'Ik vraag me af
of het niet de
maatschappij
is die maakt
dat ik kinderen
moet willen'
najaar doen, maar toen kwam er dat nieuwe
programma tussendoor met grondstoffen
als onderwerp. Daar wilde ik ook geen nee
tegen zeggen.''
,,Ja, ja, ik zeg te veel ja. Of te veel? Nou, ik
zeg gewoon vaak ja. Het brengt me veel
leuke dingen hoor, maar iets meer reflectie
tijd inplannen zou goed zijn. Anderzijds
héb ik nu ook de mogelijkheid een tandje
harder te gaan. Ik heb nog geen kinderen
of andere verantwoordelijkheden - ik ben
alleen verantwoordelijk voor mezelf. Dan
vind ik het ook leuk om nu mijn kansen te
grijpen.''
,,Er zijn momenten geweest waarop ik echt
niet meer kon. Ik merk het als ik een keer
een dag vrij heb: dan slaap ik weleens een
hele dag. Dan moet ik echt bijkomen. Ik
probeer steeds vaker gezonde keuzes te
maken: zo houd ik mijn avonden nu vaker
vrij. Dat was even wennen, maar die keuzes
horen bij het vak dat ik leuk vind, maar me
ook veel energie kost. Mijn sociale leven
staat op een lager pitje, maar ja, dat van
mijn vriendinnen ook, want die hebben
allemaal kleine kinderen.''
,,Ik voel meer roeping om het woord van de
wetenschap te verkondigen. Als kinderen
op mijn pad komen, dan graag, maar ik
vraag me weleens af of ik zélf kinderen wil,
of dat de maatschappij maakt dat ik ze móet
willen. Kijk, ik zie hoe al mijn beste vrien
dinnen gezinnen stichten, waardoor ik ook
de hele tijd word geconfronteerd met de
vraag: wil jij dat niet? Waarom wil je dat
niet? Terwijl: niemand vraagt waarom je
wél kinderen zou willen. Dat wakkert een
soort verzet in me aan. Waarom moet ik
doen wat iedereen doet? Stel dat ik mee zou
kunnen op een missie naar een planeet, een
supergroot avontuur, waar dan tegenover
staat dat ik geen gezin kan stichten omdat
ik jarenlang in training moet - dat zou
ik doen. Dat avontuur roept mij harder.''
Harde lach. ,,En dan heb ik achteraf waar
schijnlijk spijt. Alsof je bij de geest van
Aladdin drie wensen mag doen, en achteraf
denkt: shit, tóch de verkeerde wens gedaan.''
Korte stilte. Dan: ,,Ik zit nu alweer te den
ken: moet ik dit allemaal wel zeggen? Bele
dig ik niet iemand? Wat dat betreft vind ik
de natuurkunde echt een verademing. Van
levensbelang voor mij misschien wel. De
heldere antwoorden uit de exacte weten
schap zijn een fijn tegenwicht voor al die
chaotische gedachtentreinen in mijn hoofd
die telkens alle opties tegen elkaar afwegen.
De natuurkunde houdt me in balans.''
Is dat een valkuil: geen nee durven
zeggen?
Is het handig zo vaak ja te zeggen?
Heb je het gevoel dat je je moet bezig
houden met kinderen krijgen kinderen?
14
