'Ik heb geen
kapsones,
maar als
ik verwend
word, gedraag
ik me
daarnaar'
onzekerheden bezing. Daardoor heb ik
mijn rug gerecht, kreeg ik moed en veer
kracht. Zodat mijn vader denkt als hij het
beluistert: het is niet voor niks geweest. Ik
ben dankbaar dat hij er nog steeds is, het
gaat goed met hem.''
Ze raakt zichtbaar geëmotioneerd als ze
vertelt over de manier waarop haar vriend
Paul in die zware tijd kennismaakte met
haar familie. Hij was toen drie maanden in
haar leven. ,,Ik was verdrietig en in paniek.
Net als mijn moeder en zus. Niemand had
oog voor hem. We waren met z'n allen aan
het overleven. Zo mooi dat hij daardoor niet
teleurgesteld was. Hij accepteerde dat en
leek naadloos in het gezin te passen. Kookte
voor mijn moeder zodat ze maaltjes uit de
vriezer kon halen bij terugkomst uit het
ziekenhuis. Achteraf bekeken was dat een
mooie start. Daardoor wist ik: wij kunnen
samen alles aan. Zo bijzonder. Hij is het, er
is geen twijfel.''
,,Die ziekte gaf ons in de eerste plaats de
zelfde gemene deler: een trauma. Angst,
gedachten over verlies, onmacht. Dat klinkt
niet positief. Daarnaast zijn we inderdaad
bijna letterlijk om elkaar heen gaan staan.
Mijn moeder sliep vaak bij mijn vader op de
kamer in het ziekenhuis, ik wisselde haar af
zodat zij thuis kon douchen en boodschap
pen doen. Mijn zus ontfermde zich over het
zakelijke gedeelte. Mijn vader had een eigen
bedrijf en zij ging als manager aan de slag
zodat hij zich op dat gebied geen zorgen
hoefde te maken. Ik koester die band, ben
sowieso close met hen. Ik zie mijn ouders
zeker twee keer per week. Ze passen een
dag op Teun en daarnaast doen we veel an
dere dingen samen. Ik heb met hun mijn
papa- en mamadagen.''
„Leuke dingen doen. Aandacht aan elkaar
besteden. Mijn vader studeert nu kunst
geschiedenis en ik ga met hem musea af.
Het Rijks, De Kunsthal of het Van Gogh,
mijn lievelingsmuseum. Ook ga ik met
hem in de omgeving Rotterdam kijken in
buurten waar hij vroeger heeft gewoond.
Mijn oma wilde af en toe wat nieuws, waar
door mijn vader in zijn jeugd dertien keer
is verhuisd. Daarna gaan we wat eten.
Met mijn moeder bezoek ik voorstellin
gen. Vroeger gingen we ook samen naar de
sauna, maar daarmee ben ik gestopt sinds ik
op televisie ben. Ik voel me daar onprettig
bij, denk dat mensen dan kijken hoe het
erbij hangt of staat. Ik zou willen dat ik daar
schijt aan had, maar dat is niet zo.''
,,De foto's stelden niet veel voor, ik doe
geen rare dingen. Je ziet een paar blote bor
sten. Nou fijn, geniet daarvan als dat je doel
is. Veel lastiger vind ik dat er ook foto's van
mijn familie tussen zitten in die zware
periode dat het minder fijn was.
Ik ben best openhartig: ik interview men
sen en zou het flauw vinden zelf niets te de
len. Maar er zijn grenzen. Die foto's gaan
niemand iets aan, die zijn van ons. Daar
naast: ik kies ervoor om in het licht te staan,
zij niet. Ik heb mijn iCloud gesloten, zodat
het niet nog een keer kan gebeuren. Ook
plak ik cameraatjes op mijn computers af.''
,,Na de geboorte van Teun zat ik voor het
eerst sinds jaren thuis. Daardoor had ik tijd
uit te zoomen en te kijken: waar sta ik nu?
Het eerste wat ik dacht was: jeetje, de jaren
zijn voorbijgevlogen. En meteen daarna: ik
ben tevreden, als ik nu doodga is het goed.
Echt, zo voel ik het. Alles wat ik doe, vind
ik leuk. Mijn werk, mijn gezin, ik heb een
gezegend en supermooi leven. Ik heb kan
sen gekregen die niet voor iedereen zijn
weggelegd. Deels door hard werken; als het
stil blijft qua werk pak ik de telefoon, neem
initiatief, of ik bluf.
Maar ik ben ook zo ver gekomen door
geluk. Het feit dat ik als onervaren actrice
Danni Lowinski mocht spelen, beschouw
ik nog steeds als een enorm geluk. Ik kwam
ook tot de conclusie dat ik al langere tijd
nog een grote wens had: frontvrouw zijn in
mijn eigen one woman-theatershow. Tot
die tijd hield ik mezelf voor: ach, dat komt
wel. Maar op dat moment besefte ik: nee,
het komt niet zomaar. Daar moet ik wat
voor doen. Toen ben ik begonnen met het
opzetten van mijn eigen programma, waar
bij ik bijna alles in eigen hand houd. Van
het aansturen van de vormgevers tot het
bellen van zalen en van het bestellen van
nietjes tot het boeken van de catering.''
,,Het is zwaar, maar ik vind dat wel verfris
send. Bij een grote tv-productie als Aan 't
zand is werkelijk alles van a tot z voor me
geregeld. De hotels, mijn vervoer, de set die
piekfijn in orde is. Vaak heb ik geen idee
hoeveel werk er al verricht is voordat ik aan
de slag ga. Nu ik het zelf moet doen, krijg ik
daar meer respect voor. Het zorgt er boven
dien voor dat ik niet naast mijn schoenen
ga lopen. Ik heb geen kapsones, maar als ik
verwend word, gedraag ik me daarnaar.
Zo van: waarom staat er geen warme koffie
voor me klaar? Dat is toch altijd zo geregeld!
Bracht je vaders ziekte jou en je familie
dichter bij elkaar?
Wat houdt dat in?
Vond je het daarom zo erg dat in april
hackers naaktfoto's van jou op internet
publiceerden?
Je tv-carrière loopt goed. Waarom kies
je nu met het theater voor een andere
richting?
Waarom wil je alles zelf doen?
ZATERDAG 31 AUGUSTUS 2019 13
