Vierjongeren in de beruchte gevangenis van Scheveningen
8
In cel 601 van het 'Oranjehotel' is sinds
1945 niets veranderd. Hier wachtten
tientallen hun executie af, offer voor onze
vrijheid. Hoe is het om hier nu te staan?
'Groepen tegen
elkaar opzetten
loopt slecht af,
dat zie je hier'
'Veel generatie
genoten missen
deze kennis
over de oorlog'
TEKST ÖZCAN AKYOL, FOTO'S CHANTAL HEIJNEN
MANDY CORNELLY (21) uit
Rotterdam volgt de opleiding
coördinator beveiliging (niv. 3)
,,Ik had nog nooit van het Oranje
hotel gehoord. Ik kreeg tijdens de
rondleiding een heel naar gevoel.
Van de oorlogsverhalen was me
bekend dat bepaalde mensen kon
den worden uitgezet of vastgezet,
maar hier had ik geen weet van.
Wat me raakte, is dat de mensen
wisten dat hun einde naderde, en
toch positief bleven, bijvoorbeeld
door hoopvolle tekstjes op de
muur van de dodencel te schrij
ven. 'God is groot'. Het lijkt alsof
ze daarmee dachten dat het toch
goed ging komen en dat ze niet
doodgeschoten zouden worden.
SOPHIE WISSINK (19) studeert
communicatie in Groningen
,,Als ik heel eerlijk ben, dacht ik in
de auto, onderweg hiernaartoe,
dat we naar een écht hotel zouden
gaan. Beetje suf, hè? Ik ben ge
schrokken van alles wat ik tijdens
de rondleiding heb gehoord en
heb gezien. Het moet een hel voor
die mensen zijn geweest. Het erg
ste is: ik heb op school geschiede
nis gehad, dus wat hier gebeurde,
is me niet helemaal onbekend,
maar veel van mijn generatiege
noten kiezen bijvoorbeeld voor
biologie. Zij missen deze kennis
Ze zochten de kracht in zichzelf.
Ik zag voor me hoe ze daar in die
dodencel zaten en huilden. Vrese
lijk. Dat raakte me. Het was zo
oneerlijk, want ze hadden niets
misdaan. Ik vind dat veel meer
mensen dit moeten zien. In mijn
vriendengroep kent niemand het
Oranjehotel, dat weet ik zeker, en
dat is niet goed. Mijn generatie
heeft andere prioriteiten. Daarom
is het belangrijk dat zulke projec
ten gaan komen. Want als ik het
voel, moeten zij dat ook kunnen.
En wie hier rondloopt en die el
lende voelt, zal het allemaal beter
gaan begrijpen. Ik ben bang dat
ons rechtssysteem over vijf of zes
jaar gaat veranderen. Het wordt al
lemaal strenger. Je hoeft maar
even uit de pas te lopen, of ze slui
ten je op. Dit zeg ik omdat ik de
huidige discussies in de samenle
ving volg. Het recht van spreken
zal ontnomen worden van be
paalde groepen. Dat soort politiek
scoort. Ik zou willen adviseren:
laat iedereen hierheen komen,
dan zien ze zelf hoe vreselijk mis
het kan aflopen als je groepen te
gen elkaar opzet.''
dus. Mijn oma uit Arnhem heeft
de oorlog meegemaakt als meisje.
Ze heeft de bombardementen ook
ervaren - dat was heel eng. Van
haar verhalen weet ik dat niet
iedere Duitser slecht was. Toen ze
een keer ziek was, kreeg ze een
pop van een soldaat. Maar hier in
Scheveningen krijgen we juist die
heel zwarte kant van de oorlog te
zien. En dat is belangrijk. Ik
schrok van de onmenselijke om
standigheden in deze gevangenis.
Ze moesten met vijf of zes men
sen in zo'n klein celletje zitten,
zonder privacy en een beetje als
dieren in een hok, terwijl ze elke
dag baden dat ze niet afgevoerd
zouden worden. Wat ik niet snap,
is dat er nog maar één dodencel in
oorspronkelijke staat te bezichti
gen is. De andere hebben ze later
aangepast. Doodzonde! Want
daarmee zijn veel verhalen verlo
ren gegaan. Ze hadden in deze tijd
nog waardevol kunnen zijn,
zeker voor jongens en meisjes
van mijn leeftijd.''
VRIJDAG 30 AUGUSTUS 2019
Inde
DODENCEL
VAN TOEN
r
