een uitkomst waarin je
eigenheid verdwijnt, of waarin je helemaal
verantwoordelijk wordt voor die ander, dat
is wat relaties zo ingewikkeld maakt.''
Marij
'Echt
niet o
wete
Is de een beter relatiemateriaal dan de
ander?
In uw vorige boek, Noodweer, beschrijft
u hoe een van de personages wat gras
sprieten plukt van de broek van haar
man, 'alsof zijn benen ook van haar
waren'. Een voorbeeld om duidelijk te
maken dat veel stellen in een 'we' veran
deren. Hoe zou je jezelf kunnen blijven?
,,Door niet overal het gemiddelde te zoeken.
Ik kom uit een harmonieus gezin, met twee
gelukkige ouders en twee kinderen. Ik heb
een fijne jeugd gehad. Ik ben geboren in
Amsterdam, maar ben grotendeels opge
groeid in Groningen, daar kreeg mijn vader
een baan. Eerst woonden we in een dorp,
daarna in de stad. Op mijn negentiende
vertrok ik naar de toneelschool in Arnhem.
ZATERDAG 31 AUGUSTUS 2019 33
